Στην Ελλάδα εκτυλίσσεται μια πολιτική κωμωδία, αντίστοιχη της «Ανθρώπινης Κωμωδίας» του Ονόρε ντε Μπαλζάκ, του σπουδαίου αυτού Γάλλου λογοτέχνη. Πρωταγωνιστής ο Ονόρε ντε… Μπαλτάκος.
Ο Παναγιώτης Μπαλτάκος, μέχρι πρότινος γενικός γραμματέας της κυβέρνησης και στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας φέρεται να συνομιλεί σε βίντεο με τον Ηλία Κασιδιάρη, την επομένη των συλλήψεων των στελεχών της Χρυσής Αυγής.
Με ατάκες όπως το «Ναι, είναι από το ίδιο χωριό. Δηλαδή δεν είναι απ’ το ίδιο χωριό είναι από απέναντι χωριά, έτσι. Αλλά έχουν μπει στον ίδιο διαγωνισμό, είναι συνομήλικοι σχεδόν. Είναι συντοπίτες, δεν χρειάζεται να ψάχνουμε» αναφερόμενος στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κ. Γκουτζαμάνη και «Όχι, στην αρχή δεν είχε… τώρα όμως που είδε τα γκάλοπ… αυτός νόμιζε, σαν μεγαλοαστός που είναι, ότι όλα αυτά τα τρομερά «2% – μου λέει – θα πάνε»… του λέω: «εγώ σου λέω 20% θα πάνε». Μου λέει: «Είσαι μαλάκας» στην ερώτηση του Κασιδιάρη, για το πώς βλέπει ο Αντώνης Σαμαράς την δίωξη της Χρυσής Αυγής, ο Μπαλτάκος πέρασε μέσα σε πέντε λεπτά, από το καλειδοσκόπιο της πολιτικής κατάντιας όλες τις νοσηρές ψυχοπαθολογικές αγκυλώσεις της ελληνικής κοινωνίας.
Η ανθρωπογεωγραφία του εν λόγω κυρίου άψογη: Μανιάτης, Παναθηναϊκός, με λογοτεχνικές ανησυχίες που εμπεριέχουν μάχες με Σπαρτιάτες. Κοινώς ο δεξιός με τις λιμανίσιες ανησυχίες. Για να μην παρεξηγηθώ δεν υπάρχει κάτι μεμπτό στο να κατάγεται κανείς από την (πανέμορφη) Μάνη ή να είναι φίλαθλος/οπαδός του Παναθηναϊκού. Στην Ελλάδα όμως παίζουν στερεότυπα –και επιτρέψτε μου να τα αναπαράγω. Και κυρίως στην Δεξιά. Άλλο να είσαι δεξιός και να είσαι ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και άλλο να είσαι δεξιός και να είσαι ο Παναγιώτης… Καμμένος. Ο τύπος πήγε, αυτό που λέμε στο χωριό μου, ξυπόλητος στα αγκάθια… Το να κάτσεις σε έναν εμπιστευτικό χώρο με τον Ηλία Κασιδιάρη, για να συζητήσετε ‘off the record’ τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις μου θυμίζει εκείνη την σκηνή από το ‘Die Hard 3’ όπου ο Bruce Willis σκάει στο κέντρο του (ολόμαυρου) Harlem φορώντας μια ταμπέλα που γράφει «Μισώ τους Αράπηδες».
Προφανώς, ο κ. Μπαλτάκος δεν διδάχτηκε καλά τις μακιαβελικές πρακτικές του Βίλχελμ Φραντς Κανάρις, του αρχηγού της υπηρεσίας Αντικατασκοπείας (Abwehr) του Γ’ Ράιχ. Κρίμα. Στην Ελλάδα, που όλα κάποτε βγαίνουν καρμικά στην φόρα βρισκόμαστε προ μιας αποκάλυψης. Στο χωριό μου λένε και το «ο κόσμος το ‘χει βούκινο και εμείς κρυφό καμάρι». Μια μερίδα της Δεξιάς συνδιαλέγεται με την Χρυσή Αυγή. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Ανάμεσα στις σβάστικες, τα SS, τα μαχαιρώματα και τα στρατιωτικά γυμνάσια του Νεοναζισμού ανθεί και μια άλλη Δεξιά που φλερτάρει και συνδιαλέγεται με την ακροδεξιά. Αυτή του Μπαλτάκου. Λούμπεν αντίδραση βγαλμένη από κιτάπια μπουραντάδων, λεβεντομαλακίας και “γιου χούλιγκαν που διορίστηκε στο Λιμενικό επειδή ήταν στόκος”.
Καύσιμο στο παιχνίδι της Χρυσής Αυγής, που χθες “έφαγε ξύλο” και η κοινή γνώμη υπερθεμάτισε την πράξη ενώ το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε ομόφωνα την άρση βουλευτών της, συμπεριλαμβανομένων σημαντικών λόγων όπως η παράνομη οπλοκατοχή και η συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση.
H ελληνική Δεξιά είχε κάποτε προσωπικότητες όπως ο Κομνηνός Πυρομάγλου, ο Δημήτριος Γιαννακόπουλος και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και τώρα έχει καταντήσει να είναι ο Μπαλτάκος, ο Βορίδης και ο Καμμένος. Ο Μπαλτάκος είναι η ζωντανή απόδειξη της συναλλαγής μεταξύ εκείνης της Δεξιάς που φοράει κοστούμι και της «άλλης», που φοράει τιράντες και κυνηγάει Πακιστανούς με μαχαίρια. Με την πρώτη σε ρόλο θηριοδαμαστή και την δεύτερη σε λόγο τίγρεως, στο (πολιτικό) τσίρκο που λέγεται Ελλάδα…
Κοινώς, χθες χάσαμε το δάσος, δηλαδή την άρση ασυλίας του Ηλία Κασιδιάρη, που σε φωτογραφίες ποζάρει σαν κομάντο κρατώντας μια αραβίδα M-4, για να κάνουμε «πολιτικό μπανιστήρι» στον γιο του Μπαλτάκου που, σαν άλλο δέντρο, μπήκε μαινόμενος στο ελληνικό Κοινοβούλιο για να δείρει τους χρυσαυγίτες. Σκηνές ντροπής. Επιπλέον θυμηθήκαμε ότι η ελλαδική Δεξιά δεν είναι μόνον οι φιλελεύθεροι, οι δημοκρατικοί και οι αστοί αλλά και αυτοί οι Χριστιανοί, που ενδιαφέρονται για την φάρα και ενίοτε αντικαθιστούν το κοστούμι με τις μπουνιές.
Και σε αυτή την εξίσωση, αυτό που καθίσταται προφανές είναι ένα αυταπόδεικτο αξίωμα: Η εκλεκτική «συγγένεια».
Ας αναλογιστούμε τώρα τις αντιστοιχίες και στην δική μας πατρίδα, την Κύπρο. Και κυρίως ας τις αναλογιστεί και η ηγεσία της δεξιάς παράταξης, του Δημοκρατικού Συναγερμού, που αναπόφευκτα στους κόλπους της μπορεί να τρέφει αντίστοιχους «Μπαλτάκους». Πριν να είναι αργά και τα στουπιά των Ελαμιτών πέσουν στο κεφάλι κανενός δύσμοιρου.
Γράφει: Γιάννης Ιωάννου
