Το πρώτο ψυχολογικό τείχος του Βερολίνου δημιουργήθηκε το 1949 και το υπαρκτό, γνωστό σε όλους μας τείχος των 160 χιλιομέτρων υψώθηκε το 1961. Γκρεμίστηκε το 1989, στην ουσία 40 χρόνια μετά.
Οι γερμανοί είχαν διχοτομηθεί υποταγμένοι στους όρους «κομμουνιστής» και «καπιταλιστής». Στις αμέτρητες προσπάθειες κάποιοι να μετακινηθούν από την μια ή την άλλη πλευρά, πέραν των 200 ατόμων έχασαν τη ζωή τους από σκανδάλη συνανθρώπων τους.
Στην Κύπρο τώρα, το δικό μας τείχος ξεκίνησε να χτίζεται στις ψυχές μας από το 1960, τεμαχίζοντας το ‘είναι’ μας από Κύπριους σε «ελληνοκύπριους» και «τουρκοκύπριους». Το 1974 με την εισβολή και κατοχή το τείχος έγινε υπαρκτό ορατό συρματόπλεγμα διχοτομώντας το νησί και τις ψυχές μας ακαριαία.
Στη Γερμανία σήμερα, 26 χρόνια μετά την κατεδάφιση του τείχους υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη το αναζητούν, άνθρωποι που ακόμα συναρμολογούν τα κομμάτια της ψυχής τους. Υπάρχουν όμως και πολλοί νέοι που δεν γεύτηκαν ποτέ αυτό τον ψυχικό τεμαχισμό και ενωμένοι προοδεύουν ανεξαρτήτως ιδεολογίας, χρώματος και καταγωγής. Κανείς δεν αμφισβητεί πλέον ότι η Γερμανία έγινε ένα ισχυρό οικονομικά Ευρωπαϊκό κράτος και ένας δυνατός παίχτης στο διεθνή χώρο.
Σκεφτείτε λοιπόν μια Κύπρο χωρίς σύνορα πού μπορεί να φτάσει. Σκεφτείτε οτιδήποτε μοιρασμένο, μια επιχείρηση, μια οικογένεια, ένα κράτος. Πώς μπορεί οτιδήποτε τεμαχισμένο πραγματικά να ευημερήσει, να πετύχει, να αποκτήσει δύναμη και εκτόπισμα; Χρειαζόμαστε ισχυρό συμπαγές κράτος που θα εμπνέει ασφάλεια στο λαό. Η λύση πλησιάζει. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι είμαστε έτοιμοι. Ξέρω όμως ότι το μυαλό και η καρδιά την αναζητά πολλά χρόνια τώρα.
Η λύση στις ψυχές μας θα αργήσει, αυτή σε καμιά χώρα όπου ο κόσμος διχάστηκε δεν επιτεύχθηκε εν μια νυχτί… Για κάποιους θα αργήσει μια μέρα, για κάποιους χρόνια και για κάποιους ίσως δεν θα έρθει ποτέ. Θα μας πάρει χρόνο. Πολλοί από εμάς γεννηθήκαμε με αυτή την ταυτότητα, μαθαίνοντας την μια και μονοδιάστατη αλήθεια. Μάθαμε να ζούμε και να αναπνέουμε από τη Λευκωσία ως την Πάφο. Η Κερύνεια, η Καρπασία, η Αμμόχωστος είναι ανύπαρκτες μέσα μας. Οφείλουμε να τις κάνουμε να υπάρξουν. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε ιστορία από την μια άκρη του νησιού ως την άλλη.
Η λύση έρχεται, και το μυαλό μας πλάθει εικόνες για την επόμενη μέρα. Για κάποιους η επόμενη μέρα είναι πλασμένη με εικόνες άσχημες, άλλοι δημιουργούν εικόνες απέραντής αγάπης και κάποιοι σαν και εμένα απλά ρεαλιστικές. Κανένας δεν θα κινδυνεύσει, κανένας δεν θα αγαπηθεί… Θα πάρει χρόνο το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ να μετατραπεί μέσα μας σε ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΕΔΩ!
Γράφει: Θεανώ Β Καλαβανά
