Φαινομενικά, οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές στην Τουρκία (15 Ιουνίου 2015) θα είναι μια αναμέτρηση μεταξύ του νυν πρωθυπουργού Αχμέτ Νταβούτογλου του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), έναντι του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, αρχηγού του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP).
Στην πραγματικοτητα ομως αποτελούν μια μάχη μεταξύ Ερτογάν και Νταβούτογλου! Αποτελούν δηλαδή οι εκλογές ενα δημοψήφισμα για τον Ταγίπ Ερντογάν και τις βλέψεις του όχι μόνο για επέκταση των αρμοδιοτήτων της προεδρίας του, αλλά περισσότερο για παγίωση της πολιτικής του κυριαρχίας. Υπάρχει λογικά μια διαφορετική ματιά πάνω στο ζήτημα μεταξύ Ερτογάν και Νταβούτογλου. Ο μεν Ερτογάν θέλει μια ισχυρή πλειοψηφία για να μπορέσει μέσω αλλαγής του συντάγματος να γίνει ένας πανίσχυρος πρόεδρος. Αυτό όμως θα εξαφανίσει τον Νταβούτογλου. Ο Ερτογάν λοιπόν θέλει 45% (να πάρει δηλαδή τα δύο τρίτα των εδρών στο νέο κοινοβούλιο), ενώ ο Νταβούτογλου, ισχυρό μεν ΑΚΠ αλλά κοντά στο 40%! Έχει “πλάκα” η πολιτική, δεν έχει;
Ασχέτως του αποτελέσματος τον Ιούνη, ο Ερτογάν θα συνεχίζει να παίζει παιγνίδι μόνος του. Γνωρίζει ότι χρόνος δουλεύει υπέρ του. Μάλλον τον ορίζει εκείνος. Συνεπικουρούμενος των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ και των “σιωπηλών δημοκρατικών θεσμών” της νομοθετικής-εκτελεστικής εξουσίας, καθώς και της δικαστικής εξουσίας.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν περιορισμένες (αν όχι μηδαμινές) δυνατότητες και εκτόπισμα για ουσιαστική ρήξη με το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP).
Ο Ερτογάν προτιμά (και πολλοί λένε ότι δουλεύει κρυφά προς αυτή την κατεύθυνση) ένα σχετικά “ισχυρό” Κουρδικό κόμμα που θα απορροφούσε τα άλλα. Εργάζεται για τη δημιουργία ενός νέου διπολικού συστήματος, ωφέλιμου για τον ίδιο. Πολλοί, σωστά θα αναρωτηθούν γιατί προτιμά τους Κούρδους. Αφενός τους “ελέγχει” μέσω του Οτσαλάν (δες φυλάκιση του) και αφετέρου ποιός Τούρκος πολίτης θα ψήφιζε Κούρδο για το ανώτατο αξίωμα. Απώτερος στόχος του λοιπόν είναι η οικοδόμηση ενός νέου διπολικού συστήματος, που θα εξαφανίσει ή θα περιορίσει σημαντικά τη δύναμη των υπολοίπων. Και θα ορίσει τον ίδιο “μόνιμο” διαχειριστή.
Μιας και μιλούμε για διαχείριση, δυο λόγια για το κυπριακό. Εν μέσω όλων αυτών τον εξελίξεων, η Κύπρος έπαψε πια να είναι “δόγμα” για την Τουρκία. Παρόλα αυτά, είναι διάχυτη η εντύπωση (στην Ευρώπη αλλά και σε διάφορους κύκλους στην Τουρκία) ότι έπεται πολύ σύντομα νέα πρωτοβουλία για το κυπριακό. Γρήγορη και με επικέντρωση στο αποτέλεσμα! Στην νέα αυτή διαδικασία δίδεται από όλους (όλους ) ιδιαίτερη έμφαση και σημασία.
Να μην ξεχνάμε ακόμα ότι η συνεχιζόμενη κρίση με το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και Συρία και η αυξανόμενη ισλαμική ριζοσπαστικοποίηση των νέων στην γύρω περιοχή (αλλά και Ευρώπη) επηρεάζουν και την Κύπρο (με τα κατεχόμενα σαν πρόσφορο έδαφος). Καθώς και την Ελλάδα και κατ’ επέκταση την Ευρώπη.Κάποτε λέγαμε ότι η Τουρκία είναι η γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Το λέμε και για την Κύπρο. Αύτη την στιγμή η γέφυρα αυτή χρησιμοποιείται από το Ισλαμικό Κράτος για την εξαγωγή της ισλαμικής ριζοσπαστικοποίησης προς την Ευρώπη.
Υ.Γ. Σκέψεις μετά από σειρά συναντήσεων με ανώτατους αξιωματούχους από διάφορες χώρες και δημοσιογράφους από Τουρκία και μετά από συμμετοχή μου σε εκδήλωση της δεξαμενής σκέψης European Policy Centre για την σχέση του πολιτικού Ισλάμ με την Δημοκρατία.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
