Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο τόπος μας είναι να υπερβούμε εαυτούς. Η πατρίδα μας χρειάζεται μια καινούρια αρχή, κτίζοντας πάνω σε ό,τι έχουμε επιτύχει τα τελευταία χρόνια.
Σήμερα η Κύπρος χρειάζεται να καθοδηγηθεί από οράματα και αξίες. Να απελευθερωθεί από τις κοντόφθαλμες προσεγγίσεις και τις μικροκομματικές φιλοδοξίες όσων οι αποφάσεις καθοδηγούνται με γνώμονα αποκλειστικά τη νομή της εξουσίας. Με τέτοιες προσεγγίσεις δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τους μεγάλους κινδύνους της κρίσης. Με τέτοιες προσεγγίσεις δεν μπορούμε να οδηγήσουμε την κυπριακή κοινωνία μπροστά και την Κύπρο στην επανένωση, την ειρήνη και την ευημερία.
Χαρακτηριστικό μιας τέτοιας, μικροκομματικής, προσέγγισης αποτελεί και η συνομολόγηση της συμφωνίας ΔΗΣΥ – ΔΗΚΟ. Συμφωνίας η οποία επί των τίτλων φαίνεται ότι αγγίζει όλα τα ζητήματα που απασχολούν τον κύπριο πολίτη σήμερα, αλλά επί της ουσίας αποδεικνύει στην πράξη ότι το μοναδικό πράγμα που ενδιαφέρει τον κ. Αναστασιάδη και τις ηγεσίες που τον στηρίζουν, είναι η αναρρίχηση στην εξουσία. Με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα. Έτσι λοιπόν παρατηρείται να διαγράφονται με απαράδεκτο τρόπο οι διαχρονικές θέσεις του κ. Αναστασιάδη και του ΔΗΣΥ στα θέματα του Κυπριακού (χαλαρή ομοσπονδία, διεύρυνση των συνομιλιών με τη παρουσία της Τουρκίας, εκ περιτροπής πρωθυπουργία με διακοσμητικό ρόλο), εξαφανίζονται με μαεστρία οι θέσεις τους για την οικονομία (αποκοπές μισθών, κατάργηση ωφελημάτων-13ου, ιδιωτικοποιήσεις κερδοφόρων οργανισμών κ.ο.κ) και αντ’ αυτού προβάλλονται προτάσεις ασαφείς απλά και μόνο για να διασκεδάσουν τις ανησυχίες των πολιτών οι οποίοι δεν τους εμπιστεύονται. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα (και όχι μοναδικό) η υιοθέτηση της θέσης Αναστασιάδη για διορισμό άλλου συνομιλητή στο κυπριακό, πέρα του εκάστοτε Προέδρου της Δημοκρατίας που είναι και ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Με άλλα λόγια, ο κ. Αναστασιάδης δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει εάν αναλάβει Πρόεδρος να αναλάβει και τη ευθύνη διαπραγμάτευσης του κυπριακού. Μιας και ο κόσμος δεν τον εμπιστεύεται, επιλέγει να αποποιηθεί της ευθύνης του και να την παραδώσει σε κάποιον άλλον. Τον οποίο βεβαίως ο κόσμος δεν θα έχει επιλέξει. Εκτός βέβαια, αν πίσω από αυτή τη συμφωνία κρύβεται η πληροφόρηση, η αίσθηση ή η άποψη ότι κάποιοι άλλοι, κάπου αλλού, θα συνομιλούν για τα της ουσίας και θα αποφασίζουν για την Κύπρο.
Αυτό που χρειάζεται σήμερα ο τόπος μας δεν είναι ένα πρόεδρο που θα κρύβεται πίσω από άλλους. Αυτό που χρειάζεται είναι να αναδείξουμε στην Προεδρία της Δημοκρατίας μια προσωπικότητα η οποία να πιστεύει πραγματικά στην προοπτική της λύσης και να εργαστεί γι’ αυτήν χωρίς παλινδρομήσεις και κρυφτό. Που να μπορεί να διαπραγματευτεί το Κυπριακό στη βάση αρχών, διασφαλίζοντας τα αναφαίρετα δικαιώματα του λαού μας και αποτρέποντας αδιέξοδα και νέες περιπέτειες για τον τόπο μας.
Πολύ δε περισσότερο σήμερα όπου οι συνέπειες της ασύδοτης πολιτικής των ηγεσιών των τραπεζών μας έφεραν μπροστά στο δίλημμα δύσκολων αποφάσεων, ο τόπος χρειάζεται μια εμπνευσμένη ηγεσία που να έχει το θάρρος να διακηρύττει ότι τα βάρη από την κρίση πρέπει να επιμεριστούν κοινωνικά δίκαια και επιτέλους να αναλάβουν το μερίδιο που τους αναλογεί εκείνοι που τόσα χρόνια κέρδισαν πάρα πολλά αλλά πρόσφεραν πολύ λίγα. Που να απορρίπτει συντηρητικές πολιτικές που οδηγούν σε περαιτέρω ύφεση και περαιτέρω αύξηση της ανεργίας.
Ο Σταύρος Μαλάς μπορεί να σταθεί στην πρώτη γραμμή αυτής της προσπάθειας και να εργαστεί σκληρά ώστε τα οράματα να γίνουν πραγματικότητα. Μαζί με πολίτες κομματικά ενταγμένους, αλλά και ανέντακτους. Μαζί με νέους, που διακατέχονται από ενθουσιασμό και έχουν νέες ιδέες, αλλά και μεγαλύτερους ανθρώπους που έχουν πλούσιες εμπειρίες από τη ζωή. Κοιτώντας όλους όμως με ειλικρίνεια και με προτάσεις που δεν επιδέχονται διαφορετικής ερμηνείας. Προτάσεις που αποσκοπούν σε ένα κοινό στόχο: σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση νικητής να είναι μόνο η Κύπρος και λαός της.
Γράφει: Βαλεντίνος Πολυκάρπου
