«Κάποιες χώρες της ΕΕ κρύβονται πίσω από την Κύπρο, για παράδειγμα η Γερμανία. Αν λυθεί το Κυπριακό ανησυχούν ότι θα φανεί καθαρά η εικόνα της χώρας που καθυστερεί την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας».
Πρόσφατη δήλωση του νέου Τούρκου υπουργού για θέματα Ε.Ε, Βολκάν Μπόσκιρ.
Δεν έχω ειλικρινά κανένα λόγο να διαφωνήσω με την δήλωση αυτή του Τούρκου υπουργού.
Αντίθετα σε πάρα πολλές περιπτώσεις, με διαφορετικά λόγια, αλλά προς την ίδια κατεύθυνση, υπέδειξα το ίδιο πράγμα. Εμείς δε, είμαστε εγκλωβισμένοι στην επιπόλαιη χαρά που μας δίνουν οι δηλώσεις Γάλλων, Γερμανών και άλλων, πως η Τουρκία δεν μπορεί να ενταχθεί χωρίς λύση.
Πολλοί μάλιστα, διαβάζοντας τελείως επιφανειακά τέτοιου τύπου εκκωφαντικές δηλώσεις «Η Τουρκία δεν μπορεί να ενταχθεί χωρίς λύση του Κυπριακού» (πραγματικά υπέροχη δήλωση), αρχίζουν και το χειροκρότημα.
Αγνοούν όμως ότι υπάρχουν χώρες που το δηλώνουν αυτό, σκεπτόμενες «άστα όλα ως είναι». Ούτε λύση, ούτε ένταξη. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι όταν ακούμε τέτοιες δηλώσεις (αναφέρομαι βέβαια στους δημόσιους αξιωματούχους), να ανοίγουμε τουλάχιστον μια συζήτηση, πάνω στο γεγονός ότι η ορθή αυτή δήλωση, δεν παράγει κατ’ ανάγκη ορθό αποτέλεσμα. Παράγει μάλλον ένα εγκληματικό λάθος, που είναι η διαιώνιση της κατοχής.
Ακόμα χειρότερα, μπορεί κάποιοι να θεωρούν πως το κυπριακό είναι μια θαυμάσια ευκαιρία, ένα θαυμάσιο άλλοθι, για να μην ενταχθεί η Τουρκία. Εμείς αν είμαστε ειλικρινείς στην πολιτική μας τοποθέτηση, που υποστηρίζει την ένταξη της Τουρκίας (εφ’ όσον η Τουρκία εκπληρώσει όλες τις αναγκαίες παραμέτρους συμπεριλαμβανομένου της λύσης του κυπριακού) πρέπει όταν βρισκόμαστε ενώπιων τέτοιων προσεγγίσεων, να ανοίγουμε τη συζήτηση και να λέμε καθαρά την ανησυχία μας.
Θυμάμαι πριν χρόνια μια συνάντηση μελών της επιτροπής εξωτερικών του κυπριακού κοινοβουλίου, με τον πρόεδρο της Γαλλικής Γερουσίας, όταν μας υπογράμμισε τη θέση του «Δεν εντάσσεται η Τουρκία, χωρίς λύση», επιχειρηματολόγησα και ανέδειξα την ανησυχία, που καταγράφω και εδώ. Δεν ξέρω αν έπεισα τον ίδιο. Σίγουρα πάντως δεν έπεισα τους συναδέλφους που ήταν μαζί μου.
Όλα αυτά βέβαια δεν δίνουν σε καμία περίπτωση το δικαίωμα στη Τουρκία να αρνείται την λύση του προβλήματος. Ο κος Βολκάν Μπόσκιρ, με τις δηλώσεις του οποίου ξεκίνησα το άρθρο, πρόσθεσε ακόμα, «Εγώ προσωπικά επιθυμώ να λυθεί το Κυπριακό και να αποκαλυφθούν αυτοί που είναι εναντίον της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας».
Δεν απομένει παρά να το αποδείξει.
Υ.Γ: Το Υπουργείο Εξωτερικών της Κύπρου προέβει πρόσφατα σε έντονα, δίκαια διαβήματα προς το Λονδίνο, για τις συναντήσεις που είχε εκεί ο Οζντίλ Ναμί. Και το Λονδίνο απάντησε πως οι συναντήσεις αυτές δεν αποτελούν αναγνώριση. Φίλοι! Πίσω από κλειστές πόρτες μας περιγελούν.
Φοβούμαι πως βαδίζουμε εν ασφαλεία, στο τέρμα μας.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
