Η Ευρώπη έπρεπε να βοηθήσει την Ελλάδα προκειμένου να σώσει τον εαυτό της. Δεν το έκανε.
Γι αυτό και ο αγώνας της ελληνικής κυβέρνησης είναι αγώνας όλων των λαών της Ευρώπης. Τα μηνύματα της εστάλησαν σε κάθε γωνιά ίσως όλου του πλανήτη. Και έφτασαν στ’ αυτιά όλων των καταπιεσμένων λαών. Και τα μηνύματα δεν χάνονται. Χωνεύονται και επιστρέφουν δριμύτερα.
Βασανίζομαι πάρα πολύ πάνω στο ελληνικό ζήτημα. Η ελληνική κυβέρνηση εξάντλησε μάλλον όλα τα περιθώρια, έστειλε και ξανάστειλε προτάσεις. Όμως η εικόνα είναι εκεί και είναι αυτή που βλέπουμε. Οι ουρές των ηλικιωμένων έξω από τις μηχανές των τραπεζών και οι εικόνες στα νοσοκομεία είναι ότι πιο ντροπιαστικό μπορεί να επιδείξει η Ευρώπη.
Θέλω όμως να επαναλάβω την φράση πως βασανίζομαι πάνω στο ζητούμενο. Θα καταθέσω λοιπόν την άποψη μου γιατί ο πολιτικός δεν πρέπει να αρκείται σε διαμαρτυρικού τύπου εκδηλώσεις.
Τείνω να νομίζω αυτό που έγραψα πολλές φορές τους τελευταίους μήνες. Αν η λύση δίνει χρόνο εξουσίας στον Σύριζα, και αν αυτός ο χρόνος αξιοποιηθεί στο να στηθεί κράτος, να στηθούν θεσμοί δικαίου, να στηθεί σύστημα παιδείας, να πληρώνουν το φόρο τους όσοι έχουν και να αναδιανέμεται ο πλούτος υπέρ των χειμαζομένων, αν αξιοποιηθεί η εξουσία για να στηθεί κράτος πρόνοιας και κράτος δικαίου, είμαι βέβαιος πως αν όλα αυτά γίνουν (μαζί με άλλα πολλά), τότε ο λαός στη λήξη της θητείας θα κρίνει θετικά έναν οδυνηρό συμβιβασμό.
Ξέρω πως όταν τα οράματα δεν επαληθεύονται, όταν οι αγώνες ματαιώνονται είναι πιο εύκολο να ριζοσπαστικοποιεί κάποιος το λόγο του. Και πιο εύκολα έτσι διαβαίνει το δρόμο. Όμως ποια είναι τώρα τα δεδομένα; Ποιες οι επιλογές;
Με πολύ οδύνη σκέπτομαι πως τώρα πια η επιλογή είναι μεταξύ χάους και οδυνηρού συμβιβασμού. Και αναφέρομαι στο συνολικό ζήτημα του χρέους και όχι στο δημοψήφισμα. Γι’ αυτό, για το δημοψήφισμα, θα πω μια φράση στο τέλος.
Γιατί όμως φτάσαμε σ αυτό το σημείο; Για δυο λόγους πιστεύω. Πρώτα γιατί οι μάχες κερδίζονται με συμμαχίες. Και συμμαχίες δεν υπήρχαν. Πράγμα γνωστό εξ’ αρχής. Το έχω ξαναπεί στο παρελθόν. Χρειαζόμαστε τρεις τουλάχιστον κυβερνήσεις στην Ευρώπη που να έχουν την ίδια γραμμή πλεύσης, την ίδια οικονομική θεωρία! Αλλιώτικα οι πολλοί πάντα θα επιβάλλουν αυτό που θεωρούν σωστό. Εκ δευτέρου δεν πρέπει κανείς στην προεκλογική περίοδο να σηκώνει ψηλά τις προσδοκίες. Όσο πιο ψηλά βάζεις τον πήχυ τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες να περάσεις από κάτω.
Οι επιλογές εν πάση περιπτώσει του Έλληνα πρωθυπουργού έχουν μειωθεί στο ελάχιστο. Είτε γιατί οι τροικανοί (ας τους πούμε με το όνομα τους) ακόνισαν νυστέρια και δεν κάνουν πίσω, είτε γιατί προεκλογικά ο Σύριζα ύψωσε πάρα πολύ τον πήχυ των προσδοκιών, η πραγματικότητα παραμένει οδυνηρή.
Είμαι απόλυτα βέβαιος για ένα πράγμα. Οι άνθρωποι τείνουν πάντα να ακολουθούν τον εύκολο δρόμο. Και ο εύκολος δρόμος για τον Αλέξη Τσίπρα, είναι να πει πως εγώ προσπάθησα, αγωνίστηκα, δεν τα κατάφερα. Θα φύγει υπό τα χειροκροτήματα μιας σημαντικής μερίδας του πληθυσμού. Και θα πάμε σε ένα διχασμό χωρίς έλεος.
Όμως ο δύσκολος δρόμος είναι που αρμόζει σε όσους κοιτάνε βαθιά μέσα στο μέλλον. Αλλά! Αλλά!!! Αν επιλέξει τον οδυνηρό συμβιβασμό θα πρέπει να δώσει την δυνατότητα στο λαό να πει στο τέλος της θητείας του ,πως ναι ,αυτός ο άνθρωπος, έστησε στο τέλος κράτος.
Ένα κράτος όπως το περιέγραψα πριν. Κράτος που να το σέβονται οι πολίτες, και κράτος που να σέβεται τους πολίτες. Πιστέψτε με είναι πολύ πιο δύσκολο αυτό που προτείνω! Δεν τα κατάφερε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Τον καλώ λοιπόν να κάνει αυτό που δεν μπορεί, κατά την ρήση του Καζαντζάκη.
Φτάνει να είναι βέβαιος πως η επιλογή για την Ελλάδα είναι πια μεταξύ χάους και οδυνηρού συμβιβασμού.
Όσον αφορά το δημοψήφισμα! Προκρίνω το Όχι γιατι αυτό θα φέρει στο προσκήνιο μια λύση που θα έχει την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα και που εκ των πραγμάτων θα είναι αποδεκτή από μια πλατειά πλειοψηφία. Το είπε στο τελευταίο του διάγγελμα καθαρά “Αναλαμβάνω προσωπικά την ευθύνη για άμεση λύση μετά την ετυμηγορία του όχι”. Το Ναι θα φέρει βαθύ διχασμό. Πολύ βαθύ διχασμό. Επιπρόσθετα θα φέρει στην εξουσία παλιούς και νέους τυχοδιώκτες.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
