Ήμουν πολύ μικρή λοιπόν για να ζήσω τις διακυβερνήσεις σου, γι’ αυτό ίσως να θεωρείς ότι δεν μας συνδέει κάτι που να δικαιολογεί το κείμενο αυτό.
Είσαι όμως, κύριε Πρόεδρε, η αιτία που πήρα το πρώτο μου μάθημα πολιτικής αγωγής και συμπεριφοράς πριν καλά-καλά μάθω τι σημαίνει Δημοκρατία. Ήμουν 10 μόλις ετών τότε, όταν εκλέγηκες ξανά Πρόεδρος το 1998. Ήμαστε τότε, θυμάμαι, μαζεμένοι στο σπίτι και περιμέναμε τα αποτελέσματα των εκλογών. Η οικογένειά μου δεν σε είχε στηρίξει, κι έτσι την Κυριακή εκείνη, καθώς τα αποτελέσματα πρόδιδαν τη νίκη σου, μπορούσα να διακρίνω στο βλέμμα του πατέρα μου την απογοήτευση.
Με το που βγαίνουν τα τελικά αποτελέσματα λοιπόν, δεν θυμάμαι αν ήταν την ίδια μέρα η λίγο αργότερα, η τηλεόραση μετέδιδε το διαγγελμά σου κι εγώ στεκόμουν μπροστά σου, έτοιμη σχεδόν να σου ζητήσω τον λόγο. Στεκόμουν ανάμεσα σε σένα και στον πατέρα μου, που σε άκουγε ανέκφραστος αλλά με προσοχή, και κρεμόμουν από τα χείλη του. Περίμενα να αντιδράσει, να σου παραθέσει αντεπιχειρήματα σε όσα έλεγες, να υπερασπιστεί την ψήφο του, να μου επιβεβαιώσει το άδικο της ήττας “μας”, αλλά μάταια. Αδυνατώντας να ερμηνεύσω τη σιωπή του, και ενώ εσύ απευθυνόσουν σε αυτόν, παίρνω τον λόγο και κάνω την αρχή: “Μα τι πελλάρες λαλεί πάλε τούτος;” Σηκώνει το βλέμμα που λες από τα μάτια σου, γυρνάει, με αγριοκοιτάζει και μου λεει κοφτά: “Εν μιλούμεν έτσι για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μιλά σοβαρά τζαι πρέπει να τον ακούσουμε”.
Είχα λοιπόν μπροστά μου έναν πρόεδρο που δεν έχαιρε της ψήφου του πατέρα μου, και τον πατέρα μου που αφουγκραζόταν αυτά που είχε να του πει ο Πρόεδρός του. Γιατί ήσουν και δικός του πρόεδρος. Ήσουν ο πρόεδρος ενός λαού. Ούτε μιας μερίδας οπαδών, ούτε μιας κοινότητας, αλλά ενός λαού. Του λαού της Κύπρου. Δεν είναι ότι είχες κάνει κάτι το αξιοσημείωτο με αυτή σου τη στάση, αλλά αυτή η πολιτειακή στάση που υπαγορεύει το ανώτατο αξίωμα του Προέδρου όπως το υπηρέτησες εσύ, μου έχει διδάξει το πρώτο και μεγαλύτερο μάθημα πολιτικής αγωγής. Ότι το παν σε μια Δημοκρατία είναι ο σεβασμός. Από τον λαό προς το σύνταγμα, από τους αξιωματούχους προς τον λαό και το σύνταγμα, και εκατέρωθεν προς τη ίδια την ιδέα της Δημοκρατίας.
Καλό σου ταξίδι λοιπόν, και σε ευχαριστώ.
Γράφει: Χαρά Ζυμαρά
