Με μία απλή αναζήτηση στα διεθνή δημοσιογραφικά πρακτορεία εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί την ένταση και την επικινδυνότητα της πολιτικής κατάστασης μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας εξαιτίας των παράνομων ενεργειών της τελευταίας στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
Την ίδια ώρα μάλιστα που οι διπλωματικοί τόνοι μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας φτάνουν στην κορύφωσή τους με την εξαγγελία μέτρων για σοβαρές οικονομικές κυρώσεις από τις ΗΠΑ κατά της Τουρκίας σε περίπτωση που η τελευταία επιμένει και προχωρήσει με την αγορά των S400 από τη Ρωσία. Με ορατό πλέον τον κίνδυνο οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις να εκτροχιαστούν εντελώς, κάτι που θα προκαλέσει σημαντικές επιπτώσεις στην ήδη βεβαρημένη τουρκική οικονομία, η ηγεσία της Τουρκίας ξεκινά εξορύξεις στην κυπριακή ΑΟΖ μεταφέροντας την προσοχή στο γήπεδο όπου νιώθει πιο ισχυρή.
Αναντίλεκτα, η Τουρκία παραβιάζει κυριαρχικά δικαιώματα κράτους μέλους της Ε.Ε. και η αλληλεγγύη από τους ευρωπαίους εταίρους μας πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Από την άλλη όμως ας μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις αναφορικά με το αποτέλεσμα των όποιων εξαγγελιών ή ψηφισμάτων. Η Ε.Ε. δε μπορεί –ενδεχομένως ούτε και θέλει- να επιβάλει αντίστοιχες οικονομικές κυρώσεις όπως οι ΗΠΑ. Ούτε βεβαίως και αποτελεί σοβαρή απειλή η κυπριακή θέση για βέτο στις ενταξιακές πορείες Αλβανίας και Βόρειας Μακεδονίας καθώς, δεν ενέχουν σοβαρά οικονομικά ή άλλα κίνητρα για τις ευρωπαϊκές χώρες, πλην ίσως της Ελλάδας. Επιπλέον, μπορεί πράγματι η Κύπρος να κρατήσει όμηρες δύο μικρές χώρες των οποίων η πρόοδος για την ενταξιακή τους πορεία έχει αναγνωριστεί από το Ευρ. Συμβούλιο και την Ευρ. Επιτροπή; Δύσκολο θα έλεγα.
Πως καταφέραμε όμως να φτάσουμε από το δικό μας δίκαιο και λογικό προενταξιακό επιχείρημα να μην καταστεί η Κύπρος όμηρος της Τουρκίας, στο να υπάρχουν σήμερα φωνές που εισηγούνται να μην καταστεί η Τουρκία όμηρος της Κύπρου είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει. Κυρίως όμως προβληματισμό προκαλεί το πως περάσαμε από τη φάση που όλοι έκαναν λόγο για το «τελευταίο μίλι για τη συνολική διευθέτηση του κυπριακού», μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια -και με άλυτο το κυπριακό- σε μία νέα εισβολή της Τουρκιάς στην κυπριακή ΑΟΖ μερικά μίλια μακριά από τις ακτές της Λεμεσού.
Η πάγια θέση ότι η Τουρκία δε λέει να κάνει βήμα πίσω στα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων πράγμα που καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την επανάληψη του όποιου διαλόγου, είναι ναι μεν ορθή αλλά από μόνη της δεν είναι αρκετή για να οδηγηθούμε σε ένα παρατεταμένο τέλμα που θα καταλήξει τελικά στην διχοτόμηση.
Τέλος, αναφορικά με το ζήτημα της Αμμοχώστου. Δε χωρά καμιά αμφιβολία ότι η εξαγγελία περί ανοίγματος της Αμμοχώστου δεν είναι ούτε κινήσεις εντυπωσιασμού, ούτε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Είναι η επόμενη κίνηση η οποία θα αποτελέσει την οριστική ταφόπλακα στο απομακρυσμένο –ήδη- ενδεχόμενο να υπάρξει ποτέ λύση ομοσπονδίας και να επιστραφεί η Αμμόχωστος στους νόμιμους κατοίκους της.
Αν δεν υπάρξει άμεσα μια μαζική κινητοποίηση ανατροπής των τετελεσμένων από τους ίδιους τους Αμμοχωστιανούς και την πολιτική μας ηγεσία πολύ φοβάμαι ότι η γενιά μας θα ζήσει να δει την πόλη του Ευαγόρα να μετατρέπεται σε ένα μέρος που δε θα θυμίζει σε τίποτα από αυτό που έζησαν και ονειρεύτηκαν οι άνθρωποί της.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
