Ότι συμβαίνει στην Ελλάδα και ότι έχει ήδη συμβεί ως τώρα στην Ελλάδα, αλλά και ότι έγινε στη Κύπρο και ότι μέλλει να γίνει, έχουν τη βάση τους στην παιδεία και στην απουσία του Νόμου.
Ενθαρρύνομαι να βλέπω πως ο νόμος κουτσά στραβά προχωρεί, και ελπίζω να τσακίσει στο πέρασμα του κάθε διαπλοκή και κάθε διεφθαρμένο. Αλλά εάν μεν ο νόμος έστω και υπό την πίεση του κόσμου δείχνει κάτι να κάνει, στον τομέα της παιδείας πάμε απ το κακό στο χειρότερο.
Είμαστε ότι μάθαμε όταν ήμασταν παιδιά. Να είμαστε καλοί, υπομονετικοί, γενναιόδωροι, επιεικείς, ή να είμαστε μοχθηροί, κακεντρεχείς, κλέφτες και διεφθαρμένοι. Και σαν μεγάλοι υπηρετούμε αυτό που μας μεγάλωσε. Λίγοι αντιστέκονται σε μια παιδεία που τους έμαθε ακριβώς αυτό. Χωρίς κρίση και χωρίς αμφισβήτηση υπηρετούμε αυτό ακριβώς. Όμως αυτό που θα μας πάρει μπροστά είναι να αμφισβητήσουμε. Να αμφισβητήσουμε τους εαυτούς μας. Να ξανασκεφτούμε πως για να είμαστε σ’ αυτά τα χάλια κάτι πρέπει να φταίει. Και αν κάτι φταίει θα πρέπει να αναζητηθεί και στην παιδεία. Φταίει ακόμα και ένα σύστημα που στήσαμε και που δεν πολεμιέται παρά με ριζικές τομές και κάθετη σύγκρουση. Έχω ξαναγράψει πως οι κλέφτες έχουν όνομα. Ούτε αίμα θέλουμε ούτε χαιρεκακούμε. Όμως δεν μπορεί να στιγματίζονται όλοι επειδή κάποιων τα ονόματα είναι υπό “προστασίαν”. Κανένας υπεράνω του νόμου. Επειδή δε τελευταία μπαίνει και το κόμμα μου στο υπό συζήτηση θέμα, υποστηρίζω πως ναι, και εδώ, και σε κάθε κόμμα θα πρέπει να γίνει πλήρης διερεύνηση και ξεκαθάρισμα . Ποιος, τι, και γιατί! Τι είναι κόμμα; Πώς λειτουργεί; Πώς ελέγχονται τα οικονομικά του; Τιμωρία ενόχων αλλά και ένα εύγε στους τίμιους και τους καθαρούς. Γιατί όσο θέλουμε και επιδιώκουμε την κάθαρση και τη διαφάνεια, άλλο τόσο ή και περισσότερο θα πρέπει να θέλουμε και να αγωνιζόμαστε να υπερασπιστούμε τη τιμιότητα των αθώων.
Αλλοίμονο αν στην προσπάθεια μας για δικαιοσύνη φανούμε άδικοι απέναντι σε αθώους.
Και ενώ όλα αυτά μπορούν να λεχτούν για την Κύπρο, δίπλα μας, στην Ελλάδα, με τον νόμο μέχρι πρότινος τελείως απόντα, και με ένα σύστημα παιδείας, το ίδιο ή και χειρότερο από το δικό μας, είχαμε πρόσφατα σαν αποκορύφωμα της δράσης της Χρυσής Αυγής (ούτε χρυσή, ούτε αυγή) την δολοφονία ενός νέου.
Και μη μου πείτε πως δεν ευθύνεται η παιδεία και η απουσία του νόμου, για μια χώρα και ένα λαό που στηρίζει σε ποσοστό 15 και πλέον τοις εκατό ό, τι πιο αρρωστημένο έχει γεννήσει ο ανθρώπινος Νους! Είναι όμως μόνο η παιδεία και ο νόμος; Είναι και η έλλειψη ισότητας. Μιλώ για την Ελλάδα; Εμείς ακολουθούμε κατά πόδας. Έτσι γινόταν πάντα.
Δεν είμαι αισιόδοξος; Δεν ξέρω να σας πω! Γιατί όποτε γινόταν προσπάθεια κάποιων αλλαγών βρισκόμασταν πάντα αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Αυτόν ακριβώς τον εαυτό που κατασκεύασε αυτή η παιδεία για να αυτό-προστατεύεται. Εδώ ο μόνος δρόμος για ένα καλύτερο μέλλον είναι η κοινή μάχη όλων των προοδευτικών ανθρώπων ανεξάρτητα αν ανήκουν σε κόμμα ή όχι, και ανεξάρτητα από το αν ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα. Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε σε όλα για να επιχειρήσουμε εκεί που πρέπει μια κοινή προσπάθεια. Αν δεν συγκρουστούμε με την μηχανή που παράγει τα γεγονότα, τότε τα γεγονότα θα έρχονται να μας βρίσκουν και εμείς θα σκιαμαχούμε. Θα πολεμούμε πάνω στην οθόνη ενώ πίσω μας η μηχανή θα συνεχίσει να ξεφουρνίζει στρατιώτες.
Δεν κερδίζεται ποτέ μια τέτοια μάχη.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
