«Η Κ.E. του ΑΚΕΛ αποφάσισε να δώσει τη δυνατότητα με οργανωμένο τρόπο, σε φίλους, ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ, αλλά και γενικότερα σε πολίτες που θέλουν να μεταφέρουν τις θέσεις τους, να το πράξουν μέσω αυτής της σελίδας». (apopseis.akel.org.cy)
Ως πολίτης με δημόσια εκπεφρασμένα φιλικά αισθήματα προς το ΑΚΕΛ θα διατυπώσω τις απόψεις μου εδώ. Δημόσια. Τα πολιτικά κόμματα ανήκουν στο δημόσιο χώρο. Οι όποιοι προβληματισμοί για το μέλλον τους αφορούν και ενδιαφέρουν το σύνολο των πολιτών. Η εποχή του σεχταρισμού ή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού έχει παρέλθει προ πολλού. Αν το ΑΚΕΛ θέλει να παραμείνει μια μεγάλη παράταξη, πρέπει να σταματήσει να φοβάται τη δημόσια συζήτηση για τα προβλήματα, τις κρίσεις, τις προκλήσεις και τις προοπτικές του. Αυτή είναι η πρώτη μου εισήγηση.
Η στελέχωση των ανώτατων καθοδηγητικών οργάνων (Κ.Ε και Π.Γ) κατά μεγάλο ποσοστό από επαγγελματικά στελέχη του κόμματος, πρακτική που εισήχθηκε το 1949 υπό άλλες συνθήκες, έχει κλείσει τον κύκλο της. Δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Αποξενώνει τα συλλογικά όργανα από την πραγματική κοινωνία. Μειώνει τη δυνατότητα των στελεχών να λειτουργούν με ελευθερία και ανεξαρτησία σκέψης. Δημιουργεί στελέχη ανασφαλή και εσωστρεφή. Φωτεινές εξαιρέσεις υπάρχουν απλά για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Σταδιακά θα πρέπει η συντριπτική πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του ΠΓ να μην είναι επαγγελματικά στελέχη. Εγκατάλειψη του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, άνοιγμα των οργάνων στην κοινωνία, παραγωγή πολιτικής σε όλα τα επίπεδα με την εμπλοκή μελών και φίλων από την κοινωνία. Αυτή είναι η δεύτερη μου εισήγηση.
Το μεγάλο όμως πρόβλημα του ΑΚΕΛ δεν είναι οργανωτικό. Είναι πολιτικό. Το αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο όλα τα κόμματα της Αριστεράς σε μια Ευρώπη όπου οι δυνάμεις της αγοράς είναι πανίσχυρες και ανεξέλεγκτες. Πάνω από τα εθνικά κράτη και από τα θεσμικά όργανα της ΕΕ. Τα περιθώρια εφαρμογής αναδιανεμητικών πολιτών είναι περιορισμένα. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η Αριστερά δυσκολεύεται να αναδείξει ένα πειστικό εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Το ΑΚΕΛ δείχνει από καιρό να έχει σοβαρές αρρυθμίες στην παραγωγή προοδευτικής οικονομικής πολιτικής. Δείχνει να δυσκολεύεται να κατανοήσει την εποχή, τις δυνατότητες του κράτους και τη σχέση του με την ιδιωτική οικονομία. Αναθεώρηση οικονομικής πολιτικής, περιορισμό των κρατικίστικων αντιλήψεων, διαμόρφωση ενός προγράμματος που θα στηρίζει τους μη προνομιούχους εντός των δυνατοτήτων και των περιορισμών του κράτους και της ιδιότητας της Κύπρου ως μέλους της Ευρωζώνης. Αυτή είναι η τρίτη μου εισήγηση.
Η διακυβέρνηση Χριστόφια έχει προκαλέσει μεγάλη φθορά στην εικόνα του ΑΚΕΛ και των στελεχών του ως προ της ικανότητά τους να ασκήσουν αποτελεσματική διακυβέρνηση, σε ένα ομολογουμένως εχθρικό περιβάλλον. Περαιτέρω, η (δίκαιη ή άδικη) καταδίκη στελεχών του κόμματος σε υποθέσεις διαπλοκής και η ανάμιξη του ΑΚΕΛ σε θέματα πολιτικού χρήματος τραυμάτισαν καίρια την ηθική υπόσταση του κόμματος. Το ΑΚΕΛ απώλεσε μεγάλο μέρος του ηθικού πλεονεκτήματος έναντι των άλλων δυνάμεων, για το οποίο πάντα υπερηφανεύεται η Αριστερά. Ειλικρινής και τολμηρή δημόσια αυτοκριτική. Για τα σοβαρά λάθη της διακυβέρνησης Χριστόφια στην οικονομία, αλλά με υπεράσπιση του θετικού έργου σε άλλους τομείς. Αυτοκριτική για συμπεριφορές στελεχών που αναμίχθηκαν σε φαινόμενα διαφθοράς και διαπλοκής. Με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, ώστε να τερματιστεί η προσπάθεια ορισμένων που αντί να ντρέπονται εμφανίζονται και ως δικαιωμένοι. Η σιωπή και η ανοχή δεν προκαλούν μικρότερο εκλογικό κόστος. Αυτή είναι η τέταρτη μου εισήγηση.
Θα ήταν ευχής έργον αν τα πιο πάνω, και πολλά άλλα που σίγουρα απασχολούν τα μέλη του, μπορούσαν να τροχοδρομηθούν υπό την ηγεσία του Άντρου Κυπριανού. Ενός έντιμου, εργατικού και αξιόλογου ανθρώπου και πολιτικού. Δεν είναι εύκολο, όχι διότι ο ίδιος δεν ξέρει ή δεν θέλει, αλλά διότι κουβαλά από τη μέρα της εκλογής του πολλά βαρίδια. Με όλο το σεβασμό και την εκτίμηση που τρέφω προς το πρόσωπό του, φρονώ πως το καλύτερο και για τον ίδιο και για το κόμμα του είναι να ανοίξει τώρα το δρόμο στη νεότερη γενιά. Πολλοί της νεότερης γενιάς έχουν ήδη φθαρεί, έχουν πολιτικά γεράσει. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος, μάλλον ούτε και άλλος δρόμος.
Γράφει: Βασίλης Πρωτοπαπάς
