Η 17η Μαΐου έχει καθιερωθεί διεθνώς ως η παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας.
Ο λόγος που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία, οφείλεται στο γεγονός ότι στις 17 Μαΐου 1990, η ομοφυλοφιλία έπαψε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα εις ένδειξη αλληλεγγύης προς τα χιλιάδες θύματα ομοφοβίας ανά τον κόσμο πολλοί θεσμοί επιλέγουν να αναρτήσουν τη σημαία του ουράνιου τόξου, με τα πολλά χρώματα να συμβολίζουν την ελευθερία της διαφορετικότητας.
Αυτό έπραξε φέτος και το Πανεπιστήμιο Κύπρου μαζί με πολλούς άλλους φορείς, δήμους και οργανώσεις συνοδεύοντας το από με μία λιτή ανάρτηση στα διαδίκτυο που έγραφε, «Παγκόσμια μέρα ενάντια της ομοφοβίας σήμερα και η σημαία των ΛΟΑΤ+ είναι υψωμένη ως πράξη αλληλεγγύης και πίστης στην ισότητα και αποδοχή όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου, σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Η πρωτοβουλία ανήκε στον δραστήριο όμιλο ΛΟΑΤ φοιτητών του Πανεπιστημίου Κύπρου και έλαβε πάρα πολλά θετικά σχόλια.
Εντούτοις δεν έλειψαν και τα αρνητικά από τα οποία προκύπτουν δύο ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Το πρώτο είναι το επιχείρημα με το εξής μοτίβο. «Είμαι ανοικτόμυαλος δεν έχω πρόβλημα, ας κάνουν ότι θέλουν, αλλά, σπίτι τους!». Ακούγεται πολύ λογικό δεν είναι; Να κάνει ο κάθε «παράξενος» σπίτι του ότι θέλει για να έχουμε εμείς οι υπόλοιποι οι «κανονικοί» όλο τον δημόσιο χώρο για τους εαυτούς μας. Επειδή διαφορετικά, πάρα πολλοί νιώθουν ότι το καθετί που βρίσκεται στον δημόσιο χώρο πρέπει να τυγχάνει της έγκρισης τους, όχι απλά της αποδοχής τους.
Όμως η σεξουαλικότητα της καθεμιάς και του καθενός δεν υπόκειται σε εγκρίσεις, ούτε στα φιλάνθρωπα συναισθήματα της πλειοψηφίας. Η ισότητα, η αποδοχή και η μη διάκριση δεν είναι ζήτημα ελεημοσύνης αλλά ανθρώπινων ατομικών δικαιωμάτων.
Το δεύτερο μοτίβο που προέκυπτε τακτικά μέσα από τις αντιδράσεις στην πρωτοβουλία του Πανεπιστημίου είχε να κάνει με τον συμβολισμό που έχει για τους περισσότερους η σημαία. Η σημαία είναι συνδεδεμένη με το έθνος, με την εθνική υπόσταση, την ιστορία, και τους εθνικούς αγώνες. Αποτελεί το βασικό σύμβολο αυτού που ο Άντερσον όριζε ως μια «φαντασιακή πολιτική κοινότητα» με συγκεκριμένα και περιορισμένα ομογενοποιημένα χαρακτηριστικά.
Η εικόνα της σημαίας του ουράνιου τόξου να κυματίζει δίπλα στις άλλες έξω από το δημόσιο πανεπιστήμιο εξόργισε κάποιους οι οποίοι το θεώρησαν ανεπίτρεπτο. Ωσάν που η πολύχρωμη σημαία που αναρτήθηκε συμβολικά για μία ημέρα τους έβαλε αυτόματα όλους κάτω από τα χρώματά της και τους ένωσε φαντασιακά με την ΛΟΑΤ κοινότητα. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας ανεξαιρέτως ανήκουμε σε πάρα πολλές κοινότητες και μεταφέρουμε πάρα πολλές ταυτότητες και ο μοναδικός τρόπος για να μπορούμε να συνυπάρχουμε αρμονικά, δίκαια και ισότιμα είναι με το να αποδεχόμαστε ο ένας την διαφορετικότητα του άλλου μακριά από πλειοψηφικές λογικές.
Είχα σκοπό να ολοκληρώσω το παρόν άρθρο με ένα τόνο αισιοδοξίας για την κατά τα άλλα τεράστια πρόοδο που έχει επιτευχθεί γύρω από τα ΛΟΑΤ ζητήματα και στη χώρα μας και στην Ευρώπη και κυρίως ανάμεσα στη νέα γενιά. Εντούτοις μόλις πριν από λίγη ώρα ενημερώθηκα –ανεπίσημα- ότι η σημαία που αναρτήθηκε επετειακά για 24 ώρες ως σύμβολο αλληλεγγύης και αποδοχής το ίδιο βράδυ βανδαλίστηκε από κάποιους οι οποίοι έκοψαν το σχοινί του ιστού στέλνοντας έτσι ξεκάθαρο μήνυμα μίσους. Οπότε ο δρόμος της αποδοχής δεν ήταν, δεν είναι και δε θα γίνει ποτέ εύκολος. Επειδή ακόμη και σήμερα, εν έτη 2018 –ορισμένοι- με πράξεις πολιτικής βίας, επιδιώκουν να εκφοβίσουν και να στείλουν το μήνυμα ότι μπορούν επιβληθούν είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο.
Η μόνη δημοκρατική απάντηση είναι να μην επιτρέψουμε ποτέ στο φόβο που επιδιώκουν να δημιουργήσουν να εξαπλωθεί στη κοινωνία μας και προπάντων στα μυαλά των νέων παιδιών αυτής της χώρας.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
