Αντισυνταγματικό έκρινε το ανώτατο δικαστήριο το νόμο με τον οποίο η βουλευτική έδρα της Λεμεσού (ξανά)δόθηκε πριν από ένα χρόνο στον Γ. Παπαδόπουλο του κινήματος Αλληλεγγύη.
Από την πολυσέλιδη απόφαση του Ανωτάτου ξεχωρίζω μία παράγραφο η οποία αποτελεί κατά την άποψή μου και την ουσία της υπόθεσης. Το δικαστήριο έκρινε το εξής, “Εφόσον η βουλευτική έδρα ουδέποτε καταλείφθηκε, νόμιμα, από την κα Θεοχάρους ή τον κ. Παπαδόπουλο, η έδρα ουδέποτε περιήλθε νόμιμα και στο Κίνημα Αλληλεγγύη και επομένως δεν τίθεται θέμα εφαρμογής του αναλογικού συστήματος δια της επιλογής του πρώτου επιλαχόντος του Κινήματος στη Λεμεσό.”
Με απλά λόγια, αυτό που λέει το δικαστήριο είναι ότι, η έδρα παρέμεινε αδιάθετη από την αρχή. Επειδή, με τη μη εμφάνιση της Ελένης Θεοχάρους στην ορκωμοσία την αποποιήθηκε. Οπότε, όποια συζήτηση περί αναπλήρωσής της θέσης πρακτικά δε μπορεί να υφίσταται.
Πέραν της νομικής διάστασης όμως υπάρχει ακόμη μία διάσταση που καθιστά το ζήτημα όχι απλά νομικό αλλά πρωτίστως ηθικό. Αυτή είναι η διάσταση της πονηριάς ή καλύτερα της κουτο-πονηριάς που μας οδήγησε δύο χρόνια μετά ακόμη να συζητάμε την 56η έδρα.
Γιατί αυτό που προηγήθηκε ήταν ένα διπλό ξεγέλασμα. Η Ε. Θεοχάρους ξεγέλασε μια τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ κι άλλη μια τους ψηφοφόρους της Αλληλεγγύης. Μια ως υποψήφια ευρωβουλευτής για να φύγει κραυγαλέα από το κόμμα που την εξέλεξε μερικούς μήνες αργότερα, δυο, ως υποψήφια βουλευτής για να αποποιηθεί της θέσης εξίσου προκλητικά λίγες μέρες μετά.
Επειδή, ακόμη και αν καλοπροαίρετα της πιστώσουμε ξαφνική μέγιστη πολιτική διαφωνία για την πρώτη περίπτωση, δε μπορούμε παρά να την πιστώσουμε με προσωπικό οικονομικό συμφέρον για τη δεύτερη. Καθώς η ίδια γνώριζε πάρα πολύ καλά, ότι τυχόν εμφάνισή της στη νενομισμένη διαβεβαίωση και παραίτησή της στη συνέχεια θα της στερούσε αυτόματα την έδρα στην ευρωβουλή. Αλλά κατά τη λαϊκή σοφία του λαού μας, «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, η τρίτη είναι του νοικοκύρη».
Το δυστύχημα είναι ότι από την αρχή δεν έγινε σωστή συνταγματική διαχείριση. Επειδή το σύνταγμά μας δεν προνοεί για μη καταληφθείσα θέση αλλά μόνο για κενωθείσα. Η έδρα της Αλληλεγγύης ποτέ δεν καταλείφθηκε.
Το Ανώτατο έκρινε επίσης ότι το περσινό εγχείρημα της Βουλής να τροποποιήσει το άρθρο 35, ότι δεν έχει αναδρομική ισχύ. Οπότε οποιεσδήποτε νεοφανείς εισηγήσεις για αλλαγή του συντάγματος για να «βολευτεί» το πρόβλημα στερούνται σοβαρότητας, δε μπορούν να ισχύσουν αναδρομικά, ούτε και είναι δεοντολογικά ορθό να προβαίνεις σε συνταγματικές αλλαγές –όχι επειδή κρίνονται ως απαραίτητες για τη λειτουργία της δημοκρατίας – αλλά, για να νομιμοποιήσεις προηγούμενα σφάλματα και παραλείψεις.
Μόνη αποτελεσματική θεραπεία είναι η αναπληρωματική εκλογή για τη βουλευτική έδρα της Λεμεσού την οποία η ίδια η Αλληλεγγύη και η Πρόεδρός της απαρνήθηκε. Η οποία εκλογή μπορεί να συνδυαστεί με τις επερχόμενες ευρωεκλογές για να ελαχιστοποιήσει το δημόσιο διοικητικό και οικονομικό βάρος.
Όσο αφορά τέλος τοποθετήσεις περί αλλοίωσης της λαϊκής βούλησης, δικαιότερο είναι αυτά να απευθύνονται στην ίδια την Πρόεδρο του κινήματος αντί προς τους εκλογείς της Λεμεσού, επειδή όντως αυτή τη φορά θα είναι η σειρά του …νοικοκύρη.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
