Όταν πριν μερικά χρόνια έσκιζαν ελαστικά αυτοκινήτων οι περισσότεροι το βρήκαν ανάξιο λόγου…
Όταν έκαναν τραμπουκισμούς έξω από τα φυλακισμένα μνήματα κατά του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας κάποιοι τους έκλειναν πονηρά το μάτι. Όταν λίγο αργότερα ξυλοφόρτωσαν μια νεαρή που τους φάνηκε Κινέζα έξω από το Χίλτον το περιστατικό αποσιωπήθηκε, το ίδιο και όταν χτύπησαν ηλικιωμένο λαχειοπώλη και άλλα παρόμοια εναντίων ανώνυμων μεταναστών. Όταν μαχαίρωσαν ένα νεαρό τουρκοκύπριο μουσικό είπαν ότι δεν υπάρχουν μάρτυρες. Όταν προχθές έσπασαν την γυάλινη είσοδο δημόσιου κτηρίου και έριχναν προς ανυποψίαστους πολίτες και πρεσβευτές ανάμενες δάδες επιτέλους κάποιοι θορυβήθηκαν και ήταν καιρός!
Δυστυχώς η ανοχή μας οδήγησε εδώ που είμαστε. Το προχθεσινό περιστατικό δεν ήταν απλά θέμα εικόνας και κύρους, ήταν παράνομες ενέργειες βίας και βανδαλισμού και ως τέτοιες θα πρέπει να αντιμετωπιστούν από τη δικαιοσύνη. Με τρόπο άμεσο και υποδειγματικό. Η πολιτεία διαθέτει όλα τα μέσα για να ξεσκεπάσει και να αποκαλύψει κάτω από την «εθνοπρεπή» μάσκα του ελαμ το πραγματικό του πρόσωπο, φτάνει, να είναι όντως αποφασισμένη να το κάνει.
Τώρα όσο αφορά στην πολιτική διάσταση του φαινομένου ακούω τακτικά το επιχείρημα, «Μην ασχολείστε μαζί τους. Είναι περιθωριακοί. Όταν τους αγνοήσουμε θα αποδυναμωθούν».
Αλλά είναι πράγματι τόσο απλό;
Υπάρχει περίπτωση μέσα σε περίοδο οικονομικής, θεσμικής και πολιτικής κρίσης ένα ακραίο κίνημα να εξαφανιστεί από μόνο του;
Όταν καθημερινά καπηλεύεται όλα εκείνα που συγκινούν τον κάθε πολίτη όπως τους εθνικούς αγώνες και τα εθνικά σύμβολα υπάρχει περίπτωση να μην εξασφαλίσει σε κάποιο στάδιο περισσότερη επιρροή έστω και ως δήθεν ψήφο διαμαρτυρίας για να προωθήσει ακόμη πιο βαθιά τον ρατσισμό, τη βία και την καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Στην Ελλάδα η τρομοκρατική οργάνωση της Χρυσής Αυγής δημιουργήθηκε το 1993. Το 2010 μετά δυσκολίας κατάφερε να εκλέξει ένα δημοτικό σύμβουλο, αλλά το 2012 πήρε ποσοστό σχεδόν 7% και εξασφάλισε 21 έδρες στη Βουλή. Όταν πλέον θέριεψε, το πολιτικό σύστημα βρέθηκε να χάσκει αδύναμο μπροστά στη λαίλαπα του λαϊκισμού και εθνικοσοσιαλισμού που αντιπροσώπευε και χρειάστηκε να φτάσουμε μέχρι και την άνανδρη δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να γίνει ευρέως αντιληπτό ότι η μόνη απάντηση στον φασισμό ήταν η νομιμότητα και η δημοκρατία. Εύχομαι στην Κύπρο να βρεθούμε πιο έτοιμοι να αναχαιτίσουμε τις πράξεις και τις εκδηλώσεις βίας προτού θρηνήσουμε θύματα.
Από την άλλη, ακούγονται φωνές οι οποίες απαιτούν να κηρυχθεί το ΕΛΑΜ σε παράνομη οργάνωση. Δυστυχώς όμως κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι με την απαγόρευση δε θα οδηγηθείς στα αντίθετα αποτελέσματα μετατρέποντας μια χούφτα επικίνδυνων και ακραίων σε ήρωες της αντίστασης και σε σύμβολα δημιουργώντας έτσι ακόμη και συμπάθεια έναντι τους.
Που θέλω να καταλήξω;
Ότι δυστυχώς, τα ακραία κινήματα δε μπορούν να αντιμετωπιστούν με τη λογική «ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε». Οι λύσεις του τύπου «αγνοήστε τους» ή από την άλλη «διαγράψτε τους» στην προκειμένη περίπτωση δε βοηθούν. Μόνη επιλογή αντιμετώπισής τους είναι να κερδίσεις τη δημόσια μάχη έναντι τους με θέσεις και επιχειρήματα. Να τους απογυμνώσεις από την κενή τους συνθηματολογία και να χτυπήσεις τη βάση της σαθρής τους ιδεολογίας που οδήγησε στο αιματοκύλισμα της Ευρώπης στο πρόσφατο παρελθόν. Μόνο μέσα στη βάσανο της δημόσιας συζήτησης και με πυξίδα τις δημοκρατικές αρχές και αξίες μπορεί να κερδηθεί αυτή η πολιτική μάχη.
(ΦΩΤΟ: Γελιογραφία του Γιώργου Χρίστου – http://disyblog.org.cy/)
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
