Με την πιο πάνω πρόταση έκλεινε το άρθρο του που γράφτηκε με αφορμή την 3η -από τις αρχές του χρόνου- αυτοκτονία νεαρού ομοφυλόφιλου στην Ιταλία ο ανταποκριτής του τηλεοπτικού σταθμού Alpha στη Ρώμη Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης.
Οι απανωτές τραγικές αυτοκτονίες νέων προκάλεσαν τον δημοσιογράφο και συγγραφέα να μιλήσει έξω από τα δόντια κατά της ομοφοβίας. Επίσης μίλησε δημόσια για τη δική του σεξουαλική ταυτότητα ελπίζοντας, ότι έτσι θα δώσει θάρρος και θετικό πρότυπο στα παιδιά-θύματα για να αντιμετωπίσουν τη ζωή.
Ο όρος ομοφοβία αναφέρεται στη γενικευμένη απαξίωση και στην εκδήλωση συναισθημάτων παράλογου φόβου και αποστροφής για τα ομοφυλόφιλα άτομα. Ο χλευασμός και οι διακρίσεις με τα οποία συνήθως συνοδεύεται η ομοφοβία οδηγεί την ομάδα των ΛΟΑΤατόμων (Λεσβίες, Ομοφυλόφυλοι, Αμφισεξουαλικά άτομα και Τρανς) να βιώνουν τη μόνιμη απόρριψη από το κοινωνικό σύνολο. Η ομοφοβία επενδύεται πολλές φορές με λεκτική, ψυχολογική, σωματική και σεξουαλική βία. Όταν δε αυτή εκδηλώνεται έντονα στην εφηβική ηλικία η πιθανότητα να οδηγήσει ομοφυλόφιλα νεαρά άτομα σε απόπειρες αυτοκτονίας είναι μεγάλη. Με βάση έρευνες τουλάχιστον ένα στα δέκα ΛΟΑΤ άτομα σκέφτηκαν σε κάποια φάση να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.
Ο νεαρός Ιταλός Σιμόνε 21 ετών που έθεσε τέρμα στην ζωή του, πριν μερικές μέρες με μια βουτιά στο κενό, από τον ενδέκατο όροφο πολυκατοικίας, σε σημείωμα που άφησε γράφει, «Η Ιταλία είναι ελεύθερη χώρα αλλά πάσχει από ομοφοβία και αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει πραγματική Δημοκρατία.Όσοι έχουν υιοθετήσει αυτή την στάση πρέπει να βρεθούν αντιμέτωποι με την συνείδησή τους». Η Κύπρος και η Ελλάδα δε διαφέρουν πολύ από την ομοφοβική Ιταλία. Το πρόσφατο παράδειγμα που οδήγησε στην «εκδίωξη» του τηλεοπτικού γκέι ζευγαριού από κυπριακή σειρά ήρθε να φανερώσει για άλλη μια φορά την περισσή κοινωνική υποκρισία αλλά και το μέγεθος του προβλήματος.
Σε έρευνα που διεξήγαγαν πέρσι ερευνήτριες του Συνδέσμου Οικογενειακού Προγραμματισμού για τη σκιαγράφηση της ομοφοβίας στην εκπαίδευση -τα πορίσματα της οποίας παρουσιάστηκαν στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής- προκύπτει ότι: η ομοφοβία είναι παρούσα μέσα από τη χρήση της γλώσσας στο σχολικό σύστημα, καθώς και μέσα από περιστατικά ομοφοβικού εκφοβισμού. Επιπλέον, εντοπίστηκαν ξεκάθαρα ομοφοβικές στάσεις ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς αλλά και αρκετή άγνοια γύρω από θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού.
Για τις διακρίσεις, τον πόνο και την απόρριψη που βιώνουν καθημερινά πολλοί συμπολίτες μας και ειδικά νέα παιδιά, η πολιτική ηγεσία, το εκπαιδευτικό σύστημα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η οργανωμένη κοινωνία των πολιτών βρίσκονται αντιμέτωποι με τις δικές τους ευθύνες. Η οργάνωση ACCEPT διεκδικεί εδώ και μερικά χρόνια με τρόπο σοβαρό και συγκροτημένο συγκεκριμένες ρυθμίσεις και νομοθετικά εργαλεία για την άρση των διακρίσεων.
Για την αλλαγή αντιλήψεων και στάσεων και την κατάργηση στερεοτύπων, πέρα από την ευαισθητοποίηση, απαιτείται και νομοθετική ρύθμιση που να κατοχυρώνει τη βασική ευρωπαϊκή αρχή της μη διάκρισης με την πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου του εκφοβισμού ιδιαίτερα στους χώρους της εκπαίδευσης, της εργασίας, του στρατού. Επίσης, άμεσα πρέπει να προωθηθεί προς ψήφιση στη Βουλή το σύμφωνο συμβίωσης που να κατοχυρώνει την συμβίωση όλων των ζευγαριών – ανεξαρτήτως φύλου.
Κλείνω δανειζόμενη μέρος του κειμένου του Θ. Συγγελάκη. «Ο καθένας, και η κοινωνία στο σύνολό της, πρέπει να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη και να αναρωτηθεί .. τι σημαίνει σήμερα ατομική ελευθερία και δικαίωμα στην ευτυχία. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει να είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που ακούσαμε μέχρι τώρα. Το να είσαι στρέιτ ή γκέι είναι ακριβώς το ίδιο. Είναι ένα από τα χίλια χαρακτηριστικά της ζωής μας, σημαντικό, αλλά όχι το μοναδικό. Είναι η οντότητα πάνω στην οποία έχει δικαίωμα ο καθένας να χτίσει τη ζωή του. Με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, διότι δεν υπάρχουν γενικεύσεις».
Ας το σκεφτούμε. Εξάλλου, ο Σιμόνε θα μπορούσε να ήταν και δικό μας παιδί.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
