Το προβλήματα στον τόπο έχουν συσσωρευθεί σε επικίνδυνο βαθμό. Αν δε τα ιεραρχήσει κανείς δεν ξέρει από που να αρχίσει και που να τελειώσει.
Μαστίζεται κυριολεκτικά ο τόπος από φαινόμενα διαφθοράς. Η ανεργία ταλαιπωρεί χιλιάδες νέους αλλά και παλαιότερους. Και όταν κάποιος δεν έχει δουλειά, δεν χάνει μόνο τα βασικά για την επιβίωση του ιδίου και της οικογένειας του, αλλά χάνει και την ουσιαστική συμμετοχή του στα δρώμενα, περιθωριοποιείται, με κινδύνους πολλές φορές να συρθεί από το λαϊκισμό σε απόψεις που καθόλου δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα του.
Ο τομέας της υγείας νοσεί σε σημείο ασφυξίας και χιλιάδες κύπριοι αν δεν έχουν τα απαιτούμενα για μια επίσκεψη σε ιδιωτικό νοσοκομείο, οδηγούνται πολλές φορές στο πιο τραγικό απ’ όλα, να χάνουν δηλαδή και την ίδια τους τη ζωή. Τι πιο προσβλητικό και ντροπιαστικό για το κράτος κ τους πολίτες μας.
Την ίδια ώρα η παιδεία μας, ενώ ξοδεύουμε τα περισσότερα ίσως από κάθε άλλο κράτος της ΕΕ, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες των νέων μας. Δεν τους ετοιμάζουμε για τη μεγάλη μάχη της ζωής, και δεν αναπτύσσουμε την κρίση και την εμπιστοσύνη, την πίστη προς τους εαυτούς τους και τις ικανότητες τους.
Δεν υπαινίσσομαι καθόλου πως είναι εύκολες οι λύσεις και πολύ περισσότερο η εφαρμογή τους.
Νομίζω όμως πως το κράτος, η πολιτεία καλύτερα, μπορεί να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, χωρίς να επιτρέπουμε σε κανένα να μας πει ότι αναφερόμαστε σε ένα είδος υπέρογκου κρατισμού, όπως πολλοί είναι έτοιμοι να μας προτάξουν. Σε εποχές οικονομικής κρίσης η πολιτεία έχει χρέος να παρέμβει.
Ένα εθνικό σύστημα υγείας είναι επίσης επάναγκες και εφικτό, φτάνει και πάλι να το θέλει η πολιτεία, να το παλέψει και να συγκρουσθεί με κατεστημένα συμφέροντα και ιδιοτέλειες.
Χρειάζεται πίστη και αγώνας αλλά χρειάζεται και η συλλογική λαϊκή βούληση.
Πως όμως να υπάρξει αυτή αν η ηγεσία του τόπου, ο η ηγέτης του τόπου δεν είναι σε θέση να εμπνεύσει αυτή τη λαϊκή βούληση. Όταν αδυνατεί να μπει στη θέση όσων υποφέρουν από τα αμαρτήματα και την έλλειψη πολιτικής πίστης και βούλησης.
Αργήσαμε σχεδόν ανεπανόρθωτα σε πάρα πολλούς τομείς του δημόσιου βίου, και όπως διατείνομαι εδώ και καιρό, στην πολιτική όπως και στη ζωή πρέπει να είναι κανείς καίριος και στην ώρα του.
Η παιδεία, χάθηκε μέσα στις ατραπούς ενός συστήματος που υπηρετεί περισσότερο τους μύθους παρά την αλήθεια. Και οι μύθοι είναι πολλές φορές, πολύ δυσκολότερο να καταλυθούν, παρ’ ότι κάστρα ή οχυρά. Οι μύθοι διαρκούν χιλιάδες χρόνια. Τα κάστρα μερικές φορές καταλύονται μέσα σε μια νύχτα.
Τι χρειαζόμαστε;
Πίστη στις δυνάμεις μας, συλλογική λαϊκή βούληση και μια ηγεσία ικανή να εμπνεύσει αυτή τη λαϊκή βούληση.
Χρειάζεται να μπορούμε να περιέχουμε το σύνολο του κυπριακού λαού.
Να τον αφουγκραζόμαστε και να τον προσανατολίζουμε σωστά. Να διεγείρουμε την πίστη στον εαυτό μας, γιατί ως λαός ερχόμαστε από πολύ μακριά και δεν μπορεί να χαθούμε στο δρόμο.
Θέλουμε, ξέρουμε και μπορούμε.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου