«Η κατασκευή αγωγού για μεταφορά του φυσικού αερίου μέσω Τουρκίας θα βοηθήσει, πολιτικά και οικονομικά, τις συνομιλίες μεταξύ των δύο πλευρών για επίλυση του Κυπριακού».
Αυτό φέρεται να δήλωσε ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου κατά την πρόσφατη συνάντηση του στα κατεχόμενα με τον Φικρί Τόρος, εκπρόσωπο του τουρκοκυπριακού εμπορικού επιμελητηρίου. Αν είναι, πρόσθεσε, «αρκετά αυτά τα αποθέματα, η Τουρκία είναι ο προσφορότερος τρόπος μεταφοράς τους στην Ευρώπη».
Κατά την άποψη μου, η Τουρκία βάζει και σε αυτή τη περίπτωση, το αμάξι μπροστά από τα άλογα. Aυτό που έπρεπε ίσως να πει, είναι πως, αφού τα αποθέματα όλης της λεκάνης είναι αρκετά πρέπει άμεσα να κινηθούμε προς τη Λύση, γιατί έτσι γεννιούνται οι πιθανότητες συνεργασίας προς ώφελος και Ευρωπαίων και Κυπρίων. Και πως η Τουρκία θα έχει και η ίδια ώφελος από κάτι τέτοιο.
Αταλάντευτα πιστεύω πως δεν μπορεί και δεν γίνεται να συζητηθεί οποιαδήποτε ιδέα για αγωγούς μέσω Τουρκίας, ιδιαίτερα χωρίς λυμένο το κυπριακό πρόβλημα. Αν ξεγελαστούμε και μπούμε σ’ ένα τέτοιο διάλογο για τους αγωγούς, το κυπριακό θα μας μείνει στο ράφι, και οι αγωγοί, και τα φυσικά αέρια θα αποτελέσουν την αιτία βαθέματος της διχοτόμησης, ως 5000 λεύγες κάτω από την θάλασσα. Η διχοτόμηση θα αποκτήσει περεταίρω βάθος, και θα στήσει θεμελιούς που θα πατούν στα έγκατα της γης, εκεί όπου εντοπίσαμε τις νέες πηγές ενέργειας.
Θα έπρεπε ήδη να πάει ένα καθαρό μήνυμα στις δηλώσεις του κ. Τσαβούσογλου, Λύστε το Κυπριακό, και κοπιάστε. Δεν επιτρέπεται σε κανένα, είτε εταιρία είναι αυτός, είτε κράτος, είτε Υπουργός ή Πρόεδρος, να επιτρέψει να εμπλακούμε ούτε καν σε διάλογο πάνω στο ζήτημα που τόσο πονηρά έθεσε στο τραπέζι ο Τούρκους υπουργός.
Θέλω όμως να προσθέσω και δύο πράγματα γενικότερα για το πρόβλημα μας. Το καλό παιδί μας τελείωσε! Όπως μας τέλειωσαν και οι υποχωρήσεις. Όσες έγιναν είναι ήδη υπέραρκετες! Η αποδοχή και μόνο της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας θα έπρεπε, να οδηγήσει σε λύση. Και όταν ακούω για πάρε-δώσε, ανησυχώ. Τα λέω αυτά γιατί ξέρω πολύ καλά ποιες πιέσεις θα έρθουν. Θέλουμε λύση, αλλά όχι οποιαδήποτε, και ούτε έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Το φυσικό αέριο (και η δήλωση του Τούρκου υπουργού το προδίδει) είναι πραγματικά ένα δυνατό όπλο. Να μπούμε στο διάλογο με ευθύνη, αλλά ισότιμα.
Για να υπάρξει όμως αποτέλεσμα χρειάζεται ακόμα κάτι.
Δεν μπορεί τα Ηνωμένα Έθνη να κάθονται και να παρακολουθούν της συνομιλίες ως παρατηρητές. Αστεία πράγματα. Ο εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών θα πρέπει να είναι εκεί για να γεφυρώνει με ιδέες τις διαφορές, πάντα μέσα στα πλαίσια των ψηφισμάτων του οργανισμού που εκπροσωπεί. Χωρίς τη παρουσία στις συνομιλίες ενός ανθρώπου που να μπορεί, να θέλει και να δικαιούται να παίξει αυτό το ρόλο, δεν θα οδηγηθούμε πουθενά. Ήδη είμαστε σε διάλογο κωφών.
Και χρειάζεται ακόμη η απ’ ευθείας επαφή με τη Τουρκική ηγεσία. Προς αυτή τη κατευθύνση υπάρχουν δυνατότητες. Και μάλιστα πολλές. Τα κλειδιά για κάτι τέτοιο βρίσκονται σε διάφορα γραφεία στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαικής Ένωσης. Αν δεν γίνει αυτό κατορθωτό, το πολύ απλό κατά την κρίση μου, θα χαθούμε στη μετάφραση. Αν μάλιστα μεταφραστής είναι ο κ. Έρογλου.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
