Κοπρίτες, αλήτες και κάτι πολύ χειρότερο. Του Βασίλη Πρωτοπαπά

Ας αφήσουμε στην άκρη την πτυχή της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, που παραβιάζεται κατάφωρα όταν από ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες παγκύπριας εμβέλειας πολίτες καθυβρίζονται συλλήβδην ως «κοπρίτες» και ως «αλήτες» επειδή ασκούν δικαιώματά τους.

Ας αφήσουμε επίσης στην άκρη την όποια ποινική πτυχή από τον απροκάλυπτο λόγο μίσους, του τύπου «πάνε να διασκεδάζουν εκεί που βίαζαν και κατάκτησαν οι κατακτητές την πατρίδα μας και σκότωσαν τα αδέλφια τους, τους θείους τους, τους παππούδες τους, τους φίλους τους, τους γνωστούς τους».

Ας δούμε την πολιτική ουσία.  Η οικονομική αποξένωση των δύο κοινοτήτων, υπήρξε ήδη από τη δεκαετία του 1950 μια από τις πιο επίμονες στρατηγικές επιδιώξεις του Ραούφ Ντενκτάς και όσων επιδίωκαν να «αποδείξουν» ότι η ειρηνική συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ήταν αδύνατη. Με σύνθημα «από Τούρκο σε Τούρκο» και με τη χρήση ωμής βίας, έχοντας τη στήριξη διαφόρων Ελληνοκυπρίων κοπριτών και αλητών (χωρίς εισαγωγικά), οι μάζες των Τουρκοκυπρίων εξαναγκάστηκαν να διακόψουν κάθε συναλλαγή με τους Ελληνοκύπριους συμπατριώτες τους. Κλείστηκαν σε «θύλακες» από τη δεκαετία του 1960, κι έτσι η διαίρεση και η διχοτόμηση της κυπριακής κοινωνίας είχε ήδη επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό πριν τον Ιούλιο του 1974 ο τουρκικός στρατός επιβάλει βίαιο εθνοτικό ξεκαθάρισμα σε γεωγραφική βάση.

Από τότε, βιώνοντας πλέον τις συνέπειες της εθνικής καταστροφής, που διάφοροι κοπρίτες και αλήτες (χωρίς εισαγωγικά) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διευκολύνουν, αρχίσαμε να εκτιμούμε την Κυπριακή Δημοκρατία, να αναρτούμε τη σημαία της, να εντάσσουμε στην έννοια του κυπριακού λαού και τους Τουρκοκύπριους. Καθώς ταα χρόνια πέρασαν, με την πλειοψηφία των εκτοπισθέντων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, να έχουν αποβιώσει με την πίκρα του ξεριζωμού, οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ότι για να υπάρξει μια βιώσιμη και λειτουργική λύση, βασική προϋπόθεση είναι ο απογαλακτισμός των Τουρκοκυπρίων από την Άγκυρα. Ακόμη κι αν η λύση δεν θα ήταν ένα ομοσπονδιακό κράτος, αλλά ένα ενιαίο κράτος σαν κι αυτό που προνοεί το ισχύον σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, η εύρυθμη λειτουργία του συναρτάται πρωτίστως από τη δυνατότητα των Τουρκοκυπρίων να αποκτήσουν οικονομική αυτονομία και αυτοπεποίθηση. Να μην εξαρτώνται από την «αρωγή» της Άγκυρα, ούτε βεβαίως και από την «ελεημοσύνη» των Ελληνοκυπρίων.

Με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, που αναγκάστηκε να κάνει ο Ντενκτάς το 2003, και με τον «Κανονισμό για την πράσινη γραμμή», που θεσπίστηκε με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης Παπαδόπουλου το 2004, επήλθε μια σημαντική ρωγμή στην αποξένωση των δύο κοινοτήτων. Ο Κανονισμός αυτός, με τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις του, ορίζει τους όρους εφαρμογής των διατάξεων της κοινοτικής νομοθεσίας για την κυκλοφορία των προσώπων, των εμπορευμάτων και των υπηρεσιών διαμέσου της «γραμμής». Συνεπώς, από νομικής άποψης ούτε «κοπρίτες» ούτε «αλήτες» είναι οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι που διακινούνται και συναλλάσσονται στο πλαίσιο του Κανονισμού. Όπως «αλήτης» και «κοπρίτης» δεν ήταν ο Τάσσος Παπαδόπουλος που τον υιοθέτησε. Ας έχουμε υπόψη ότι οι Τουρκοκύπριοι, αν και πληθυσμιακά πολύ ολιγότεροι, δαπανούν στις ελεύθερες περιοχές πολύ περισσότερα χρήματα απ΄ ό,τι οι Ελληνοκύπριοι στις κατεχόμενες.

Από πολιτικής άποψης, η καλύτερη υπηρεσία προς την κατεύθυνση της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων σε μια κοινή πατρίδα, ένα κοινό ομοσπονδιακό κράτος που θα κατοχυρώνει τις βασικές ελευθερίες των πολιτών του σε όλη την επικράτεια και θα τους διασφαλίζει συνθήκες οικονομικής, πολιτισμικής και πολιτικής ανεξαρτησίας, προσφέρεται από όσους συστηματικά διακινούνται, επικοινωνούν και συναλλάσσονται με πολίτες της άλλης κοινότητας.  Από την άλλη, όσοι συμπατριώτες μας νιώθουν ηθικούς ή άλλους φραγμούς, δικαιούνται την πλήρη κατανόησή μας. Όσοι όμως επί καθημερινής βάσης υβρίζουν συμπολίτες μας και εκφωνούν λόγους μισαλλοδοξίας, υπηρετώντας συνειδητά ή μη την (ντενκτασική) πολιτική της συνέχισης της αποξένωσης και της διαίρεσης του κυπριακού λαού, δικαιούνται την πλήρη απαξίωση και αποστροφή μας. Διότι δεν είναι ούτε «αλήτες» ούτε «κοπρίτες». Είναι κάτι πολύ χειρότερο.

Γράφει: Βασίλης Πρωτοπαπάς