Είναι πασιφανές για μένα πως ένας στριμωγμένος Ερτογάν ήθελε να βρει παράθυρο εξόδου, και το αναζήτησε στην Αθήνα.
Δεν έχω ένσταση, αλλά χωρίς αντάλλαγμα κανένα; Βλέπω την επιβεβαίωση των συνόρων από τις ΗΠΑ, μα ήταν αυτό το μέγα ζητούμενο; Με προβληματίζει αυτό και μάλιστα πολύ.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας πιέζεται από παντού. Έχει προβλήματα με τις Ηνωμένες Πολιτείες (πολύ σοβαρά αν θυμηθούμε πως αφορούν και τον ίδιο προσωπικά, δεδομένης της δίκης που διεξάγεται με κατηγορίες κατά ατόμων του περιβάλλοντος του, περί συμμετοχής τους σε κύκλωμα υπέρβασης των κυρώσεων που είχαν επιβληθεί στο Ιράν), έχει σοβαρά προβλήματα με την ΕΕ η οποία έχει ουσιαστικά παγώσει τις διαπραγματεύσεις ένταξης και μειώνει τα προενταξιακά κονδύλια, έχει προβλήματα με το Ιράν και τη Συρία, για να μην αναφερθώ σε χρονίζοντα ζητήματα όπως είναι η Αρμενία και οι Κούρδοι. Επ’ εσχάτων αντιμετωπίζει και ριζικά προβλήματα στην οικονομία της χώρας του.
Μέσα σε όλα αυτά σκέφτηκε πως η Ελλάς μπορούσε να του δώσει αυτό που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο χρειάζεται. Την εικόνα δηλαδή ότι δεν έκλεισαν όλοι οι ηγέτες της Ευρώπης τις πόρτες τους.
Καλώς να ορίσει αφού το θέλησε, αλλά ποιο ήταν το αντάλλαγμα; Μήπως η δήλωση του κυρίου Κοτζιά πως μειώθηκαν οι πτήσεις των τουρκικών μαχητικών πάνω από τα νησιά του Αιγαίου;
Δεν νομίζω να υποστηρίζει κανείς πως υπήρξε κατ’ αρχήν οποιαδήποτε μείωση αλλά και πως αν υπήρξε ήταν αυτό καθ’ οιονδήποτε τρόπο αρκετό! Να διαπραγματευόμαστε ναι, συμφωνώ, αλλά να υπάρχει το ελάχιστο έστω όφελος. Όχι στον απομονωτισμό, ναι, επίσης συμφωνώ. Αλλά ποιος ήταν εδώ απομονωμένος; Δεν ήταν ο Ερτογάν;
Αντί οφέλους λοιπόν ή ισοδύναμου ανταλλάγματος, είχαμε τις δηλώσεις για την Συνθήκη της Λωζάνης και μια γαρνιτούρα από κουβέντες του αέρα περί καλύτερου μέλλοντος και περί ποτηριού που καλύτερα να το βλέπουμε μισογεμάτο και όχι μισοάδειο.
Και για την Κύπρο; Μια λέξη πέρα από ευχές και κουβέντες διαφυγής; Τίποτα. Αλλά και η δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού πως αναμένει να ξεκινήσουν ξανά οι συνομιλίες όταν οι δυο κοινότητες είναι έτοιμες πως μπορεί να ερμηνευθεί;
Εμένα τουλάχιστον με βάζει σε σοβαρή ανησυχία. Και δεν αφορά αυτόν τον ίδιο προσωπικά. Αφορά τις δυνατότητες της χώρας απέναντι στην καθημαγμένη Κύπρο.
Τι έπρεπε να είχε γίνει είναι το θέμα. Πάντοτε βάζω το ακόλουθο ερώτημα στον εαυτό μου. Τι θα έκανα αν ήμουνα στην θέση αυτού που κριτικάρω; Σας διαβεβαιώ πως είναι η καλύτερη μέθοδος για να μην γινόμαστε αναίτια άδικοι και αδικαιολόγητα δικαστές με υπερβάλλοντα ζήλο.
Για ένα πράγμα λοιπόν είμαι βέβαιος.
Θα τον ρωτούσα τι ακριβώς εννοεί όταν λέει αυτό ή το άλλο. Τον ρώτησε κανείς τι στο καλό εννοεί όταν λέει να ξαναδούμε την Συνθήκη της Λωζάνης; Μείναμε με την απορία.
Η Συνθήκη αυτή ήταν ετεροβαρής εις βάρος της Ελλάδας. Ήταν βλέπετε η ηττημένη. Βάσει αυτής της Συνθήκης υποχρεωθήκαν ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες να φύγουν από τα σπίτια τους και να βρουν καταφύγιο στην Ελλάδα. Αντίστοιχα 600 χιλιάδες Τούρκοι. Εγώ προσωπικά πριν φύγει από την Αθήνα θα ήξερα ακριβώς τι εννοεί. Για να ξέρω που στέκομαι.
Και ξανά για τη Κύπρο; Δεν θα έμενα στο θέλουμε το πλαίσιο Γκουτιέρες που η κάθε πλευρά το ερμηνεύει κατά το πως της συμφέρει. Άστε που δεν το είπε ούτε αυτό. Θα γνώριζα πριν φύγει από την Αθήνα την ουσία του πράγματος. Θα αφήσει τους Κύπριους να αυτοκυβερνηθούμε ή όχι; Ποια είναι ακριβώς η πρόταση του για τα στρατά και τις εγγυήσεις.
Θα γνώριζα τουλάχιστον αυτά και έτσι θα ήξερα την στερεότητα του εδάφους μπροστά μου.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
