Έτσι παρέμεινε να λέγεται, όμως κατά την άποψη μου, είναι πια ένα ζήτημα πανευρωπαϊκό.
Διότι, η κατάληξη του θα επηρεάσει όλες τις Ευρωπαϊκές οικονομίες. Δεν νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι που επεδίωξε εν είδει εκβιασμού η Ελληνική κυβέρνηση. Σίγουρα όμως μερικοί Ευρωπαίοι ηγέτες γνωρίζοντας την Ευρωπαϊκή διάσταση του θέματος, επιχείρησαν να το απομονώσουν εν είδει καραντίνας μέσα στα ελληνικά σύνορα.
Γιατί δεν είναι μόνο Ελληνικό το ζήτημα; Για τον ίδιο λόγο, που ένα μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος, δεν είναι μόνο ζήτημα του ιδιώτη αλλά και της τράπεζας. Μιας τράπεζας που δεν αξιολόγησε σωστά και που επέβαλε τόκους και επιτόκια, που έφταναν και στο δέκα τοις εκατό.
Τόσα ο τόκος, τόσα η υπερημερία, τόσα τα έξοδα της τράπεζας, ακουμπούσε, ναι, πολλές φόρες και το δέκα τοις εκατό . Τώρα βέβαια έρχεται η τράπεζα (οι θεσμοί) και λένε, να σε δανείσουμε με ένα τοις εκατό και να μας εξοφλήσεις το σύνολο. Δανείστηκα εκατό, τα μετέβαλες σε διακόσια και τώρα μου ζητάς να με ξαναδανίσεις για να ξεχρεώσω. Δεν είναι και πολύ τίμιο αυτό. Αυτό δε το ένα τοις εκατό το κρατούν υπερήφανα οι υπερασπιστές των τραπεζών και των ούτω καλούμενων θεσμών, για να υποστηρίξουν, όχι μόνο πως δεν υπάρχει τοκογλυφία, αλλά υπάρχει και ένα είδος πρωτόγνωρου ανθρωπισμού εκ μέρους αυτών που μη θέλοντας να αναγνωρίσουν λάθη επιχειρούν τον στραγγαλισμό των καταχρεωμένων !
Δεν είμαι από εκείνους που δεν βλέπουν ή δεν είδαν τη ρεμούλα που επεκράτησε και μάλλον επικρατεί ακόμα στην Ελλάδα. Ούτε αγνοώ τα σκάνδαλα των προώρων συνταξιοδοτήσεων. Συνταξιοδοτήθηκαν για παράδειγμα εκατοντάδες τριαντάρηδες λινοτυπίστες όταν ήλθε η φωτοσύνθεση . Αριστουργηματικά πράγματα που πρέπει άμεσα να εκλείψουν. Όμως αλλοίμονο αν δεν δούμε όλη την εικόνα.
Το χρέος της Ελλάδας είναι δημιούργημα του Ελληνικού συστήματος διαφθοράς αλλά και του Ευρωπαϊκού συστήματος λειτουργιάς του ευρώ, και της προηγηθείσας τοκογλυφίας. Όλοι σήμερα παραδέχονται ότι η δομή του ευρώ, έφερε σε άλλους μεν προβλήματα, σε άλλους δε κέρδη.
Υποστηρίζω λοιπόν, πως το χρέος που αποτελεί προϊόν ευθύνης των Ελλήνων να πληρωθεί από τους Έλληνες, και το χρέος που αποτελεί προϊόν λαθών (για να μην πω κάτι άλλο) να απομειωθεί. Ούτως ή άλλως, δεν μπορεί να πληρωθεί. Όποιος και να υπογράψει, ψέματα θα πει. Αυτό το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί. Γιατί λοιπόν να το κάνει ο Τσίπρας; Δεν έχει κανένα λόγο, υποστηρίζω.
Αν πάει σε συμφωνία χωρίς αναδιάρθρωση του χρέους, τότε απλούστατα σε λίγους μήνες θα πάει σπίτι του. Αν δεν καταλήξει σε συμφωνία, τότε ίσως και πάλι να υποχρεωνόταν να εγκαταλείψει την εξουσία. Αν ήσασταν στην θέση του, ποια απόφαση θα παίρνατε; Θα φεύγατε υπογράφοντας κάτι που θα ευτέλιζε όλες σας τις προσπάθειες ;
Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, οι ξένοι πρέπει να δουν τη συνολική εικόνα και να βρουν τρόπους μείωσης του χρέους. Ας την πουν αναδιάρθρωση, ας την πουν επιμήκυνση. Η ουσία να είναι η μείωση, για να επιτραπεί έτσι, η ανάπτυξη. Υποστηρίζω τον έντιμο συμβιβασμό. Αλλά αυτός να είναι και έντιμος και να είναι συμβιβασμός. Τώρα που όλοι ξέρουν πως το ζήτημα αφορά και τους ίδιους, αφορά και την Ιταλία και την Γαλλία και την Ισπανία, ελπίζω τώρα να κάτσουν και να διαπραγματευτούν, ως ισότιμοι εταίροι.
Από την άλλη δεν συμφωνώ καθόλου με δηλώσεις από επίσημα Ελληνικά χείλη πως το χρέος ως επονείδιστο δεν πρέπει να πληρωθεί, ούτε με άλλες πολωτικές δηλώσεις που οξύνουν ή και δημιουργούν ένα κλίμα εμφυλιοπολεμικό. Πολεμικό σίγουρα . Ιδιαίτερα σε μια χώρα με τάσεις στο διχασμό. Εκτός και αν είμαστε προ των θυρών επανάστασης.
Είχα γράψει σε ένα προηγούμενο μου άρθρο, πως μας κυβερνούν χαρούμενοι τύποι που εκνευρίζονται εύκολα. Λυπήθηκα πολύ όταν είδα τον κύριο Γιούνκερ να μετατρέπεται τόσο εύκολα από ένα χαρούμενο τύπο σε ένα εκνευρισμένο άνθρωπο. Δεν θα διακινδύνευα να πω το αντίθετο. “Από ένα χαρούμενο άνθρωπο, σε ένα εκνευρισμένο τύπο”.
Οφείλω και μια φράση προς όσους (από τη σκοπιά της σοσιαλδημοκρατίας – δεν θα έλεγα της αριστεράς) υπερασπίζονται μια συμφωνία χωρίς απομείωση του χρέους. Είναι δικαίωμα τους, αλλά πρώτα να δεχτούν ότι πολλοί σοσιαλιστές στην Ευρώπη, απλά υιοθέτησαν θέσεις του νεοσυντηρητισμού και του νεοφιλελευθερισμού, κρατώντας ωστόσο τη σημαία του σοσιαλισμού. Με λίγα λόγια, προτιμώ ένα νεοφιλελεύθερο, παρά έναν υπερασπιστή (δήθεν από το μετερίζι της αριστεράς) ιδίων θέσεων. Ή και χειρότερων.
Αναμένω μέχρι το τέλος Ιουνίου τον έντιμο συμβιβασμό. Και μετά η κυβέρνηση της Ελλάδας, να πάρει σβάρνα τα βουνά και τα λαγκάδια και να οργανώσει κράτος. Δεν έχω πλήρη εμπιστοσύνη σε όλους όσοι βρίσκονται στον Σύριζα. Κρατώ τις επιφυλάξεις μου. Όταν όμως βλέπουμε να υπάρχει διάθεση για εμπρός, εμείς δεν έχουμε άλλο τι άλλο να κάνουμε παρά να στηρίξουμε.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
