Βρισκόμαστε ξανά μπροστά σε μια νέα διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού. Δεν χωρούν ούτε υπερβολές, ούτε λάθη.
Έχω πει προ μηνών πως η Τουρκία γνωρίζει, πως ένα ναυάγιο θα είναι τελικό. Άρα το ναυάγιο είναι για την Τουρκία ωφέλιμο. Και αυτό γιατί μετά από 40 χρόνια, με τόση κόπωση (για να μην πω ενόχληση) που προκάλεσε το πρόβλημα στον έξω κόσμο, δύσκολα, πολύ δύσκολα θα μπορεί να αποδοθούν ευθύνες. Ναυάγιο λοιπόν σημαίνει μια κάποιου τύπου “νομιμοποίηση” των αποτελεσμάτων της εισβολής. Μας μένει δηλαδή ο στρατός, μας μένει η κατοχή, γίνεται το απευθείας εμπόριο, ανοίγουν ενταξιακά κεφάλαια για την Τουρκία, εκπροσωπείται το καθεστώς στο Ευρωκοινοβούλιο με δύο παρατηρητές κλπ. Δεν θα προσθέσω άλλα!
Αφού λοιπόν συμφέρει στην Τουρκία (και) το ναυάγιο, γιατί να μην το αφήσει να συμβεί; Το ερώτημα που μπαίνει είναι τι κάνουμε εμείς. Κατά την άποψή μου δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Βεβαιωνόμαστε πως κάποιος παρακολουθεί εκ μέρους της διεθνούς κοινότητας (αν υπάρχει τέτοιος αντικειμενικός παρατηρητής) και μπαίνουμε στην διαδικασία γνωρίζοντας.
Δυστυχώς είμαστε ενώπιον της έσχατης προσπάθειας για Λύση και αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να το ξέρουμε και να λαμβάνουμε υπ όψιν! Αν μέναμε όπως λεν διάφοροι, αδιάφοροι μπροστά στη νέα πρωτοβουλία , τότε θα είχαμε ως αποτέλεσμα κάτι πολύ χειρότερο απ’ αυτό που φοβούνται, ή διατείνονται ότι φοβούνται, από ενδεχόμενη Λύση.
Δέχομαι ότι κάποιος μπορεί να διαφωνεί με το “έσχατη προσπάθεια”. Θα συμφωνήσουμε πάντως όλοι πως σε πολύ λίγο δεν θα υπάρχει το περιουσιακό όπως το ξέρουμε. Άρα και το εδαφικό θα είναι διαφορετικό, συν βέβαια το θέμα των εποίκων που αυξάνονται και πληθύνονται με απειλητικό ρυθμό.
Θεωρώ ακόμα πως οι υπερασπιστές της λύσης ως αναγκαιότητας (και ανήκω σ’ αυτούς) σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αρχίσουμε τις τυμπανοκρουσίες, είτε αγνοώντας τους κινδύνους, είτε πολύ περισσότερο το γεγονός πως η λύση για να μπορεί να δουλέψει θα πρέπει να διέπεται από ρυθμίσεις που θα την κάνουν πραγματικά βιώσιμη. Ούτε πρέπει να αγνοούμε πως πολλοί από όσους ψήφισαν “όχι” είχαν συγκεκριμένες ανησυχίες. Δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς (γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) που όποια λύση κι αν τους φέρεις, πάλι όχι θα έλεγαν.
Εμείς ως ΑΚΕΛ στηρίζουμε την διαδικασία των διαπραγματεύσεων γιατί αυτό είναι το σωστό να πράξουμε. Και υποστηρίζουμε χωρίς να χειροκροτούμε αλλά υποστηρίζουμε και χωρίς να υποσκάπτουμε. Γιατί υπάρχει και αυτή η μέθοδος.
Όμως γράφω αυτό το άρθρο και για έναν επιπρόσθετο λόγο. Εμείς θέλουμε μια ομοσπονδία που να φέρνει πραγματικά κοντά τις δύο κοινότητες. Και τρόποι υπάρχουν πολλοί. Ένας από αυτούς, που τον θεωρώ πολύ χρήσιμο, είναι η δημιουργία μιας περιοχής στη Καρπασία που να διοικείται από τους ελληνοκύπριους και μιας περιοχής στην Πάφο που να διοικείται από τους τουρκοκύπριους. Κάτι τέτοιο δεν θα κρατούσε “αυτούς απ’ εκεί”, και “εμάς απ’ εδώ”. Θα μας έφερνε σε μια πιο κοντινή συνάφεια. Μαζί βέβαια με το δεδομένο πως οι βασικές ελευθερίες θα λειτουργούν απρόσκοπτα. Για να μην επαναλάβω πως και οι κοινοί εκλογικοί κατάλογοι σε διάφορες περιπτώσεις θα μας έφερνε από κοινού, ενώπιον κοινών προβλημάτων.
Μας απομένει όμως εξαντλητική εργασία. Πιο εύκολο να τρομοκρατήσεις κάποιον, και δυσκολότερο να του δώσεις θάρρος. Χρειάζεται λοιπόν να πούμε στον κόσμο καθαρά πως το θάρρος που χρειάζεται θα πρέπει να το βρούμε αντλώντας μέσα από τα σπλάχνα της ιστορίας μας. Να πούμε στον κόσμο καθαρά πως η στασιμότητα δεν ισούται με σταθερότητα. Αλλά πάνω απ΄ όλα να πούμε στον κόσμο πως η λύση που εμείς θα αποδεχτούμε, θα την αποδεχτούμε επειδή δεν μας βάζει σε περιπέτειες, και επειδή ανοίγει νέους ορίζοντες στην ελευθερία.
(Photo: Angelos Tzortzinis for The New York Times)
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
