Το να είσαι πολιτικός στις μέρες μας τείνει να μοιάζει με ύβρη. Και με απασχολεί το ζήτημα, γιατί ξέρω, ότι η διαφθορά έχει όνομα. Πρέπει να έχει όνομα.
Έστω κι αν αναγνωρίζω ότι στη γενική κατακραυγή πάνε (πάμε) όλοι μέσα στο ίδιο καλάθι. Στον πυθμένα του καλαθιού ή στην επιφάνεια έχει μικρή σημασία για τους πολλούς. Νομίζω ότι και οι αθώοι ακόμα και αυτοί έχουν ευθύνη. Έχουν ευθύνη να πιέσουν για απόλυτη και τελική κάθαρση. Έχουν ευθύνη να δουλέψουν για την αναδιάταξη του πολιτικού συστήματος. Με διαφάνεια και ανοικτές διαδικασίες.
Έχοντας πει αυτά, δεν μπορώ παρά να υποστηρίξω με όλη τη δύναμη της φωνής μου, ότι επιτέλους η διαφθορά έχει όνομα. Μπορεί να είναι ( και είναι) ένα σύστημα που προάγει ή διευκολύνει τη μίζα, την κλοπή και την διαφθορά, αλλά δεν γίνεται να μην ξεχωρίσουμε τα ονόματα των διεφθαρμένων. Και αν η διαφθορά είναι συστημική, εν τούτοις οι κλέφτες έχουν όνομα και επώνυμο.
Βγήκαν τις τελευταίες μέρες από θαρραλέους δημοσιογράφους μερικά στοιχεία στη φόρα. Ελπίζω όλα τα ζητήματα να ξεκαθαριστούν πλήρως. Δεν αντέχω να ακούω τον κύριο Χριστοδούλου να λέει ότι έλαβε ένα εκατομμύριο προκαταβολικά για εργασία που θα διεξαχθεί στο μέλλον και μάλιστα σε βάθος δεκαετίας. Δεν αντέχω να ακούω τον κύριο Μιχαηλίδη να αρνείται να μεταβεί στην Ελλάδα για να δικαστεί, κρυβόμενος πίσω από συνταγματικά κωλύματα. Και καθόλου, μα καθόλου δεν αντέχω να μαθαίνω ότι κάποιοι πήραν ως μπόνους στις τράπεζες ένα και δύο εκατομμύρια κατ’ έτος. Μα ποιοι νομίζουν ότι είναι. Όποιος εγκέφαλος και να είσαι δεν μπορεί να δικαιούσαι τέτοια ποσά. Αυτά κι αν είναι ύβρεις προς τον κόσμο που υποφέρει. Εμείς φτάσαμε στο σημείο να “ντρεπόμαστε” γιατί έχουμε ακόμα δουλειά. Και αυτοί μας φτύνουν με τον πιο αισχρό τρόπο. Δεν γίνεται μεγαλοστελέχη τραπεζών να δανείζονται με ένα/δύο τοις εκατό τόκο μερικά εκατομμύρια, και μετά να τα καταθέτουν στην ίδια τράπεζα με διπλάσιο ή και τριπλάσιο επιτόκιο.
Να ξεκαθαριστούν πλήρως τα πράγματα και όσοι χρειάζεται να πάνε για λίγο πίσω από τα σίδερα, να πάνε. Δεν αντέχω να μην πω (και θυμηθείτε με) ότι τελικά όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Ήταν οι μεγαλύτεροι ´´πατριώτες´´ μας. Μην μου πείτε! Ήταν απίστευτα σοφή η ρήση πως το καταφύγιο του κάθε απατεώνα είναι ο πατριωτισμός.
Ίσως ήταν και ένας τρόπος να κρύβεται η ουρά τους. Οι κλέφτες λοιπόν έχουν όνομα.
Εγώ δεν θέλω αίμα. Ονοματεπώνυμα μόνον. Γιατί επαναλαμβάνω, η διαφθορά γράφει στο κούτελο της τους διαφθορείς.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο , αν δεν καταφέρουμε να ονοματίσουμε τους ενόχους, ας μην περιμένουμε έξοδο από την κρίση, ας μην αναμένουμε εκμετάλλευση των αέριων ,και ας μην περιμένουμε αποχώρηση του τουρκικού στρατού. Να περιμένουμε μάλλον ότι θα μπούμε πιο βαθειά στη δίνη της καταστροφής, ακόμα πιο βαθιά στη σήψη και την διαφθορά, και τότε πια ούτε οι αθώοι θα έχουν δικαίωμα να το φωνάξουν. Κι αν το φωνάξουν δεν θα ακουστούν.
Υ.Γ. Εντυπωσιάστηκα πολύ όταν είδα άρθρο του κου Χριστοδούλου με το οποίο επιχειρούσε να υπερασπιστεί τα αέρια και την Κύπρο. Αυτή όμως ήταν πάντα μια μέθοδος. Οχυρώσου πίσω από τον πατριωτισμό. Είναι πάντα ασφαλές καταφύγιο.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
