Και βεβαίως δικαιούται ο Νίκος Αναστασιάδης να είναι περήφανος για τον πατέρα του, όπως δικαιούται το κάθε παιδί να περηφανεύεται για τον δικό του πατέρα.
Η επίμαχη διαφορά όμως βρίσκεται στο ότι ο Φιλοαστυνομικός Σύνδεσμος τίμησε τον Χρύσανθο Αναστασιάδη όχι ως πατέρα του Νίκου ή του Πάμπου, ούτε ως σύζυγο ούτε ως παππού. Τον τίμησε για τον πρότερο αστυνομικό του βίο και εκεί είναι η μεγάλη πρόκληση και ασέβεια προς τον προδομένο και εξαπατημένο κυπριακό λαό.
Ο Χρύσανθος Αναστασιάδης ήταν ένας αστυνομικός πραξικοπηματίας, που αμέσως με την εκδήλωση του προδοτικού πραξικοπήματος έστρεψε το υπηρεσιακό του όπλο ενάντια στην ίδια την υπηρεσία του, ενάντια στους συναδέλφους του, που αγωνίζονταν για να προασπίσουν τη δημοκρατία και την ελευθερία της πατρίδας τους. Ηταν ο άνθρωπος που διορίστηκε ως περιφερειακός αστυνομικός διοικητής της πραξικοπηματικής κυβέρνησης της Χούντας και του Νίκου Σαμψών. Ηταν αυτός που διέτασσε τις συλλήψεις των δημοκρατικών αντιστασιακών της περιφέρειας Λεμεσού και το κλείσιμο τους στα αστυνομικά κελιά. Ηταν υπό τη δική του ευθύνη οι ανακρίσεις, οι εκφοβισμοί, οι κακοποιήσεις δημοκρατικών πολιτών.
Είναι γι’ αυτή του την ιδιότητα, την αστυνομική, που τον τίμησε ο Φιλοαστυνομικός Σύνδεσμος στο πρόσωπο του γιου του Νίκου Αναστασιάδη και όχι επειδή ήταν πατέρας, σύζυγος ή παππούς. Στο πρόσωπο λοιπόν του υποψήφιου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και προέδρου του ΔΗΣΥ δεν τιμήθηκε ο πατέρας του Νίκου Αναστασιάδη, αλλά τιμήθηκε ο πραξικοπηματίας Χρύσανθος Αναστασιάδης. Δεν παρεξηγούμε βέβαια τον γιο του που νιώθει περήφανος γι’ αυτόν. Μα και ο ίδιος ο μ. Χρύσανθος θα πρέπει να νιώθει περήφανος για τον γιο του, όχι απλά επειδή είναι γιος του, αλλά επειδή τον παρακολουθεί να ανεβαίνει τα σκαλιά της πολιτικής ζωής του τόπου, παραμένοντας πιστός σε κάποια ιδεώδη με τα οποία τον γαλούχησε.
Τον βλέπει να τιμά τον ιδρυτή και αρχηγό της φασιστικής και προδοτικής ΕΟΚΑ Β’, Γεώργιο Γρίβα, τον παρακολουθεί να αποκαλύπτει μνημεία και προτομές πραξικοπηματιών, τον καμαρώνει για τη συνέπεια του, που ποτέ δεν παρευρέθηκε, μα ούτε και ένα λουλούδι δεν κατέθεσε ποτέ στα μνημεία και τους τάφους εκείνων των παλικαριών, που έδωσαν τη ζωή τους για την αντιμε-τώπιση του φασιστικού, προδοτικού πραξικοπήματος, για την προάσπιση της δημοκρατίας και ελευθερίας της πατρίδας και του λαού τους.
Ας μην προσπαθούν λοιπόν να παίξουν με τα συναισθήματα του κόσμου ο Φιλοαστυνομικός Σύνδεσμος και ο Νίκος Αναστασιάδης. Κανένας δεν κακολόγησε τον μετά θάνατο τιμώμενο ως πατέρα, ούτε και έχει δικαίωμα κανείς να αμφισβητήσει την ποιότητα της πατρικής του ιδιότητας. Πόσω μάλλον ένας Φιλοαστυνομικός Σύνδεσμος επικαλούμενος την πατρική ιδιότητα να τιμά στο πρόσωπο ενός αρχηγού κόμματος, ενός υποψήφιου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, έναν κατά τεκμήριο πολέμιο της Κυπριακής Δημοκρατίας, έναν πραξικοπηματία, όργανο της πραξικοπηματικής κυβέρνησης της Χούντας-ΕΟΚΑ Β’.
Γράφει: Τάσος Τσαππαρέλλας
