Δεν ξέρω πώς να περιγράψω το σημερινό ξύπνημα της 25ης Μαρτίου. Σίγουρα είμαι ανακουφισμένος και ταυτόχρονα θα έχω την ευκαιρία να ξεκουραστώ μετά από μια πολύ έντονη εβδομάδα με εξαντλητικούς ρυθμούς εργασίας για τις ανάγκες ενός μεγάλου διεθνούς τηλεοπτικού δικτύου.
Δύσκολη η ζωή του fixer, γιατί δεν έχεις μόνο να ικανοποιήσεις τις ανάγκες ενός ξένου που θέλει να βγάλει κάτι πρώτος αλλά και τη δική σου… Διακυβεύεται το μέλλον της πατρίδας σου εκεί έξω. Μέσα σε μια εβδομάδα μίλησα με εκατοντάδες κόσμου. Από απλούς ανθρώπους στο παζάρι του «ΟΧΙ» μέχρι μέλη της Κυβέρνησης, Υπουργούς, βουλευτές. Γνώρισα εκατοντάδες ξένους συναδέλφους μου, άλλους συμπαθητικούς κι άλλους φιλικότερους. Μερικούς πιο ξινούς κι από το λεμόνι. Νυν και πρώην πολιτικούς, ειδικούς κάθε λογής… Αναμονή ωρών, με λίγο φαί. Προεδρικό, Βουλή και πάλι πίσω. Πήγα στο Μαρί ξανά και στο Βασιλικό, στη Λάρνακα και πάλι πίσω Λευκωσία…
Ένα ερώτημα έχει καρφωθεί στο μυαλό μου και δεν βγαίνει. Ενός σπουδαίου συναδέλφου μάλιστα του Ερίκου Σιέγκεβιτς… Quo Vadis ρε Κυπραίε; Και τώρα τι; Δεν θέλω να κάνω τον ηθικοπλάστη του κώλου, σε καμία περίπτωση. Με τρομάζει όμως η μετάβαση από τα hastags τύπου «Σε γαμήσαμε Μέρκελ» στην ολομέλεια εξπρές και στο θρίλερ των διαπραγματεύσεων των τελευταίων 48 ωρών. Και σήμερα; Ηρεμία και εορτασμοί με φουστανέλες και γιαταγάνια.. Αμηχανία και άγχος…
Νιώθω ότι βρίσκομαι έντονα στη πνευματική εκείνη κατάσταση από την οποία μπορώ να αντλήσω, εις το 101%, την εικόνα κάθε Κυπραίου της κρίσης. Ξέρω ποιος βουλευτής είναι σοβαρός και ποιος γραφικότερος βιντεοταινίας με τον Σωτήρη Μουστάκα. Γνωρίζω ποιοι Κύπριοι δημοσιογράφοι είναι αξιοπρεπείς και ποιοι επιεικώς αγράμματοι… Και νομίζω ότι σε λίγους μήνες που θα έχει κάτσει τελείως ο κουρνιαχτός πάλι τα ίδια θα ακούμε, ένθεν κι ένθεν…
Οι συνέπειες της κρίσης είναι πλέον δαμέ, κοντά μας. Τις γνωρίζουμε και θα ζήσουμε με αυτές. Η ζωή θα προχωρήσει μόνο προς τα εμπρός και το μόνο σίγουρο είναι ότι εισερχόμαστε σε ένα τρίτο χρονολογικό shift. Σε μια περίοδο που διαδέχεται αυτή του 1974 και αυτή της τοξικής ευημερίας μας. Κάποιοι θα αναζητούν ευθύνες, κάποιοι θα κρίνουν και κάποιοι θα θριαμβολογούν. Οι υπόλοιποι απλά θα πηγαίνουν προς τα εμπρός.
Δεν βρίσκω πουθενά τραγωδίες, ευθύνες ή εναλλακτικές. Βίωσα και βιώνω τη κρίση στη νιότη μου και προσπαθώ να βρω νόημα σε όλα αυτά. Η συναισθηματική μου ευφυΐα μου επιτρέπει μια ψυχρή υπολογιστική ματιά, μια απάθεια, που ακριβώς διαδέχεται την στιγμή εκείνη που ο άνθρωπος καταρρέει συναισθηματικά και φυσικά… Γνωρίζω όμως ότι σε ότι συμβαίνει γύρω μας υπάρχει ένα τελεολογικό πλαίσιο μια φυσική και άρρηκτη σχέση αιτίου-αιτιατού. Στο Quo Vadis Κύπρος; υπάρχουν όλοι οι χαρακτήρες. Ο Νέρωνας, η Σύγκλητος, οι Κυβερνήτες της Βιθυνίας, οι τσαρλατάνοι και οι πραιτοριανοί… Η καταστροφή της Ρώμης και τα «κρυπτοχριστιανικά μηνύματα». Λείπει όμως το μεγαλείο ενός Πήτερ Ουστίνοφ και η επικότητα της σκηνοθεσίας ενός Ληρόη. Το δε σκηνικό της Κύπρου της επόμενης ημέρας δεν είναι μια αρένα ή ένα ανάκτορο αλλά μάντρες με πολυτελή τζιπ προς εκποίηση και κοτέτσια στη Λευκωσία. Α ξέχασα, έχουμε και φυσικό αέριο και θα τα καταφέρουμε…
Γράφει: Γιάννης Ιωάννου
