Τις τελευταίες ημέρες έχουν συμβεί διάφορα εντός και εκτός του νησιού που μου έχουν προκαλέσει οξύτατο θυμό. Θυμό που μέχρι τώρα δεν είχα καταφέρει να εκλογικεύσω και να εκφράσω μέσα από τις λέξεις.
Από την μια η εκκλησία (όχι, το ότι δεν αναφέρομαι σε αυτήν με ‘ε’ κεφαλαίο δεν είναι εκ παραδρομής) που εκφέρει με θρασεία πολεμική ρητορική τις θέσεις της περί φόβου κυπριοποίησης της ελληνικότητας του νησιού εγκαινιάζοντας (ξανά και ξανά και…ξανά) έναν ακόμα επίπλαστο αγώνα στο πλαίσιο του οποίου αυτοπροσδιορίζεται ως προστάτιδα της κοινωνίας που απειλείται. Με… τις ευλογίες του κράτους. Του κατά τα άλλα εκκοσμικευμένου και εκμοντερνισμένου.
Από την άλλη, ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Ιωνάς Νικολάου με δηλώσεις του διαβεβαιώνει/αποφαίνεται/ερμηνεύει ότι στην κυπριακή κοινωνία “δεν υπάρχουν νεοφασιστικές οργανώσεις που διακατέχονται από άκρατο εθνικισμό και ρατσισμό”, όταν κάποιους μήνες πριν πορεία του ΕΛΑΜ επιχείρησε με παταγώδη αποτυχία να “εκκαθαρίσει” την περιοχή της Φανερωμένης από “εγκληματικά” στοιχεία, όταν μερμυγκάκια (κατά τον μέρμυγκα του Μάνου Λοίζου) της ίδιας παράταξης παρελαύνουν στην παλιά Λευκωσία κάνοντας τους καμπόσους, και όταν θαμώνες της περιοχής έχουν ήδη αρχίσει (με την πεποίθηση ότι τους προστατεύουν ίσως) να παροτρύνουν συμβουλευτικά τους πιο ‘διαφορετικούς” που κυκλοφορούν εκεί να μαζευτούν σε μια γωνιά γιατί θα έπρεπε να “ξέρουν τι κάνουν με τύπους σαν κι αυτούς οι ΕΛΑΜίτες”. Ήθελα να ήξερα, αν δεν ταυτοποιεί συμπεριφορές σαν κι αυτές ως ρατσιστικές, τότε ως τι τις ταυτοποιεί ο κ. Νικολάου;
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι φασίστες στην Ελλάδα, δολοφονούν τον Παύλο. Ήταν θέμα χρόνου, θα μου πείτε. Ίσως ξυπνήσουν τώρα, θα σκέφτεστε. Κι όμως, ΚΑΙ αυτή η απροκάλυπτη έκφραση φασισμού στην Ελλάδα προβλέπω ότι θα γίνει τροφή για εγχώρια πολιτική κατανάλωση προς όφελος της ακροβατούσας κυβέρνησης. Και βεβαίως, ούτε λόγος για ποινικοποίηση του κομματιδίου στο οποίο μάλλον βασίζεται η μελλοντική σταθερότητά της σε περίπτωση που κριθεί αναγκαία κάποια συμμαχία με αυτό.
Όλα αυτά που λέτε με έχουν θυμώσει πολύ. Μου έχουν στερήσει την ηρεμία μου, όπως ελπίζω ότι θα έχει συμβεί με κάθε γνήσια δημοκρατικό και υγιώς σκεπτόμενο άτομο. Και αυτό με ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Γιατί, αν με όλα αυτά θυμώνουμε τόσο, και αν κι σεις όπως και γω με τόσο θυμό δεν μπορείτε να δείτε καθαρά και να επιχειρηματολογήσετε ανάλογα παρά μόνο όταν καταφέρετε να εκλογικεύσετε την οργή σας, τότε υπάρχει ο κίνδυνος να απαντήσουμε κι εμείς με βία. Και, αν συμβεί αυτό, τότε το χάσαμε το παιχνίδι. Γιατί θα έχουμε υπησέλθει σε έναν πόλεμο. Και σε έναν πόλεμο, καμίας εκ των εμπόλεμων παρατάξεων το επιχείρημα δεν έχει σημασία όταν εμβολιάζεται με βία. Δεν μπορείς να σκοτώνεις για να επιβάλεις την ειρήνη, πώς να σας το πω αλλιώς.
Οι σκέψεις αυτές με κατέκλυσαν καθώς προσπαθούσα να συμφιλιωθώ με την οργή μου, διαβάζοντας όσα περισσότερα άρθρα και αναλύσεις μπορούσα, μπας και βρω άκρη. Μέχρι που διάβασα ένα κείμενο του Χατζιδάκι, πιο επίκαιρο και συγκινητικό από ποτέ. “Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία είναι παράσταση. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος”. Στο κείμενο αυτό ο Χατζιδάκις ταυτίζει τον φασισμό με την πιο “μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας”. Το μόνο που χρειάστηκε να διαβάσω για να καθησυχάσω τους φόβους μου ήταν η πεποίθησή του ότι “Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία”. Η Παιδεία για την οποία κανένας θρησκευτικός ή/και πολιτικός ηγέτης δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει.
Κάπως έτσι κατάφερα να ερμηνεύσω επιτέλους τον θυμό μου σε λογική και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι όσο υπάρχουν άτομα που μεγαλώνουν με αυτή την Παιδεία που διδάσκει την γνώση σαν εργαλείο κι όχι σαν ευαγγέλιο, θα υπάρχει ελπίδα και αντίσταση. Αυτή την Παιδεία που σου φυτεύει το μικρόβιο να αμφισβητείς το ίδιο σου το είναι. Που σε μαθαίνει να πηδάς το τείχος της ταυτότητάς σου και να μπαίνεις στην θέση του άλλου. Την Παιδεία, που σε καμία περίπτωση δεν βγάζει παιδιά φασίστες, παιδιά που φοβούνται να πηδήξουν στην απέναντι όχθη μπας και από την πίσω μεριά του τείχους ανιτκρύσουν τους εαυτούς τους ως οι “άλλοι” που τόσο σιχαίνονται και σιχαθούν το ίδιο τους το είναι.
ΥΓ. Η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης είναι αφιερωμένη στην “Παιδεία για την Ειρήνη”, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη. Μην αναρωτηθείτε σε ποιά παιδεία θα αναφέρονται οι κυβερνώντες, θρησκευτικοί και μη όταν σπεύσουν να μασήσουν σαν τσίχλα την ειρήνη για άλλη μια φορά, στις 21 Σεπτέμβρη.
Γράφει: Χαρά Ζυμαρά
