Και εκεί στο κλείσιμο των ματιών, στον αποχαιρετισμό του 2024 θυμήθηκα μία συνάντηση που δεν μοιράστηκα. Μία νυχτερινή διήγηση μιας γιαγιάς, στο πλευρό της οποίας καθόταν μία από τις εγγονές της. Στο σπίτι της, αρχές Μαρτίου, όταν ακόμη το σούρουπο έφερνε μαζί του τη ψύχρα και θύμιζε ότι δεν ήταν καιρικά μήνας εμπιστοσύνης. Εκεί λοιπόν στο τελείωμα της μέρας, μοιράστηκε μαζί μας κομμάτια από τη ζωή της. Κι όσο μας μιλούσε, εμείς, ως νεότερες ηλικιακά, ανταλλάσσαμε ματιές γεμάτες ερωτήματα αλλά και θαυμασμού προς το πρόσωπο της.
