«Ο ΔΗΣΥ δεν είναι ούτε ΑΚΕΛ, ούτε ΕΛΑΜ», δήλωσε με έμφαση ο Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό στη Βουλή, με αφορμή την αποχή στην ψηφοφορία για την επίμαχη τροπολογία που κατέθεσε το ΕΛΑΜ.
Προσωπικά δεν γνωρίζω κάποιον που μπορεί να διαφωνήσει με την πιο πάνω φράση, όμως, το ερώτημα το οποίο πρέπει να απαντηθεί είναι, τι είναι ο ΔΗΣΥ; Είναι κάτι το ενδιάμεσο; Είναι κάτι άλλο; Είναι λίγο απ’ όλα; Μπορεί άραγε ο ΔΗΣΥ να ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στον κοινωνικό του φιλελευθερισμό και ευρωκεντρισμό από την μια και σε ένα εξασθενημένο εθνοκεντρισμό και συντηρητισμό από την άλλη;
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός ιδρύθηκε το 1976 με βασικές αρχές την ελευθερία, την δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον κοινοβουλευτισμό και την διακηρυγμένη του αντίθεση προς κάθε είδους δικτατορία. Αποκήρυξε την βία και ο ιδρυτής του Γλαύκος Κληρίδης υπήρξε το καθοριστικό ενοποιητικό στοιχείο. Ήταν η ηγετική φυσιογνωμία η οποία μπόρεσε όχι μόνο να διακηρύξει την πολιτική αμνήστευση αλλά και να το κάνει πράξη. Η ελευθερία ως βασική αρχή έδωσε την βάση για ένα κόμμα πλουραλιστικό και πολυσυλλεκτικό το οποίο διαχρονικά επιδείκνυε αξιοθαύμαστες αντοχές.
Σήμερα, ο Δημοκρατικός Συναγερμός φαίνεται να συμπιέζεται ιδεολογικά και εκλογικά ποικιλοτρόπως εβρισκόμενος σε μία κατάσταση η οποία καθόλου άσχετη δεν είναι με την ευρύτερη εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η κεντροδεξιά στην Ευρώπη.
Μία δεξιά η οποία ναι μεν πέτυχε να κυριαρχήσει ιδεολογικά έναντι της αριστεράς, όμως, δεν μπόρεσε να εκσυγχρονιστεί όσο γρήγορα θα έπρεπε για να έχει απαντήσεις σε ένα σωρό νέα ζητήματα τα οποία η ίδια έτεινε να θεωρεί ως ζητήματα αριστερής ατζέντας. Όπως για παράδειγμα, τα θέματα του περιβάλλοντος, τη φτώχεια, τις διακρίσεις, τη μετανάστευση, τα κοινωνικά δικαιώματα και άλλα.
Η δεξιά που κλήθηκε να βρει τις λύσεις για την οικονομική κρίση που ταλάνιζε τον δυτικό κόσμο, τις βρήκε επειδή είχε στη φύση της τις αρχές της λελογισμένης οικονομικής διαχείρισης, γνώριζε τους κανόνες της αγοράς, και ήξερε τους τρόπους για την συγκράτηση και ανάκαμψη της οικονομίας. Εντούτοις δεν είχε τα φυσικά κοινωνικά αντανακλαστικά για να προσεγγίσει με όλη την απαιτούμενη ευαισθησία τους πλέον αδύνατους.
Έτσι, όσο περνά ο καιρός η πίεση διογκώνεται. Πιέζεται από τα αριστερά και όσους υποστηρίζουν ότι η πολιτική της αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής και της πειθαρχίας οδήγησαν σε μαρασμό, παρόλο που, η ίδια η αριστερά δεν μπόρεσε ποτέ να βρει την εναλλακτική πρόταση για να αποτελέσει αντίβαρο σοβαρή επιλογή, εν τούτοις, φροντίζει με κάθε ευκαιρία να αμφισβητεί την αποτελεσματικότητα της δεξιάς.
Η δεξιά εξαναγκάστηκε επίσης να προτείνει λύσεις σε νέα μεγάλα προβλήματα όπως τη φτώχεια και το μεταναστευτικό, κάτι που την ανάγκασε να απομακρυνθεί απότομα από την ασφάλεια παραδοσιακών συντηρητικών θέσεων. Ως αποτέλεσμα δημιουργήθηκε κενός χώρος για την αναδυόμενη λαϊκίστικη ακροδεξιά με λόγο ακραίο, εθνικιστικό και ρατσιστικό ο οποίος χαϊδεύει τις ευαισθησίες του μέσου κοινού συντηρητικού ψηφοφόρου.
Και τώρα τι κάνουμε;
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός χάνει ψήφους προς την ακροδεξιά, αυτό είναι γεγονός. Τα παραδοσιακά κόμματα όμως χάνουν πολύ περισσότερους ψήφους προς την αποχή. Προς την τεράστια αυτή μάζα που επιλέγει να μην συμμετέχει και να μην ψηφίζει.
Η προσπάθεια να επανακτήσουμε τις ψήφους του ΕΛΑΜ μάλλον αποτελεί ένα εγχείρημα παρακινδυνευμένο, στο οποίο ούτε θέλουμε να συμμετάσχουμε, ούτε έχουμε προοπτικές επιτυχίας. Αντίθετα, όσο περισσότερο θα κλωτσάμε μπάλα στο στρατόπεδο του φόβου και της μισαλλοδοξίας περισσότερα θα είναι τα αυτογκόλ.
Επίσης, η απάντηση μας δε μπορεί να είναι η αναβολή. Δε μπορεί να είναι η αποχή. Δε μπορεί να είναι το, «ούτε το ένα ούτε το άλλο» ή το ¨λίγο απ’ όλα». Η απάντηση μας πρέπει να είναι τι θέλουμε να είμαστε και θεωρώ ότι δεν μπορούμε να είμαστε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα σύγχρονο κεντροδεξιό κόμμα.
Ένα κόμμα το οποίο πέρα από την ξεκάθαρη ρεαλιστική στάση και θέση για το κυπριακό και τα άλλα εθνικά ζητήματα, θα έχει και μία συγκροτημένη στάση με ξεκάθαρες θέσεις για όλα τα σύγχρονα ζητήματα. Σύγχρονες θέσεις για την κοινωνική πολιτική, για την αγροτική πολιτική, για την εκπαίδευση, για τα εργατικά δικαιώματα, για την άμυνα, για την υγεία, θέσεις για τις ποσοστώσεις, για τα ΛΟΑΤ ζητήματα, για τις αμβλώσεις, για τις σχέσεις κράτους-εκκλησίας, και οτιδήποτε άλλο άπτεται και αφορά τη δημόσια συζήτηση. Θέσεις καθαρές, όχι πλαδαρές και όχι νερωμένες.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός κουβαλά μια ιστορία 40 ετών. Είναι μία παράταξη η οποία επέδειξε πρωτοφανή ικανότητα αντοχής και σταθερότητας. Ένα μεγάλο μαζικό κόμμα το οποίο διαθέτει ευρωστία, οργανωτική δομή και ισχυρές συνδεδεμένες οργανώσεις. Το μοναδικό συστατικό το οποίο του λείπει είναι η ικανότητα δυναμικής επέκτασης στη μεγάλη μάζα πολιτών που δεν ταυτίζονται ιδεολογικά ούτε με το ΑΚΕΛ αλλά ούτε και με το εθνικιστικό κέντρο όπως το διαμορφώνουν οι σημερινοί του ηγέτες. Κυρίως ο ΔΗΣΥ να πετύχει να κάνει αυτό το οποίο στη Διακήρυξη Αρχών του 1976 τονίζεται στην πρώτη σελίδα. Ότι, «ο Δημοκρατικός Συναγερμός ανταποκρίνεται στους παλμούς της σημερινής και κάθε νέας γενεάς». Επειδή εν τη σοφία τους οι ιδρυτές γνώριζαν ότι μια παράταξη προοδεύει όταν κοιτάζει μπροστά κι όχι πίσω.
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
Πρόεδρος ΓΟΔΗΣΥ
