Η Μελίσσα ήταν από εκείνες τις λίγες γυναίκες που “πρόδωσαν την ιερότητα της ταυτότητάς τους”, όπως συνήθιζαν να της καταλογίζουν, για έναν έρωτα.
Τον μοναδικό, καρμικό της έρωτα. Έζησε στην άλλη πλευρά μαζί του, χωρίς-ευτυχώς- η οικογένειά της να φέρει ιδιαίτερες ενστάσεις. Οι πύλες μεταξύ των δύο πλευρών ήταν ούτως ή άλλως ανοικτές, ασχέτως κι αν ακόμη κι έτσι η μοναξιά της ήταν μεγάλη.
Όσο κι αν οι εφημερίδες έγραφαν άλλα, μετά την πολιτική λύση, δεν κατάφερε ποτέ της να μιλήσει για την πατρίδα της χωρίς τους αναχρονιστικούς όρους που παρέπεμπαν στο πολιτικό πρόβλημα. “Για εμάς και τα παιδιά μας τίποτε δεν έχει λυθεί…ακόμα“, έλεγε με συγκρατημένο παράπονο.
Κατά την πρώτη επίσκεψη της οικογένειάς της στο σπίτι της στην άλλη πλευρά, ένιωσε να την κυριεύει η απογοήτευση όταν συνειδητοποίησε πως το αίσθημα οικειότητας που υπήρχε πάντα μεταξύ τους είχε μάλλον ξεμείνει στο τελωνείο.
Έκλαψε με όλη της την ψυχή καθώς τους κοίταζε να διασταυρώνουν πίσω στο υπόλοιπο της κανονικής τους ζωής. “Όσο διάνοικτοι και να ειν’ οι δρόμοι“, σκέφτηκε, “τ ‘αδέρφια μου δεν θα περάσουν ποτέ απο ‘δω απλώς για να μου πουν ένα γεια. Γι’ αυτούς, η απόρριψη των νοητών τους συνόρων και η εφεύρεση νέων, θα είναι πάντοτε μια σκληρή δοκιμασία στην οποία θα προτιμούν να μην υποβληθούν. Εκτός κι αν…“
Γράφει: Χαρά Ζυμαρά
