Άφησα να περάσουν λίγες μέρες από το αιματοκύλισμα στο Παρίσι. Άφησα να καθαρίσει ο νους, για να πιστέψω πρώτα πως αυτό που έγινε, έγινε στ αλήθεια, και για να δω αν μπορώ να σκεφτώ τις αιτίες, και τι πρέπει να κάνουμε.
Με βασανίζει η αδυναμία μου να καταλάβω, να εννοήσω, πως είναι δυνατόν να σκοτώνεις ανθρώπους που δεν γνώρισες ποτέ, που ποτέ δεν σου έκαναν πραγματικά κακό, που είναι νέοι σαν και σένα, ή και γέροι πολύ σαν τους παππούδες σου. Δεν κατανοώ βέβαια καμιά δολοφονία, αλλά αυτή εδώ υπερβαίνει κάθε όριο.
Το μάτι της αβύσσου που άνοιξε πάνω από την Ευρώπη, έχει τη ρίζα του βαθιά στα εδάφη της Ανατολής. Η απόφαση για εισβολή στο Ιράκ, και η απόφαση για διάλυση της Συρίας και της Λιβύης, χώρες με μισητά καθεστώτα (καθόλου δεν το ξεχνώ αυτό) έφερε αντί της δημοκρατίας, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, πείνα, εξαθλίωση, πόνο, φανατισμό, εχθρότητα και μισαλλοδοξία.
Παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη δολοφονία των Γάλλων δημοσιογράφων. Ούτε να την εξηγήσει. Αυτό που επιχειρώ εδώ είναι μια προσπάθεια να δω την αρχή του φαύλου κύκλου του αίματος.
Αναφέρομαι στο μαζικό κύκλο του αίματος. Και η αρχή δεν μπορεί να ιχνηλατηθεί πουθενά αλλού παρά στη Δυτική, αισχρή, στρατιωτική επέμβαση στις χώρες αυτές. Ιχνηλατείται επίσης στο φανατισμό που καλλιεργείται παιδιόθεν σε κάποιους ανθρώπους. Θα μου πείτε έπρεπε η Δύση να μείνει απαθής απέναντι σε μισητά καθεστώτα; Δεν θα φέρω ως επιχείρημα το ότι μένει απαθής απέναντι στο καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, στον ίδιο ή και βαρύτερο βαθμό θεοκρατικό δικτατορικό καθεστώς, γιατί απλούστατα εκεί συμπλέουν τα συμφέροντα.
Πιστεύω λοιπόν πως κάποιου τύπου γνωστική και υποδόρια επαφή έπρεπε να υπάρξει με αυτούς τους λαούς. Με τις συνήθεις γνωστές ειρηνικές διαδικασίες. Με το εμπόριο, με τις τέχνες και τα γράμματα, με τα ταξίδια, με την ανταλλαγή των ιδεών. Θα έπαιρνε χρόνια, αλλά με λιγότερους νεκρούς. Ίσως γιατί όχι και με κάποιες κυρώσεις. Χωρίς αποκλεισμούς!
Το κακό που κτύπησε τους Γάλλους θερμαίνει τη φώλια ακροδεξιών εθνικιστικών κινημάτων, τύπου Λεπέν και Χρυσής Αυγής.
Να ξεκαθαρίσω την άποψη μου.
“Ουδείς εκόν κακός”, έλεγε ο Σωκράτης. Κανείς δεν είναι με την θέληση του κακός. Κακό σε κάνει η εξαθλίωση, η υποτίμηση, η ταπείνωση που επιχειρείται εναντίον σου, ο πόνος μιας συνεχούς αδικίας. Μαζί με πολλά αλλά συμπαρομαρτούντα. Κακό σε κάνει ο φανατισμός υπέρ μιας θρησκείας ή και ιδεολογίας.
Δεν πιστεύω όμως πως πρέπει και κανείς να φορτώνεται περισσότερα απ όσα αντέχει. Θέλω να πω, πως κάθε πληθυσμός αισθάνεται ασφαλής, αν το κράτος μπορεί να παρέχει εργασία, υγεία και παιδεία για όλους. Γηγενείς και μετανάστες. Αν αυτό δεν συμβαίνει, δεν υπάρχει τρόπος να πείσεις τον άνεργο, ότι ο μετανάστης δεν είναι (ναι δεν είναι) η αιτία της ανεργίας του.
Αυτόματες λύσεις δεν υπάρχουν.
Υπάρχουν όμως πράγματα που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν, και πράγματα που έγιναν και δεν έπρεπε να γίνουν. Οι εισβολές στα κράτη αυτά της Ανατολής, έφεραν την έκρηξη στο πόνο και στη μετανάστευση. Έφεραν συνακολούθα τον ακραίο Ισλαμισμό. Έφεραν το αίμα. Ισότιμη και ειλικρινής επαφή με αυτά τα κράτη είναι το κλειδί. Και οι Άγγλοι; Τι να πω, που χάραξαν γραμμές στο έδαφος και χώρισαν τους λαούς, τους συγγενείς, τις φυλές, και έστησαν προτεκτοράτα, που ως είναι φυσικό δεν μπορούσαν να αντέξουν για πάντα. Σήμερα η ιδία μορφή εξουσίας στήνει οικονομικά προτεκτοράτα στα Κευμαν Άιλαντς, στο Τζέρσι, στο Σίτυ του Λονδίνου. Αυτό γεννά ένα άλλο πόλεμο μέσα στην ιδία την Ευρώπη. Αλλά ας μη φύγω από το θέμα μου.
Τίποτα δεν είναι πραγματικά μακριά μας. Xωρίς λύση στο δικό μας πρόβλημα ο κίνδυνος ισλαμικής ριζοσπαστικοποίησης των κατεχομένων είναι ορατός. Ήδη ο Ερτογάν κινείται στο σχέδιο Β’. Νερό, ηλεκτρισμός και πληθυσμός. Ποιά άλλη πληροφορία χρειαζόμαστε για να κινηθούμε γρήγορα και αποτελεσματικά. Για όσες δυνατότητες απέμειναν.
Και θα κλείσω με τούτο, για να παραμείνω στο θέμα μου.
Διάβασα κάπου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πως οι δημοσιογράφοι του Chiarli Hedbo, έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικοί. Βρίσκω μεγάλο, μα πολύ μεγάλο λάθος αυτήν την προσέγγιση. Μια προσέγγιση που δεν επιχειρεί βέβαια, να δικαιολογήσει αυτή την άνανδρη, δειλή δολοφονία των δημοσιογράφων. Σεβασμό στο διαφορετικό Ναι. Αλλά όχι στην απόλυτη αυτολογοκρισία. Να θυμίσω ακόμα πως στην Κύπρο υπάρχουν δημοσιογράφοι, ή δημοσιογράφος που τα βάζει με την Εκκλησία με πιο έντονο και επιθετικό τρόπο, απ ότι το Γαλλικό περιοδικό τα έβαλε με τον Προφήτη! Προς θεού κάτω τα χέρια από τη δημοσιογραφία που δεν εξυπηρετεί συμφέροντα και περιχαρακώσεις. Στα χέρια όμως τα στυλό και το μελάνι κατά πάντων.
Υ.Γ. Είδα στη διαδήλωση στο Παρίσι, τον Νετανιάχου, τον Νταβούτογλου και ένα σωρό άλλους ηγέτες, οι οποίοι στις χώρες τους επιτέθηκαν κατά της κριτικής δημοσιογραφίας κατά τρόπο τελείως απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό. Κατά τα άλλα πήγαν στο Παρίσι για να υποστηρίξουν την ελευθερία της σκέψης.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
