Η Ευρώπη δεν θα μείνει ίδια μετά το πολλαπλό τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι.
Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων, η κοινή μεταναστευτική πολιτική και η πολιτική ασύλου εκ των πραγμάτων θα τεθούν υπό αναθεώρηση. Θα χρειαστεί μεγάλη ψυχραιμία και ικανότητα από μέρους της ευρωπαϊκής ηγεσίας προκειμένου η ανάγκη για αποτελεσματική αντιμετώπιση Ισλαμικού Κράτους να μην εξελιχθεί σε μια θρησκευτική ή πολιτισμική σύγκρουση με τον ισλαμικό κόσμο ευρύτερα.
Η Κύπρος, ως είναι σήμερα, δεν είναι ένα ασφαλές κράτος. Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζουμε δεν σχετίζονται τόσο με πιθανά τρομοκρατικά κτυπήματα από το Ισλαμικό Κράτος, αν και τίποτε δεν μπορεί να αποκλείεται. Οι πιο σοβαροί κίνδυνοι σχετίζονται με την ανοικτή πληγή που ονομάζεται κυπριακό πρόβλημα: το γεγονός ότι το νησί είναι διαιρεμένο, ότι υπάρχει υπερβολική παρουσία ξένων στρατευμάτων και ότι το διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος (ΚΔ) δεν ασκεί αποτελεσματικό έλεγχο σε όλη την επικράτειά του. Μπορεί διεθνώς να υπάρχει ένα και μόνο αναγνωρισμένο κράτος, αλλά επί του εδάφους υπάρχουν δύο χωριστές πραγματικότητες σε καθεστώς κατάπαυσης πυρός, χωρίς δυνατότητα συνεργασίας και με ανταγωνιστική-συγκρουσιακή διάταξη. Παρά τις γέφυρες επικοινωνίας που έχουν κτιστεί τα τελευταία χρόνια και παρά τις προσπάθειες μιας υποτυπώδους συνεννόησης σε θέματα ασφάλειας και εγκληματικότητας, η πολιτική ανωμαλία και τα νομικά ζητήματα δεν επιτρέπουν οτιδήποτε ουσιαστικό.
Η Κύπρος μπορεί να νιώθει και να είναι περισσότερο ασφαλής μόνο αν ξαναγίνει ένα κράτος. Με μια διεθνή κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα, μία διεθνή υπηκοότητα. Αυτό πρέπει και μπορεί να συμβεί μόνο με τη συγκατάθεση και τη συναίνεση των δύο κοινοτήτων και της διεθνούς κοινότητας. Μοναδικό σημείο συνάντησης είναι η μετεξέλιξη της ΚΔ σε ένα ισχυρό ομοσπονδιακό κράτος, με δύο πολιτείες. Με την κάθε κοινότητα να έχει την ευθύνη – διότι περί ευθύνης πρόκειται – να διοικεί κάθε μία από τις πολιτείες. Να διοικεί με βάση ένα κοινό Σύνταγμα που θα εδράζεται στις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες. Ένα ισχυρό ομοσπονδιακό κράτος, πλήρες μέλος της ΕΕ και της ευρωζώνης, που την ίδια στιγμή θα έχει άριστες σχέσεις με την Τουρκία και το Ισραήλ αλλά και με το σύνολο των κρατών της περιοχής και το μουσουλμανικό κόσμο. Με την Τουρκία να είναι ένας προνομιακός εταίρος σε θέματα οικονομίας και ανάπτυξης, αλλά χωρίς τους αναχρονιστικούς δεσμούς του προηγούμενου αιώνα (εγγυήσεις-στρατεύματα) που διαιωνίζουν την ανασφάλεια.
Η ομοσπονδιακή Κυπριακή Δημοκρατία θα διασφαλίζει τις βασικές ελευθερίες αλλά και τις αναγκαίες συνθήκες ισονομίας για όλους της πολίτες της, σε όλη την επικράτεια. Η δέσμευση στο ευρωπαϊκό κεκτημένο αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση σε αυτό. Μια Κύπρος χωρίς πολιτικό πρόβλημα, που συνεργάζεται πλήρως και άριστα με όλους τους γείτονες, που δεν απειλεί κανέναν και δεν απειλείται από κανένα, μπορεί να είναι μια όαση ειρήνης, ασφάλειας και ευημερίας σε μια σπαρασσόμενη από συγκρούσεις περιοχή.
Η γεωγραφία και η γεωπολιτική δεν θα αλλάξουν. Η Κύπρος θα συνεχίσει να είναι ένα νησί στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και η Τουρκία θα συνεχίσει να είναι η πιο κοντινή και ισχυρή χώρα. Με το ρόλο και τη σημασία της – πολιτική, στρατιωτική και πολιτισμική – μετά και τη σφαγή στο Παρίσι, να ενισχύονται περαιτέρω. Το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει ξανά ανάγκη την Τουρκία και το γεγονός ότι η Τουρκία έχει ξανά ανάγκη την Ευρώπη, είναι συνθήκες που, με σώφρονα πολιτική και ηγετικές αποφάσεις, επιτρέπουν τη λύση του Κυπριακού κατά τρόπο που να κατοχυρώνει ασφάλεια, λειτουργικότητα και βιωσιμότητα προς όφελος του τόπου και του λαού μας.
Γράφει: Βασίλης Πρωτοπαπάς
