Όταν ο πρώτος πύραυλος πλήξει την Συρία, τα πράγματα θα αλλάξουν
Τα ψέματα για το καθεστώς Άσαντ τέλειωσαν. Κι ενώ αυτή η στήλη γράφεται εν αναμονή της απόφασης για μερική και στοχευμένη στρατιωτική επέμβαση της Δύσης στη Συρία ας προσπαθήσουμε να αιτιολογήσουμε γιατί ένα τέτοιο σενάριο μπορεί να αλλάξει δραματικά τις εξελίξεις στο συριακό εμφύλιο.
Πως τον διώχνεις
Από την αρχή της συριακής κρίσης μέχρι της μετεξέλιξής της σε έναν αιματηρό εμφύλιο, έχει καταστεί σαφές ότι ενυπάρχουν σε αυτή τη σύγκρουση όλα εκείνα τα στοιχεία του κατακερματισμού. Στη Συρία υπάρχουν πολλά στρατόπεδα, μεγάλη ανισορροπία δυνάμεων, μια ευρεία σύγκρουση συμφερόντων στον άξονα Ιράν-Άσαντ-Χεζμπολάχ VS υπολοίπων και φυσικά βία… Βία καταστροφική, ολοκληρωτική και αποπνικτική υπό το βάρος της μεμονωμένης χρήσης χημικών όπλων από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Το να προβλέψει κανείς το αποτέλεσμα ενός στρατιωτικού χτυπήματος των ΗΠΑ για το πολιτικό μέλλον της Συρίας είναι εκτός του δύσκολου κι άτοπο. Το να «υποψιαστεί» όμως κάποιος, πως το αποτέλεσμα τριών ημερών σφοδρών πληγμάτων θα κάνει τον Άσαντ να συρθεί σαν «καλό παιδί» στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων είναι ηλίου φαεινότερο.
Όταν η κοινή γνώμη προσλαμβάνεται την στρατιωτική επέμβαση της Δύσης κάπου στη Μ. Ανατολή επικαλείται το θυμικό και τα «αντιιμπεριαλιστικά» της αντανακλαστικά. Το Ιράκ δεν είναι μακριά παρά μόνον μια δεκαετία. Ο Ομπάμα όμως δεν είναι Μπους. Έχει αποκτήσει ‘bad reputation’ και όχι «καουμποϊκά» χαρακτηριστικά. Όταν προειδοποιείς ένα δικτάτορα να μην προβεί στη χρήση χημικών και σε γράφει στις… «σόλες» του, δεν είναι και το καλύτερο πράγμα αν είσαι ο «πλανητάρχης» όπως άκαιρα γράφουν τα κυπριακά online Μέσα, λες και είμαστε στα 90’s. Η Αμερική δεν θα ανεχτεί άλλο τον Άσαντ. Αλλά ούτε και θα αναπτύξει, επουδενί, χερσαίες δυνάμεις. Τουλάχιστον… μέχρι να κατανοήσει πλήρως ποια συμφέροντα της θα εξυπηρετήσει στη περίπτωση της Συρίας.
Τέσσερα «θωρηκτά τσέπης» (‘destroyers’ κλάσης Arleigh Burke) τα USS Ramage, Gravely, Barry και Mahan εξοπλισμένα με πυραύλους Τόμαχοκ θαλάσσης-εδάφους καταπλέουν κοντά στη Συρία. Αν προσθέσει κανείς και το αεροπλανοφόρο Harry Truman, με τη συνοδεία του (δύο με τέσσερα πλοία συνήθως) καθώς και την επιλογή εκτόξευσης Τόμαχοκ από υποβρύχιο ή ακόμη και την επιλογή πλήγματος από τα εδάφη της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Σ. Αραβίας, του Ισραήλ ακόμη και της… Ιταλίας αντιλαμβάνεται κανείς τη ισχύ πυρός έχει να αντιμετωπίσει ο Άσαντ. Ο Άσαντ, οι αεροπορικές βάσεις του οποίου έχουν περιοριστεί, μετά από δυόμιση χρόνια εμφυλίου, στις έξι λειτουργικές (από σύνολο 27) εκ των οποίων η στρατηγικής σημασίας στο Μέζζε (η οποία φυλάγεται από την πάνοπλη 4η τεθωρακισμένη μεραρχία) καθώς και το διεθνές αεροδρόμιο της Δαμασκού βρίσκονται ήδη στα στόχαστρα πλοήγησης των Τόμαχοκ. Αν χάσει αυτές τις βάσεις ο Άσαντ, κοντολογίς δεν «σηκώνει» αεροπλάνο ενώ χάνει αυτόματα και την πολύτιμη βοήθεια Ιράν και Ρωσίας που απρόσκοπτα έστελναν μέσω αυτών των βάσεων στρατιωτικό υλικό καθώς και εκπαίδευαν τους άντρες της περιώνυμης «Εθνικής Φρουράς» που κατήγαγε τις συντριπτικές νίκες σε βάρος των ανταρτών σε Χομς και Χαλέπι.
Το οπλοστάσιο του Άσαντ
Ο Άσαντ έχει να αντιτάξει 100 μάχιμα αεροσκάφη (ψυχροπολεμικής κατασκευής -με πλέον αξιόμαχα τα Su-24). Πυραύλους Σκουντ και Yakhont (επάκτιας άμυνας με βεληνεκές κατά πλοίων στα 180χλμ έναντι των 1000 ναυτικών μιλίων ενός Τόμαχοκ) ενώ το worst case scenario για χρήση βαλλιστικών πυραύλων ιρανικής προέλευσης τύπου Fateh και Shahab δεν κρίνεται ιδιαίτερα επίφοβο α. γιατί αδυνατεί να πλήξει εύκολα πλοία επιφανείας και β. γιατί ήδη από τις δεκαετίες του ’80 έχουν αποδεικτεί ότι οι εν λόγω πύραυλοι έχουν δραστικό βεληνεκές μέχρι τα 250 χλμ. Επίσης το καθεστώς Άσαντ δεν έχει δυνατότητα ‘2nd strike’ ή δραστικής αποτροπής του ‘1st strike’ αν κι εφόσον οι δυτικοί πλήξουν καίρια στόχους όπως αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια, διοικητικά κτήρια του καθεστώτος κτλ. Μια προσεκτική ματιά στην υψηλή στρατηγική των ΗΠΑ εξάλλου, καταδεικνύει ότι την τελευταία 35ετία αποτελείται κυρίως από στοιχεία «ναυτικής στρατηγικής». Στη δε περίπτωση της Συρίας, η εμπλοκή αμερικανικών ή άλλων αεροσκαφών στον εναέριο χώρο της χώρας είναι ένα απομακρυσμένο σενάριο. Χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι τον περασμένο Φεβρουάριο, ένα Su-24 της συριακής αεροπορίας κατερρίφθη από τις δυνάμεις της συριακής αντιπολίτευσης με φορητό αντιαεροπορικό πύραυλο ΜΑΝPADS (ναζιστική τεχνολογία), κατασκευής του 1960… Μην ξεχνάμε ότι την δεκαετία του ’50, το πυραυλικό σύστημα της χώρας επιμελήθηκαν ναζί αξιωματικοί που απέδρασαν από τη Γερμανία πριν τη δίκη της Νυρεμβέργης. Σας θυμίζει κάτι το όνομα του Ότο Σκορτσένυ…;
Βάσεις και κυπριακά ΜΜΕ
Ο τρόπος με τον οποίο η πληθώρα των κυπριακών ΜΜΕ αναπαράγουν τόσο τον διεθνή Τύπο όσο και την σύνδεση της γεωγραφικής θέσης της Κύπρου, του ρόλου των βρετανικών βάσεων στις επιχειρήσεις και το… φυσικό αέριο με το ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία είναι το λιγότερο καταστροφολογικός. Καλώς ή κακώς, στη Κυπριακή Δημοκρατία υπάρχουν κυρίαρχες βρετανικές βάσεις από τη γέννησή της και μια απλή ματιά στην ιστορία επιχειρήσεων από το Σουέζ στη… «Καταιγίδα της Ερήμου» μπορεί να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις για τον ρόλο που διαδραμάτισαν τόσο από σκοπιά συντονισμού όσο και από πλευράς διοικητικής μέριμνας σε επιχειρήσεις στρατιωτικής φύσης στη Μ. Ανατολή. Το ενδεχόμενο αντιποίνων κατά της Κύπρου από το καθεστώς Άσαντ είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας από τη σκοπιά της χωρητικότητας ενός συμβατικού χτυπήματος (σ.σ. εκτός αν ξεβράσει κανένα κοντέινερ στην παραλία της Αυδήμου και το ανοίξουν τίποτα περίεργοι kite surfers…). Τα υπόλοιπα είναι συνομωσιολογίες, γέμισμα ηλεκτρονικού χώρου με posts για τα online mediaκαι εικασίες για μυστικές συμφωνίες προκειμένου να διαρπαγεί το κυπριακό φυσικό αέριο από τον… περιούσιο λαό του.
Έκβαση
Επειδή η περίπτωση της Συρίας θα μας απασχολήσει για πολύ ακόμη και επειδή κάθε πρόβλεψη του σεναρίου της έκβασης θα αποδεικνύονταν –υπό το βάρος των γεγονότων- λανθασμένη καλό θα ήταν να παραμένουμε ψύχραιμοι. Ως εκ τούτου, στη Συρία έχουν χαθεί πάνω από 100.000 άνθρωποι και κάθε αποτέλεσμα, αναπόφευκτα έχει ανθρωπιστικές πτυχές για τις οποίες θα πρέπει να δείχνουμε συμπάθεια και ευαισθησία. Η Κύπρος οφείλει να χειριστεί το θέμα της Συρίας με σύνεση, αποφασιστικότητα, καλό συντονισμό των ομάδων διαχείρισης κρίσεων του ΥΠΕΞ καθώς και του ΥΠΑΜ και με μια επικοινωνιακή πολιτική, από και προς τα έξω, που να μην εδράζεται στους κόλπους του ‘Don’t Ask, Don’t Tell’ αλλά στις εγγυήσεις της δημοκρατικής παράδοσης, των διαβαθμισμένων και καλά εμπεδωμένων διπλωματικών της σχέσεων και του ενεργειακού ρόλου της τόσο εντός της ΕΕ όσο και σε σχέση με την υποπεριφέρειά της στην ΝΑ Μεσόγειο.
Γράφει: Γιάννης Ιωάννου
