Ζήλεψα τις εικόνες των εξεγερμένων νέων που αναζητούσαν «ξαστεριά» στο κέντρο της Αθήνας.
Ζήλεψα τον τσαμπουκά και τη μαχητικότητά τους για διεκδίκηση ατομικών ελευθεριών και δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Ζήλεψα τον αγώνα τους ενάντια στη συγκρότηση πανεπιστημιακής αστυνομίας και το πείσμα τους να μην επιτρέψουν την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου από την ελληνική κυβέρνηση. «Δεν θα σταματήσουμε, μέχρι να νικήσουμε!», έγραψαν σε ένα από τα πανό που κρατούσαν πορευόμενοι στους δρόμους.
Γιατί, οι μάχες δίνονται στους δρόμους κι όχι με λάβαρα και selfies στην οθόνη του υπολογιστή. Γιατί, αγώνας θα πει να κουνηθείς από τη θέση σου, να φωνάξεις για το δίκαιο σου. Να βγάλεις γλώσσα στο κατεστημένο που σου φτιάξανε να ζεις και να φτύσεις στα μούτρα τους δήθεν σωτήρες και μεσάζοντες που σε χρησιμοποίησαν για ίδιον όφελος.
Ζήλεψα προ μηνών και τις μαζικές κινητοποιήσεις των γυναικών στην Πολωνία, για την αποτροπή της ποινικοποίησης των εκτρώσεων και της σεξουαλικής ζωής. Ζήλεψα το σθένος και το πάθος τους που ανάγκασε, τελικά, την κυβέρνηση της χώρας να παγοποιήσει την απαγόρευση αμβλώσεων.
Γιατί, η δράση φέρνει αντίδραση. Αντιβαίνει στην ιδέα της σταθερότητας και της ασφάλειας. Μιας ασφάλειας επίπλαστης και προσωρινής…
Σ’ αυτό τον τόπο, όμως, έχουμε εγκλωβιστεί στην ασφάλεια του τίποτα. Ξεχάσαμε πώς είναι να δρας και να αντιδράς. Συνηθίσαμε να ζούμε μες τα δείνα μας, αρνούμενοι να ξεβολευτούμε απ’ τον τρύπιο καναπέ μας. Λες και τα όσα στρεβλά και παράλογα συμβαίνουν γύρω μας -διαφθορά πολιτικού συστήματος, διαπλοκή, διχοτομική πολιτική, λεηλασία κοινωνικού πλούτου και περιβάλλοντος, κακοδιαχείριση της πανδημίας εις βάρος των χαμηλών κοινωνικών τάξεων, αυταρχισμός, εκφοβισμός, φίμωση της αντίθετης άποψης και στρατόπεδα συγκέντρωσης για αιτητές ασύλου- διαδραματίζονται σ’ ένα παράλληλο σύμπαν. Λες και δεν είναι αρκετά για να μας φέρουν στα όρια των αντοχών μας και να πούμε «ως εδώ»!
Η πανδημία δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τη μελλοντική εξαθλίωσή μας. Στο όνομα της αντιμετώπισης της πανδημίας έχει καταπατηθεί το διεθνές δίκαιο κι έχουν παραβιαστεί ελευθερίες. Γεγονός που επιβεβαιώνεται και μέσα από την τελευταία έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, με τίτλο «Καταστολή μέσα στον κορωνοϊό, κακομεταχείριση από την αστυνομία και παγκόσμια πανδημία», στην οποία τεκμηριώνονται περιπτώσεις σε δεκάδες χώρες όπου οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου διέπραξαν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Έχουμε απαράβατο, συνταγματικό και με αίμα κερδισμένο δικαίωμα στον δημόσιο χώρο, στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης, στη διαμαρτυρία και τη διαδήλωση. Και για ορισμένους από εμάς ήρθε -επιτέλους- η ώρα να πούμε «ως εδώ». Ήρθε η ώρα του αγώνα και της δράσης. Ήρθε η ώρα να βγούμε από την εσωτερική μας μιζέρια και να εξωτερικεύσουμε τον θυμό και την αγανάκτησή μας.
Το ερχόμενο Σάββατο 13 Φεβρουαρίου, στις 4.00 το απόγευμα, στο Πάρκο Κολοκάση στη Λευκωσία, σπάμε τον φόβο μας και πορευόμαστε ενάντια στον αυταρχισμό και τη διαφθορά, φορώντας τις προστατευτικές μάσκες μας και κρατώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις.
Γιατί, αν δεν τολμήσουμε ν’ αλλάξουμε το εσωτερικό του μυαλού μας καμιά εξωτερική όψη της ζωής μας δεν πρόκειται να αλλάξει.
Γιατί, «κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας, ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας». Γιατί, «αυτοί καλοπερνούν και ‘μεις αγωνιάμε, αν θα ‘χουμε δουλειά για να ‘χουμε να φάμε».
Γράφει: Βασιλική Ζήνωνος
