Με την ευκαιρία της μαύρης επετείου του πραξικοπήματος είπα να γράψω και γω δύο λόγια. Αν και τώρα που ξεκίνησα, σκέφτομαι ότι ίσως να’ ταν καλύτερα «να σωπάσω για πάντα».
Παραδόξως, ο καθένας «δεν ξεχνά» διαφορετικά πράγματα. Οι μεν το «προδωτικό πραξικόπημα», οι δε τη «βάρβαρη εισβολή». Η ισορροπία και η ουσία χάνεται σε ιδεολογικοπολιτικούς και ιστορικοκομματικούς διαξιφισμούς που ενδυναμώνουν τη κουλτούρα της παρελθοντολογίας και (παραπλανητικά) δημιουργούν ή/και οξύνουν διαφορές, οι οποίες θα έπρεπε να είναι ανύπαρκτες σε κοινωνικό επίπεδο. Και κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Σημαίες, λάβαρα, μνημόσυνα, επικήδειοι (και οχι μόνο) λόγοι, δηλώσεις, αντιδηλώσεις, ιστορικές αποκαλύψεις, διαδηλώσεις, αντιδιαδηλώσεις, και πάει λέγοντας. Όλα εξασφαλίζουν οτι «δεν θα ξεχάσουμε». Ότι θα θυμόμαστε, ότι δεν θα ησυχάσουμε, και ότι θα συνεχίσουμε να μισούμε ο ένας τον «άλλο», όποιος και να’ ναι αυτός ο «άλλος».
Μην ανησυχείτε σύντροφοι, εθνικιστές, πατριώτες και υπερπατριώτες της δεκάρας και του εκατομμυρίου. Τα καταφέρατε, δεν ξεχνούμε, αχ και να μπορούσαμε. Η ερώτηση βέβαια που πλανάται είναι: πόσοι από εμάς όταν ακούμε τον ανατριχιαστικό ήχο των σειρήνων το πρωί της 15ης Ιουλίου ταραζόμαστε και πόσοι αλλάζουμε πλευρό στο κρεβάτι περιμένοντας ανυπόμονα να σταματήσουν; Δεν μπορώ και δεν θέλω να προσπαθήσω να απαντήσω αυτή την ερώτηση.
Νομίζω ότι το μόνο που «δεν ξεχάσαμε» είναι να λέμε πως «δεν ξεχάσαμε». Το τραγικό σ’ αυτή την πραγματικότητα δεν είναι το ότι χάσαμε και καλά τον «πατριωτισμό» μας και την «αγωνιστικότητά» μας, αλλα το ότι ψευδόμαστε ασυστόλως απέναντι στους εαυτούς μας και στην κοινωνία για το τί είμαστε και το πού πάμε. Οι ιδεολογίες, και συνεπώς τα κόμματα, έχουν σταματήσει να είναι δυναμικά σύνολα ιδεών και έχουν γίνει μονολιθικές οντότητες τυφλά υπερασπιζόμενες τις δικές τους ιστορικές και πολιτικές «αλήθειες» και «πραγματικότητες».
«Δεν ξεχνούμε» λοιπόν. Δεν ξεχνούμε να παραμένουμε εθνοτικά, ενδοφυλετικά, κοινωνικά, και πολιτικά διχασμένοι. Δεν ξεχνούμε να «γαντζωνόμαστε σε κόμματα» (που λέει και το τραγούδι). Δεν ξεχνούμε να έχουμε επιλεκτικές μνήμες. Δέν ξεχνούμε να ζούμε με φαντάσματα. Δεν ξεχνούμε να ξεχνούμε οτιδήποτε σημαντικό και ουσιώδες για εμάς και τους γύρω μας. Δεν ξεχνούμε να ζούμε στο παρελθόν και να δημιουργούμε με βάση εκείνο το παρόν.
Γίνεται, έστω για μια φορά, να δούμε μπροστά; Μπορούμε, παρακαλώ, να «ξεχάσουμε» το παρεθλόν και να «μην ξεχάσουμε» το μέλλον;
Γράφει: Ζήνωνας Τζιάρρας
