Δεύτερη φορά μέσα στη βδομάδα που ακούω τη λέξη “δημοκρατία” και με πιάνει το γέλιο. Στην αρχή. Μετά που το ξανασκέφτομαι νευριάζω και θυμώνω.
Διότι και τις δύο φορές τις άκουσα από στόματα ανθρώπων της αριστεράς, ανθρώπων του κόμματος που ανέκαθεν ψήφιζα και που μέχρι σήμερα τρέφω σεβασμό και εκτίμηση. Από τα δεκαοκτώ ψήφιζα αριστερά για τον απλούστατο λόγο: η ιδεολογία, η στάση ζωής της αριστεράς με εκφράζει. Τη θεωρώ ως τη δικαιότερη, πιο αξιοπρεπή μορφή συστήματος που βάζει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Προσπαθώ να υιοθετώ, στα λόγια και στην πράξη, τον ορισμό του Δήμου όταν λέει “Ο πραγματικός αριστερός δεν πιστεύει σε δόγματα αλλά σε αξίες. Πιστεύει στην ελευθερία. Στην αλήθεια. Στη δικαιοσύνη. Σίγουρα ενδιαφέρεται για ισότητα – αλλά ισότητα με ελευθερία… Μόνο η ελευθερία οδηγεί στην ουσιαστική ισότητα. Διότι εμπεριέχει και την ελευθερία από διακρίσεις”.
Για αυτό ακριβώς το λόγο δε μπορώ να μείνω απαθής και να σιωπήσω όταν σε δύο περιπτώσεις πρόσωπα της αριστεράς μιλούν για “δημοκρατία” κάπως διαφορετική από αυτή που αντιλαμβάνομαι εγώ στα τριάντα τρία μου.
Η πρώτη περίπτωση αφορά τον Γενικό Γραμματέα του ΑΚΕΛ κ. Κυπριανού και το σχόλιό του περί του δημοκρατικότερου κόμματος στην Κύπρο. Δε διαφωνώ με τον κ. Κυπριανού. Σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμματα και τις πρακτικές που ακολουθούν τόσο εσωκομματικά όσο και εξωκομματικά, το ΑΚΕΛ είναι το δημοκρατικότερο. Αλλά από τη μια, αφού δε τα ψηφίζω, καθόλου δε με νοιάζει τι κάνουν τα υπόλοιπα κόμματα στο σπίτι τους και από την άλλη συμφωνώ απόλυτα σε όσα καταλόγισε ο Κωνσταντίνου (Πολίτης 9/6/15) σχολιάζοντας στο άρθρο του το συνέδριο και την εσωκομματική δημοκρατία του ΑΚΕΛ “με λίστες, καθοδηγήσεις και με προεγκρίσεις”. Ο Κωνσταντίνου με κάλυψε γι’αυτό και εγώ περιορίζομαι.
Η δεύτερη περίπτωση, που δε θα κρύψω με άφησε άφωνη, αφορά τη δήλωση του κ. Λαμάρη, ως Πρόεδρος της Επιτροπής Εσωτερικών της Βουλής, για τον ελεύθερο και “δημοκρατικό” διάλογο με διάφορες αρμόδιες κυβερνητικές υπηρεσίες και ενδιαφερόμενους φορείς σχετικά με το Σύφωνο Συμβίωσης. Σε δήλωσή του στον Φιλελεύθερο (11/6/15), ο κ. Λαμάρης εξήγησε πως το σύμφωνο είναι “ένα θεμα το οποίο δημιουργεί απόψεις και συναισθήματα αρνητικά και θετικά σε πάρα πολλές ομάδες του πληθυσμού” και “για να μην περιοριστεί ο διάλογος” θα καλέσουν και τη μικρή Ελένη να πάρει θέση. Οι “αρμόδιες υπηρεσίες” και οι “ενδιαφερόμενοι φορείς” που θα εκφέρουν την άποψή τους στις Επιτροπές Εσωτερικών και Νομικών για τη συμβίωση της Άννας και του Τάκη και για τη συμβίωση του Πάμπου και του Κόκου μέχρι στιγμής είναι: τα Υπουργεία Εσωτερικών, Δικαιοσύνης Εργασίας, η Νομική Υπηρεσία, το Αρχείο Πληθυσμού, η Αρχή κατά των Διακρίσεων, ο Παγκύπριος Δικηγορικός Σύλλογος, η Αρχιεπισκοπή, μέσω του Μητροπολίτη Ταμασού και Ορεινής Ησαΐα, που είναι ο Πρόεδρος του Συνοδικού Γραφείου επί των Ανθρωπιστικών Δικαιωμάτων της Εκκλησίας, η Accept LOAT Κύπρου, το Cyprus Womens` Lobby, o ΣΑΚΟΠ, Σύνδεσμος Ψυχολόγων και Σύνδεσμος Κοινωνιολόγων, οι Εκπαιδευτικές Οργανώσεις, η Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού, οι Σύνδεσμοι Γονέων και οι Οργανώσεις Νεολαίας. Και αυτοί είναι μόνο όσοι γνωρίζουμε εμείς από δημοσιεύματα στον Τύπο. Πετυχημένα, μια διαδυκτιακή φίλη ρώτησε: “Γιατί δεν κλήθησαν οι γαλακτοπαραγωγοί να εκφέρουν άποψη αφού επηρεάζονται άμεσα τα συμφέροντά τους; Το Σύμφωνο αναγνωρίζει την ομοφυλοφιλία ως επιλογή οργάνωσης της προσωπικής ζωής και … αποθαρρύνει τον κόσμο από την φυσική και καρπερή τεκνογονία. Το γάλα χρειάζεται τα παιδιά”…κωμικοτραγικό έτσι;
Ομολογώ πως στην αρχή θεώρησα πως το εν λόγω δημοσίευμα ήταν απλά ένα τρολ (Ορισμός του τρολ από Βικιπαίδεια: Τρολάρισμα ή trolling είναι η προσπάθεια -επιτυχημένη συνήθως- εκνευρισμού ή ενόχλησης ενός ή περισσοτέρων ατόμων ώστε να δημιουργήσουν αντιδράσεις με τελικό σκοπό τη διασκέδαση του τρολ). Δυστυχώς δεν ήταν. Και λέω δυστυχώς γιατί απλά δεν μπορώ να αντιληφθώ πως όλοι οι πιο πάνω φορείς θεωρούνται “αρμόδιοι” για το δικαίωμα δύο ανθρώπων να συμβιώνουν και να απολαμβάνουν, μετά από έγγραφη σύμβαση στο κράτος, όσα απολαμβάνουν οι υπόλοιποι συμπολίτες τους που τέλεσαν γάμο. Δεν μπορώ να αντιληφθώ δηλαδή πώς μπορούν οι απόψεις, τα αρνητικά ή θετικά συναισθήματα διαφόρων ατόμων, επιτροπών και ομάδων να παίζουν οποιοδήποτε ρόλο μπροστά στο νομοθετικό σώμα της χώρας όταν αυτό εξετάζει θέματα ισότητας, ατομικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχει περάσει μια βδομάδα από την εκδήλωση Υπερηφάνειας (Pride) και την ποινικοποίηση της βιαιοπραγίας ενάντια σε ομόφυλα ατόμα και εκεί που αισιοδοξείς ότι υπάρχει μια ελπίδα -έστω μικρή- αυτός ο τόπος να πάει μπροστά, ξενερώνεις στην είδηση πως θα ζητήσουμε και θα ακούσουμε τις απόψεις των διαφόρων για αυτά που εξυπακούονται ως ανθρώπινα δικαιώματα. Το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι θέμα που τίθεται υπό διάλογο. Τόσο απλά! Τίθεται άλλο ανθρώπινο δικαίωμα υπό διάλογο; Με τις εκπαιδευτικές οργανώσεις; Την εκκλησία; Δικηγορικούς συλλόγους και μητροπολίτες; Όλοι έχουν δικαίωμα να έχουν άποψη και την άποψή του ο καθένας μπορεί να την επιχειρηματολογεί και να την παρουσιάζει όπου θέλει. Στα ΜΜΕ, σε επιστολές, στο φέισπουκ κτλ. Σε καμία περίπτωση όμως δε νοείται σε ένα ευρωπαϊκό κατά τα άλλα κράτος να μπαίνουμε σε παιχνίδι διαλόγου και “παζαρέματος” όταν αφορά το δικαίωμα δύο ανθρώπων να συμβιώνουν. Εύχομαι να σταματήσουν οι γελοιότητες και να αφήσει η Βουλή τους συναισθηματισμούς στο περιθώριο πριν γίνουμε ρεζίλι διεθνώς. Το σύμφωνο συμβίωσης δεν είναι κοινωνικο-ηθικο-ψυχολογικό ζήτημα. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα και με τέτοια σοβαρότητα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τους εκλελεγμένους βουλευτές μας.
Για την ανησυχία που εξέφρασε ο κ. Λαμάρης, ότι δηλαδή το σύμφωνο συμβίωσης είναι ζήτημα που “δίχασε κοινωνίες πιο προχωρημένες από τη δική μας”, θα πω μόνο το εξής: όλες οι “πιο προχώ” από τη δική μας κοινωνίες όχι μόνο έχουν υιοθετήσει νομοθετικά το σύμφωνο συμβίωσης προ δεκαετίας του 90 αλλά έχουν προχωρήσει και στην αναγνώριση γάμων ατόμων του ιδίου φύλου. Οι υπόλοιπες κοινωνίες, slowmotion σαν και τη δική μας, ακόμη συζητούν “δημοκρατικά” και βρίσκουν φθηνές δικαιολογίες για να καθυστερήσουν ή να μην εγκρίνουν το σύμφωνο. Όσον αφορά τα “αρνητικά συναισθήματα” των διαφόρων περί τούτου, προτρέπω τους διαφωνούντες να γκουγκλάρουν: Ξύδι – θεραπευτικές ιδιότητες. Ενάμιση χρόνο μετά την καταδίκη της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (αφού το νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης που είχε εγκρίνει η ελληνική κυβέρνηση δεν συμπεριλάμβανε ομόφυλα ζευγάρια), στην Κύπρο περιμένουμε τον αρχιεπίσκοπο (!), τις εκπαιδευτικές οργανώσεις (!), τους συνδέσμους γονέων (!) να μας πουν την άποψή τους, έτσι για να μη μας πουν αντιδημοκράτες… Και όταν ακούσουμε την άποψη τους, την οποία ήδη γνωρίζουμε, αλλά να την ακούσουμε anyways και αφού συμφωνήσουμε να διαφωνήσουμε…ε τότε δικτατορικά να το περάσουμε. Κατά τα άλλα εμείς συνεχίζουμε να το παίζουμε ευρωπαίοι, να μιλούμε για πλήρη διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, για εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις κτλ. Cyprus 2015.
Εύχομαι και ελπίζω πως έστω και την υστάτη ο κ.Λαμάρης, ως “πραγματικός αριστερός”, να αναθεωρήσει και να τοποθετηθεί επί του θέματος στη σωστή του βάση. Ως Πρόεδρος της Επιτροπής Εσωτερικών να ξεκαθαρίσει πως το σύμφωνο συμβίωσης δεν τίθεται υπό διάλογο αλλά αναγνωρίζεται ως προσωπική ελευθερία και ανθρώπινο δικαίωμα και ως αριστερός να ενθαρρύνει το κόμμα του σύσσωμο να υποστηρίξει την έγκριση του νομοσχεδίου για το σύμφωνο.
Στον ορισμό του για τον “πραγματικό αριστερό”, ο Δήμου θέτει στην κορυφή των αξιών την έννοια αξιοπρέπεια. “Το να δώσεις σε κάθε άνθρωπο αξιοπρέπεια σε κάθε στιγμή”. Αυτός είναι ο ορισμός της πραγματικής αριστεράς και αυτή την αριστερά θέλω να ψηφίζω.
Γράφει: Βιάνα Έρικσσον
