Δεν κτυπάνε την ΕΡΤ. Κτυπάνε οτιδήποτε είναι, ή υπήρξε, δημόσιο αγαθό και αποτελεί σήμερα δημόσια κληρονομιά και πλούτο. Θύμα αυτή τη φορά η ελληνική δημόσια ραδιοτηλεόραση. Αύριο, ποιος ξέρει…;
Η μεθόδευση γνωστή και δοκιμασμένη. Συχνά επαναλαμβανόμενη. Μέσα από μια στοχευμένη διαδικασία απαξίωσης κάθε δημόσιου ή ημιδημόσιου οργανισμού, των εργαζόμενων σε αυτόν, των χρημάτων που δαπανούνται για αυτόν. Τσουβαλιάζοντας τους πάντες και τα πάντα μέσα από μια διαδικασία οριζόντιας ισοπέδωσης όλων στο καλάθι των «χαραμοφάηδων», «καλοπληρωμένων», «σπάταλων» και «βασιλείων με αυλή». Με μεθόδους ολιστικής προπαγάνδας επιτυγχάνεται τελικώς η διαμόρφωση μιας κοινής γνώμης παραπλανημένης ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα: Εξυγίανση, ορθολογισμός και δημοσιονομικό νοικοκύρεμα στους κρατικούς οργανισμούς μπορεί να επιτευχθεί, τάχα, μόνο μέσω της επιβολής λουκέτου με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους, για τον τόπο, για τον πολιτισμό μας.
Χαρακτηριστικό, λοιπόν, το πρόσφατο παράδειγμα της ΕΡΤ. Με την ανακοίνωση της απόφασης της κυβέρνησης Σαμαρά, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος σε μια πρωτοφανή προσπάθεια προσεταιρισμού της κοινής γνώμης στράφηκε ενάντια στο προσωπικό της ΕΡΤ, παρουσιάζοντας τη σίγηση της ελληνικής ραδιοτηλεόρασης ως υποχρέωση της κυβέρνησης απέναντι στον ελληνικό λαό που κάνει θυσίες. Υποδαυλίζοντας έχθρα ανάμεσα στους εργαζόμενους και αποκρύβοντας από το λαό το αυτονόητο, ότι δηλαδή και οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ πληρώνουν όπως όλοι οι υπόλοιποι το λογαριασμό αυτής της κρίσης.
Παρόμοια τακτική ακολουθείται δυστυχώς και στην περίπτωση των δημόσιων οργανισμών στην Κύπρο. Η πολιτική κατεύθυνση των σημερινών κυβερνώντων τούς οδηγεί σε μεθόδους προπαγάνδας και «προετοιμασίας» της κοινής γνώμης, αντίστοιχους με το παράδειγμα της ΕΡΤ. Αναμενόμενο εάν αναλογιστεί κάποιος τη διαχρονική τους συνέπεια ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο της παράδοσης των δημόσιων οργανισμών (κερδοφόρων και μη, απαραίτητων ή όχι) στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ανεξαρτήτως συνθηκών κρίσης ή όχι. Καθημερινός δημόσιος καταγγελτικός λόγος για «βασίλεια», «ατασθαλείες», «βασιλικούς μισθούς», «ιερές αγελάδες». Στο όνομα της κρίσης, υπό το πρόσχημα των εντολών της Τρόικα και με εργαλείο την «αποφασιστικότητα» επιδίδονται σε μια πρωτοφανή επίθεση απαξίωσης σε ό,τι δημόσιο.
Θύμα αυτής της προσπάθειας έχει πέσει και η δημόσια ραδιοτηλεόραση στην Κύπρο. Η πρωτοβουλία Αβέρωφ Νεοφύτου περί απαγόρευσης της διαφήμισης στο ΡΙΚ, δεικνύει και την κατεύθυνση που επιθυμεί η κυβερνητική παράταξη να οδηγήσει τη δημόσια τηλεόραση. Το επιχείρημα ότι θα λαμβάνει κρατική ενίσχυση (ειρήσθω εν παρόδω μειωμένης κατά 40% τα τελευταία χρόνια) για κάλυψη των λειτουργικών και άλλων αναγκών, καταρρίπτεται με τη δήλωση του εκπροσώπου του Υπουργείου Οικονομικών στη Βουλή, ότι η όποια μείωση των εσόδων του ΡΙΚ δεν σημαίνει ότι θα καλυφθεί από το κράτος. Άρα η όποια προσπάθεια περιορισμού των εσόδων του ΡΙΚ αποσκοπεί στη δραματική υποβάθμιση της ποιότητας των προγραμμάτων του. Μέχρις ότου απαξιωθεί εντελώς στις συνειδήσεις των Κυπρίων επιφέροντας έτσι την «αναγκαιότητα» για οριστικό λουκέτο της δημόσιας τηλεόρασης… ενός ακόμη οργανισμού που, δήθεν, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του την αποστολή του.
Με τα όσα εκφράζω τοποθετούμαιενάντια στις μεθοδεύσεις και στη λογική της επίθεσηςεναντίονοτιδήποτε δημοσίου, ως πλούτου και ως αγαθού. Στη θέση της κρατικής ραδιοτηλεόρασης αύριο μπορεί να είναι η υγεία, η παιδεία, ο πολιτισμός. Δεν τοποθετούμαι υπέρ της διαιώνισης πιθανών κατεστημένων ή και προνομίων τα οποία διαχρονικά διαμορφώθηκαν και με διαβαθμισμένη ευθύνη όλων, συντηρήθηκαν. Απεναντίας, τοποθετούμαι υπέρ της έναρξης διαλόγου για εκσυγχρονισμό και νοικοκύρεμα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Για επαναπροσδιορισμό του ρόλου και της αποστολής της προς όφελος του κυπριακού λαού με φόντο, όχι της όποιας απαίτησης των ξένων δανειστών μας αλλά, τις απαιτήσεις εμάς των ιδίων. Η δημόσια ραδιοτηλεόραση πρέπει και μπορεί να υπηρετήσει εθνική, κοινωνική και πολιτιστική αποστολή στον τόπο μας. Να επιτελέσει εστία έγκυρης και αντικειμενικής ενημέρωσης, εναλλακτικής ψυχαγωγίας, πλατφόρμα έκφρασης ακόμη και του διαφορετικού, του μη «πολιτιστικού κυρίαρχου». Η δημόσια ραδιοτηλεόραση μπορεί και πρέπει να συνεισφέρει στη μάχη που δίνει ο λαός μας για να απεγκλωβιστεί από τα δεινά που επήλθαν από τα συμφωνηθέντα μνημόνια και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Πολύ περισσότερο δε, μπορεί και πρέπει να συνεισφέρει στο γιγάντωμα της επιθυμίας του λαού μας και στην αναπτέρωση του ηθικού των ανθρώπων τούτου του τόπου, για απελευθέρωση και ειρηνική συνύπαρξη.
Γράφει: Βαλεντίνος Πολυκάρπου
