Home Γιάννης Ιωάννου Νταούλια και χοροί… Του Γιάννη Ιωάννου

Νταούλια και χοροί… Του Γιάννη Ιωάννου

maggie

 


O κόσμος τραγουδάει και χορεύει. Από αρχαιοτάτων χρόνων. 

Αλλά επειδή οι εθνομουσικολογικές αντιλήψεις και η κοινωνιολογία δεν είναι το φόρτε μου, νομίζω ότι το να τραγουδάς για να γιορτάσεις κάτι ή να πενθήσεις κάτι άλλο είναι διαχρονικό, είτε πρόκειται για τους Νεάντερνταλς είτε για τους σύγχρονους Κυπραίους. Βέβαια, οι τελευταίοι, έχουμε, μέσα στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μας, και μια εμμονή με την εισβολή και την κατοχή και το… τραγούδι.

Η Μελίνα Μερκούρη και ο Γαργανουράκης τραγουδούσαν το «Καφενείο η Ελλάς» και τα «Μαλαματένια Λόγια», την επομένη της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Κάτι ξεθωριασμένα καρέ, που ακόμη και σήμερα, που η μουσική έγινε youtube, αν τα προβάλλεις στην οθόνη του υπολογιστή σου ανατριχιάζεις. Ίσως γιατί μια γενιά, που υπέφερε επτά χρόνια κάτω από στρατιωτική δικτατορία, ήθελε να ξεσπάσει… Να τραγουδήσει, να απελευθερωθεί.

Θα μπορούσα να κάνω αυτό το κείμενο κριτική για την ευρύτερη καλλιτεχνική παραγωγή του τόπου μου, με επίκεντρο το τραγούδι. Αλλά φοβάμαι μήπως μου την πέσουν τα indie kids από το English School και μου κάνουν, στη γλώσσα μου την ραπ, driveby. Θα αρκεστώ στην μουσικοχορευτική φιέστα που κάθε φορά πάμε να στήσουμε πάνω στις επετείους της Εισβολής του ’74. Και υπόσχομαι ότι θα φτύσω λίγη χολή:

Σαν Κύπριος, με πατέρα νεκατωμένο στα γεγονότα του 1974 και απών από τη Κύπρο έκτοτε, θυμάμαι πάντα μια εικόνα: Αυτή του αυτοκινήτου με την οικογένεια φορτωμένη για τη θάλασσα του χωριού της Ελλαδίτισας μάνας, σε εκείνες τις τρίμηνες γαμάτες διακοπές όταν ήμουν στο Γυμνάσιο. Καλοκαίρι, ζέστη, ανοικτά τζάμια και ο πατέρας μου να βάζει κασέτες στο Fiat. Bob Dylan, Neil Diamond, Θοδωράκη, Λεοντή… Εκτός από δύο ημέρες το χρόνο. Στις 15 και 20 Ιουλίου. Τότε ούτε κασέτα έβαζε, ούτε βουτιά μου έκανε στη θάλασσα, τίποτα… Ο πατέρας μου ήταν 26 τότε. Και έχουν περάσει και σαράντα χρόνια. Η κασέτα πέθανε, και καμιά φορά με ρωτάει «μπορείς να μου κατεβάσεις αυτό το δίσκο», την κασέτα την μασάει το στερεοφωνικό.

Σαράντα χρόνια λοιπόν από την Κατοχή. Σαράντα χρόνια και ακόμη δεν επανενώσαμε την πατρίδα μας. Και θέλουμε να κάνουμε και συναυλίες να το γιορτάσουμε. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν με ενοχλεί η επιστολή του κ. Γιώργου Θεοφάνους. Ούτε η επιστολή υποστήριξης του κ. Κωνσταντίνου Χριστοφόρου. Σέβομαι την καλλιτεχνική πορεία και των δύο, όπως κι άλλων καλλιτεχνών που έκαναν καριέρα στην Ελλάδα, όπως η Άννα Βίσση, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης, ο Βιολάρης παλιότερα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης σε λιγότερο mainstream μονοπάτια. Προσωπικά, η μουσική του κ. Θεοφάνους με έβρισκε πάντα αδιάφορο. Σέβομαι ωστόσο το δικαίωμά του να θέλει να κάνει συναυλίες για τα 40χρονα του Αττίλα. Παλιότερα κράζαμε τον Ρουβά που ήρθε να τραγουδήσει με τον Τούρκο στα κατεχόμενα ή τον Νταλάρα που κάθε τρεις και λίγο, τραγουδούσε για την Κύπρο. Εγώ κάποτε έκραξα και τους ActiveMember, που σε ένα στίχο έγραψαν «Για την Κύπρο τραγούδα και γέλα».

Αυτό που δεν δέχομαι είναι το αυτονόητο: Δεν μπορεί, σε εποχή κρίσης, να χαλάμε λεφτά για να τραγουδάμε για την εισβολή και την κατοχή. Όχι τόσο γιατί δεν έχουμε, γιατί την γνωρίζουμε. Ξέρουμε τι είναι, δεν χρειάζεται ένα τραγούδι, ένα μελοποιημένο ποίημα ή μια συγχορδία να μας το υπενθυμίσει. Αυτό είναι πέρα για πέρα υποκριτικό. Και εκτός από υποκριτικό, ανόητο. Είχαμε, αλλά δεν την επιλέξαμε, την επιλογή του να βάλουμε τέλος στη κατοχή. Και την έχουμε ακόμη μπροστά μας.

Προτείνω λοιπόν, κλείνοντας, αν είναι να γίνει μια μεγάλη συναυλία, να γίνει την ημέρα που θα λυθεί το κυπριακό και θα επανενωθεί το νησί μας. Τότε θα είναι η καταλληλότερη στιγμή και για νταούλια και για χορούς και για γλέντι τρικούβερτο. Και εκείνη την ημέρα, μπορεί να πετάξω και τις κασέτες του πατέρα μου και να του αγοράσω ένα mp3 player, να ακούει σαν άνθρωπος. 

Γράφει: Γιάννης Ιωάννου