Οι πρόσφατες δηλώσεις του Πρόεδρου της Δημοκρατίας και του Τ/κ ηγέτη ότι υπάρχει πρόοδος στις συνομιλίες είναι ενθαρρυντικές.
Αν και δεν έχει δημοσιοποιηθεί τι συγκεκριμένο έχει επιπροσθέτως επιτευχθεί (πράγμα που αναμένουμε) τέτοιες δηλώσεις δεν μπορεί να γίνονται χωρίς να έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο. Προσωπικά προβληματίζομαι μήπως οι δηλώσεις αυτές έγιναν μόνο και μόνο για αντιστροφή ενός αρνητικού κλίματος που έχει δημιουργηθεί τελευταίως. Εύχομαι πραγματικά να μην είναι έτσι.
Σκοπός όμως της παρέμβασης μου αυτής είναι άλλος! Όλο και περισσότεροι κύπριοι ανησυχούμε σήμερα μήπως η Τουρκία (ακόμα και αν έχει αποφασίσει να φύγει από τη μέση προχωρώντας σε λύση) ανησυχούμε μήπως έχει αποφασίσει ”να φύγει μένοντας”. Τι εννοώ; Η σύνδεση, πιο σωστά η ενοποίηση των κατεχόμενων με την Τουρκία έχει φτάσει ήδη στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αναφέρομαι στον αγωγό για το νερό, στις υποδομές για ηλεκτρικό ρεύμα, για την τουρκική τρόικα που επιβάλλει στην τουρκοκυπριακή κοινότητα νέα οικονομικά δεσμά, αναφέρομαι στο τούρκικο οικονομικό κεφάλαιο που ελέγχει σχεδόν πλήρως την Τ/κ οικονομία και αναφέρομαι συνακόλουθα ή πρωτίστως στη θεμελιώδη εντύπωση της τούρκικης πολιτικής ότι τα κατεχόμενα είναι ”τούρκικο έδαφος”. Αναφέρομαι στην εξαγορά από την Τουρκία τεραστίων εκτάσεων γης με βάση τη δημιουργία της επιτροπής αποζημιώσεων κατόπιν απόφασης ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Και τέλος αναφέρομαι στη αλλαγή της ”κυβέρνησης” στα κατεχόμενα, με αποφάσεις που ελήφθησαν στην Άγκυρα.
Δυστυχώς όσα προεβλέποντο ότι θα επισυμβούν χωρίς λύση, συμβαίνουν, και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως χρησιμοποιούνται από όσους δεν τα προέβλεπαν. Και οι οποίοι κατά την κρίσιμη ώρα κατάγγελλαν όσους τα προέβλεπαν ως κινδυνολόγους. Ας είναι, δεν είναι της ώρας η κριτική. Από την άλλη, τώρα που συμβαίνουν όσα προβλέψαμε, ούτε εμείς που τα προβλέψαμε δικαιούμαστε να καμωνόμαστε πως δεν τα βλέπουμε. Διαφορετικά ασκούμε πολιτική στη βάση συναισθημάτων αντί στη βάση του ορθολογισμού.
Έρχομαι σε κάποιες εισηγήσεις που θα απομειώσουν τη δυνατότητα της Τουρκιάς, να φύγει, μένοντας.
Θα πρέπει κατ’ αρχήν να καταστήσουμε απόλυτα σαφές ότι δεν υπάρχει λύση με ”πολιτογράφηση” στα κατεχόμενα άλλων χιλιάδων τούρκων πολιτών.
Θα πρέπει να επιστρέψουμε στη σύγκλιση για εκλογή πρόεδρου με διασταυρούμενη και σταθμισμένη ψήφο. Είναι ένας καλός τρόπος να δημιουργηθεί κοινό πνεύμα για το μέλλον του τόπου μεταξύ των πολιτών της Κύπρου. Μια τέτοια διευθέτηση σπρώχνει τους ψηφοφόρους να συμπεριφέρονται ως πολίτες της κοινής πατρίδας, και όχι ως εκπρόσωποι των κοινοτήτων.
Προσθέτω εδώ ακόμα δυο ιδέες που θα μπορούσαν να μειώσουν την ανησυχία πολλών να συμβεί με τη λύση αυτό που κατέγραψα προηγουμένως. Η Τουρκία δηλαδή, να φύγει μένοντας.
Η Ευρωπαϊκή ‘Ένωση θα πρέπει με τη λύση να εγκαθιδρύσει στα εδάφη της Κύπρου ένα από τους πιο σημαντικούς θεσμούς της. Εδώ μπορούν να κατατεθούν δεκάδες προτάσεις. Σκεφτείτε για παράδειγμα να μεταφερθεί εδώ το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Για όσους βρίσκουν ανεφάρμοστη την ιδέα ας αρκεστούμε με τη μεταφορά μια η δυο συνεδριάσεων ετησίως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Κτίριο, υποδομές, ευρωπαϊκός θεσμός, λειτουργούν πολλές φορές ως επαρκέστερη ασφαλιστική δικλίδα.
Μια άλλη ιδέα προς την ίδια κατεύθυνση είναι όπως ένας τουλάχιστον υπουργός, στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση (από κάθε κοινότητα) θα πρέπει να είναι κοινής αποδοχής. Αυτό θα αμβλύνει το φόβο να ”διορίζονται” οι υπουργοί με αποφάσεις της Άγκυρας.
Τέλος αλλά πιο σημαντικό απ’ όλα είναι, άμεσα μετά τη λύση οι ελληνοκύπριοι πολιτικοί να ξημεροβραδιάζονται ανάμεσα στους τουρκοκύπριους, και οι τουρκοκύπριοι πολιτικοί το ανάποδο, έτσι ώστε να γεννηθεί, να αναγεννηθεί η πίστη για το κοινό μέλλον. Όσοι βέβαια πιστεύουν σ’ αυτή την ανάγκη. Τα χρόνια που πέρασαν είναι πέρα από πολλά, και τώρα πια (ίσως) ο καθείς χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει τον βραχνά των άλλων.
Καταθέτω αυτές τις σκέψεις δημόσια διότι δεν μετέχω σε κανένα όργανο που αποφασίζει ή συσκέπτεται για το κυπριακό.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
