Το τελευταίο debate είχε μια γεύση άγριας ομορφιάς. Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τη τελική μάχη της κάλπης μεταξύ των κ. Μαλά και Αναστασιάδη, οι δύο υποψήφιοι διασταύρωσαν, στη τέταρτη και τελευταία τηλεμαχία, τα ξίφη τους.
Το πρώτο μέρος του debate είχε έντονο άρωμα μνημονίου και ιδιωτικοποιήσεων. Ο κ. Αναστασιάδης έδειξε να χειρίζεται καλύτερα το θέμα, έστω και με την λιγότερο πιεστική τάση των δημοσιογράφων προς το μέρος του τόσο επικοινωνιακά όσο και κατ’ ουσία. Κι αυτό γιατί κατόρθωσε με τη στάση του να φανεί περισσότερο έγκριτος και γνώστης της κατάστασης που απορρέει από το μνημόνιο και τη διαπραγμάτευσή του. Ο κ. Μαλάς, για άλλη μια φορά σοβαρός και μετρημένος δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων παραδεχόμενος, εμμέσως πλην σαφώς ότι στέκεται κι αυτός υπέρ τους όπως διαφαίνονται ήδη στο κείμενο της καταρχήν συμφωνίας. Αυτή η παραδοχή του κ. Μαλά έρχεται αναπόφευκτα σε αντίθεση με την αντιμνημονιακή ρητορική που προτάσσει το ΑΚΕΛ τελευταίως προκειμένου να πλήξει πολιτικά και επικοινωνιακά την πλευρά Αναστασιάδη. Το δεύτερο λάθος του κ. Μαλά αναφορικά με το μνημόνιο ήταν η επίκληση της περιπτωσιολογίας της Ελλάδος.
Στη συνέχεια του debate ακούσαμε πάρα πολλά για το Μαρί. Δεν θέλω να σχολιάσω τις επιμέρους αντεγκλήσεις όμως αμφότεροι οι υποψήφιοι υπέπεσαν σε «χοντράδες» με προεξέχουσα αυτή του κ. Αναστασιάδη περί Νάτο και δολοφονίας των παιδιών στο Μαρί. Επικοινωνιακό φάουλ που όμως μετριάζεται από άλλη μια έμμεση αναφορά παραδοχής πολιτικών ευθυνών από τη διακυβέρνηση Χριστόφια εκ μέρους του κ. Μαλά (λανθασμένη επικοινωνιακά η σύνδεση δολοφονίας-ατυχήματος, που αναμφισβήτητα προκάλεσε σχόλια…). Επιμένω πως η αναφορά στη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ΝΑΤΟ και Συνεταιρισμό για την Ειρήνη γίνεται εκ παραδρομής από αμφότερους τους υποψήφιους και δεν μεταφράζεται επουδενί σε συμμετοχή στρατιωτών μας στη πρώτη γραμμή του μετώπου χερσαίων επιχειρήσεων ανά την υφήλιο… Είναι μάταιο να το επικαλείται κάθε φορά η πλευρά Μαλά και επιτέλους ας αποτελέσει μια σοβαρή πολιτική συζήτηση στη χώρα μας και όχι το αντικείμενο μιας προεκλογικής κοκορομαχίας. Η αναφορά του Αναστασιάδη, τέλος, στη σύνδεση οικονομίας-Κυπριακού («περί σθεναρής αντίστασης») αποτελεί από μόνη της μια βαρύγδουπη δήλωση.
Οι αναφορές στο Κυπριακό και στο πρόσφατο συμβάν με τον επιδότη ήταν… light επικοινωνιακά περάσματα κι από τους δύο. Όπως ατυχής ήταν και η αναφορά του κ. Αναστασιάδη στους οικοδόμους. Το τέταρτο debateκαι ελέω απουσίας Λιλλήκα είχε ελάχιστες αναφορές στο φυσικό αέριο καθώς και στις χθεσινές (προπαρασκευαστικές) ενέργειες της Ελληνικής Δημοκρατίας για ανακήρυξη ΑΟΖ (πράγμα το οποίο θα απασχολήσει αναπόφευκτα και την Κύπρο). Νομίζω όμως ότι ο κ. Μαλάς, αναπόφευκτα, είχε στραμμένη την επικοινωνιακή του φαρέτρα και σε μια ευρύτερη εκλογική βάση (βλέπε ψηφοφόρους Λιλλήκα).
Κυρίως λόγω του πρώτου μέρους νομίζω ότι ο Νίκος Αναστασιάδης είχε ελαφρύ προβάδισμα σε αυτό το debate αν και έδειξε ορισμένα στοιχεία στόμφου σε επικοινωνιακό επίπεδο. Ο Σταύρος Μαλάς ήταν χλιαρότερος επικοινωνιακά αλλά, παρά το γεγονός ότι είναι outsiderγια τη Κυριακή έδειξε στοιχεία ψυχραιμίας κάθε φορά που πήγαινε να «στριμωχτεί».
Εντέλει, η Κυριακή, κοντή, γιορτή που λαλούν είναι κοντά. Η συνολική εικόνα όλων των υποψηφίων και στα τέσσερα debate για άλλους αποτέλεσε κριτήριο εξαγωγής πολιτικών συμπερασμάτων, για άλλους επικοινωνιακή ανάλυση και για ορισμένους απλά ένα δίωρος χαβαλές στο twitter. Το ενδιαφέρον είναι, ότι με τα «κυπριακά» τους χαρακτηριστικά, τις αδυναμίες τους και τα cult συστατικά τους, τα debates που παρακολουθήσαμε αποτέλεσαν ενδιαφέρουσες διαδικασίες που σίγουρα εμβαθύνουν στον δημοκρατικό διάλογο και δημιουργούν προσδοκίες για το πώς πρέπει να διαρθρώνεται ο πολιτικός δημόσιος διάλογος στο μέλλον.
Γράφει: Γιάννης Ιωάννου
