Κάθισα πολύ καιρό υπομονετικά και παρακολουθούσα, χωρίς βέβαια να κρύβω την ανησυχία και την τεράστια αγωνία μου για την πορεία των συνομιλιών.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή έτρεφα και για τους δυο ηγέτες μια υπέρμετρη εμπιστοσύνη και κυρίως στον Πρόεδρο μας, γιατί εμπιστεύτηκα την κάθε του λέξη και τον θαύμασα το 2004 ως τον μοναδικό ηγέτη που θέλησε να δώσει προοπτική ειρήνης και συνύπαρξης. Παρακολουθούσα τις συνομιλίες και ένιωθα ότι είχα δυο παίχτες που ήξεραν να ελέγχουν τις φοβίες τους μειώνοντας έτσι τις πιθανότητες να καταντήσουν όμηροι στο τραπέζι των συνομιλιών. Οι δυο ηγέτες κατάφεραν να μεταφέρουν στις δυο κοινότητες το καλό κλίμα που δημιουργήθηκε ανάμεσα τους, και αν υπήρχαν στατιστικές μετρήσεις, θα μπορούσε κανείς να δει πώς αυτό το θετικό κλίμα υιοθετήθηκε στις σχέσεις και αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων στην καθημερινότητα τους. Τα δε διαγγέλματα του Προέδρου (με εξαίρεση αυτό στις 22.05.2017) ενέπνεαν ένα Ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό και μια αποφασιστικότητα ότι το Κυπριακό πρόβλημα έπρεπε να λυθεί για να πάει ο τόπος μπροστά.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η διαπραγμάτευση δεν είναι εύκολη διαδικασία, γνωρίζω επίσης ότι η λογική του τίποτα δεν θεωρείται συμφωνημένο εως ότου συμφωνηθούν όλα έκανε την μεγαλύτερη ζημιά στις συνομιλίες και έβγαλε πολλές φορές τον Πρόεδρο έξω από τα ρούχα του και ίσως ήταν και η αφορμή που ξεχείλισε το ποτήρι των συνομιλιών, μαζί με το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι που επέλεξε γύρω του δε ήταν τελικά διατεθειμένοι να τον στηρίξουν με αποτέλεσμα να κάνει 180 μοίρες στροφή.
Το ναυάγιο αυτό λοιπόν, θεωρώ ότι πρέπει να το χρεωθούν και οι δυο ηγέτες. Ο λογαριασμός του Κυπριακού να πληρωθεί μισά μισά. Όταν οι συνομιλίες ξεκίνησαν στη βάση της λογικής ότι τίποτα δεν θεωρείται συμφωνημένο εως οτου συμφωνηθούν όλα, θα ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να βρεθούμε στο σημείο αυτό σήμερα. Με λίγα λόγια, η πρόοδος ίσον καμία πρόοδος, το κλείσιμο κεφαλαίων ίσον κανένα κλείσιμο αφού θα μπορούσαν οι δυο ηγέτες να ξαναπάνε πίσω στα κεφάλαια και να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν σημεία από τα συμφωνηθέντα. Παιζω-ξι-παίζω δηλαδή. Η λογική αυτή θέλει ηγέτες πολύ ευέλικτους με γερό στομάχι και στην Κύπρο δεν μεγαλώνουν τέτοιοι, επομένως, ο Αναστασιάδης και ο Ακκιντζή δεν μπορούσαν να είναι η εξαίρεση. Λυπάμαι πολύ γιατί τους είχα ικανούς, ίσως τους ικανότερους της γενιάς τους.
Κατάντησαν και οι δυο όμηροι στο τραπέζι των συνομιλιών, τους ζώσανε οι φοβίες τους, οι φοβίες για την εικόνα τους, τους υποστηριχτές τους και τους αιώνιους πολέμιους του Κυπριακού. Δυστυχώς, όλες οι έρευνες δείχνουν ότι σε μια αεροπειρατεία ή μια κατάληψη, οι όμηροι που πυροβολούνται πρώτοι είναι αυτοί που πανικοβλήθηκαν και δεν έλεγξαν τα συναισθήματα τους. Αυτό τον πανικό σπέρνετε στα διαγγέλματα σας και στις ομιλίες σας όπου βρεθείτε πλέον, διαλύοντας όλο το καλό κλίμα και την κουλτούρα ειρήνης που ξεκινήσατε το 2015…
Πολύ φοβάμαι λοιπόν ότι και τους δυο σας θα σας «πυροβολήσει» ο λαός σας με την πρώτη ευκαιρία στην λογική ότι τίποτα δεν κάνατε εως ότου τα κάνετε όλα…και κάνατε μια τεράστια τρύπα στις ψυχές μας. Το χειρότερο δεν είναι όμως η τρύπα, το χειρότερο από όλα είναι ότι οι επόμενοι διαπραγματευτές θα ξεκινήσουν από το μείον 1 με πιο εφικτό σενάριο τα δυο κράτη και με επίσημα σύνορα με την Τουρκία στο τέρμα της Λήδρας….
Γράφει: Θεανώ Β Καλαβανά
