Πριν λίγες μέρες παρουσίασε για πρώτη φορά τις θέσεις της Ιταλικής Προεδρίας η υπουργός Eξωτερικών της χώρας και νέα Ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική κα Φεντερίκα Μογκερίνι. Η παρουσίαση έγινε ενώπιον της επιτροπής εξωτερικών του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.
Στην πρωτολογία της έκανε ευρεία αναφορά στα μεγάλα παγκόσμια ζητήματα, όπως είναι το παλαιστινιακό, το ουκρανικό, καθώς και η κατάκτηση εδαφών από το ισλαμικό κράτος. Έγινε επίσης συντομότερη αναφορά στη Συρία και την Τουρκία, υπό την έννοια ότι οι χώρες αυτές με διαφορετικό τρόπο η κάθε μία, εμπλέκονται στις εξελίξεις της περιοχής τους.
Δεν μου προκάλεσε καμία εντύπωση το γεγονός ότι δεν έκανε καμία αναφορά στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα, παρά το γεγονός ότι είχε συγκεκριμένα ερωτηθεί από ευρωβουλευτές, (συμπεριλαμβανομένων και Κυπρίων συναδέλφων) κι’ αυτό γιατί γνωρίζω από πρώτο χέρι πως το κυπριακό δεν ενοχλεί πια κανένα. Και οι διαμαρτυρίες μας, μα και οι διαμαρτυρόμενοι (εμού συμπεριλαμβανομένου) δεν είμαστε πια ούτε ενόχληση. Τα αυτιά είναι κλειστά. Σε πλάγια αναφορά της, σημείωσε ότι είναι επιτακτική ανάγκη οι πολιτικές μεταρρυθμίσεις στη Τουρκία να ιδωθούν σε διασύνδεση με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις, ενώ αναλόγως και με τη στάση της νέας Τουρκικής κυβέρνησης, να αναθεωρηθεί το θέμα ανοίγματος νέων κεφαλαίων.
Το γεγονός όμως ότι τόσο αυτή, όσο και κορυφαία άλλα ευρωπαϊκά στελέχη αγνοούν την ύπαρξη του κυπριακού προβλήματος είναι κάτι που πρέπει να αξιολογηθεί επιτέλους από εμάς. Με πάσα σοβαρότητα! Καθ΄ ότι αν είναι μικρής σημασίας η έλλειψη αναφοράς στο πρόβλημα μας, είναι κορυφαίας σημασίας, η επιδεικτική, εως εκκωφαντική άρνηση να απαντήσουν σε σχετικές ερωτήσεις. Σε παρέμβαση Βρετανού ευρωβουλευτή, η κα Μογκερίνι διατύπωσε την άποψη ότι ενδέχεται να υπάρξουν εξελίξεις, κυρίως ένεκα των νέων παραγόντων όπως είναι το φυσικό αέριο και οι αγωγοί μεταφοράς του στην Ευρώπη.
Τι πρέπει να κάνουμε είναι το ερώτημα. Τα σαράντα χρόνια είναι πολλά. Αλλά μπορεί με την ίδια ταχύτητα να γίνουν 140. Πρέπει να δράσουμε τώρα. Πιστεύω πως χωρίς ένα “δραματικό” γεγονός το κυπριακό θα παραμείνει άλυτο και η διχοτόμηση δεν θα είναι αναστρέψιμη.
Κάποιοι ορίζουν ως “δραματικό” γεγονός (το βάζω σε εισαγωγικά γιατί βέβαια δεν εννοώ τον πόλεμο), την πιθανή απόφαση μας να κλείσουμε όλα τα κεφάλαια της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Να δημιουργήσουμε λένε κόστος στη Τουρκία. Όταν όμως ο ίδιος ο Γιούνκερ λέει πως δεν θα γίνει καμία διεύρυνση τα επόμενα πέντε χρόνια, για ποιο κόστος μιλάμε! Βέβαια όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο δεν σχολίασαν την άποψη και τη θέση του νέου προέδρου της Κομισιόν. Καμώθηκαν πως δεν άκουσαν.
Κάποιοι άλλοι, από την ανάποδη, σκέφτονται πως το άνοιγμα νέων κεφαλαίων από μέρους μας, μπορεί να οριστεί ως ένα τέτοιο “δραματικό” γεγονός! Θα έχει επιτυχία κάτι τέτοιο; Πώς να απαντήσει κανείς, όταν 40 χρόνια τώρα δεν καταφέραμε να βρούμε τρόπο επικοινωνίας με τη Τουρκική ηγεσία. Ήδη ο κος Ερντογάν δηλώνει πως η επιστολή που εστάλη από τον Κύπριο πρόεδρο δεν έχει παραληφθεί. Και όμως, θεωρώ ότι τρόποι επικοινωνίας υπάρχουν. Οι διάδρομοι του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι γεμάτοι από τέτοιες δυνατότητες.
Κάποιοι άλλοι περιμένουν την κρίση που θα δημιουργηθεί όταν (δεν ξέρω πότε) επιχειρήσουμε να βγάλουμε στην επιφάνεια το φυσικό αέριο.
Ας αναζητήσουμε ακόμα μια δυο δραματικές εξελίξεις. Ας μπούμε στην Αμμόχωστο. Αυτό χρειάζεται δουλειά μερικών μηνών από όλα τα μέσα ενημέρωσης, από όλα τα πολιτικά κόμματα, τα συνδικάτα. Από όλους τους πολίτες (και εννοώ Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους). Ναι, να μπούμε στη πόλη. Στην πόλη μας.
Και τέλος ας αναζητήσουμε μια πραγματικά παγκόσμιου κύρους προσωπικότητα για να αναλάβει τη διαμεσολάβηση μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας . Ας πούμε ο κος Γιούνκερ! Σκεφτείτε και προσθέστε ότι θέλετε.
Εν πάση περιπτώσει πρέπει να γίνει κάτι άμεσα. Αλλιώτικα το πολιτικό μας πρόβλημα θα συνεχίσει να είναι θέμα πολιτικών ανακοινώσεων και αρθρογραφίας, όπως καλή ώρα. Πιστεύω πως ο πρόεδρος οφείλει και πρέπει να βασανιστεί πάνω στο θέμα. Αν όχι, θα έχουμε ξανά προεδρικές εκλογές και είτε ο ίδιος ή κάποιοι άλλοι, θα επιχειρήσουν νέες ελπίδες.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
