Η σταύρωση του Πανεπιστημίου. Του Στέλιου Γεωργίου

Αφού κατέστρεψαν τη χώρα πολιτικά και οικονομικά, σκορπώντας τα δισεκατομμύρια σε καταρρέουσες εταιρίες, βάλθηκαν τώρα να εξαφανίσουν ένα από τους ελάχιστους Οργανισμούς που λειτουργεί υποδειγματικά και παράγει έργο παγκόσμιας εμβέλειας, το Πανεπιστήμιο Κύπρου. 

Μην ακούτε εμένα, μπορεί να είμαι προκατειλημμένος αφού εργάζομαι εκεί. Ρωτήστε φοιτητές, νυν και πρώην που συνέχισαν σπουδές σε άλλα Πανεπιστήμια του εξωτερικού, ρωτήστε συναδέλφους από άλλες χώρες για την αναγνωρισιμότητα του Πανεπιστημίου μας, το επίπεδο του και την εκτίμηση που χαίρει διεθνώς.

Κοιτάξετε τα ερευνητικά κονδύλια που έρχονται από Ευρωπαϊκά συναγωνιστικά προγράμματα, αλλά και τη συμμετοχή του ακαδημαϊκού προσωπικού στον διεθνή επιστημονικό διάλογο μέσω δημοσιεύσεων σε όλες τις περιοχές της γνώσης. Κοιτάξετε τον πολιτισμό που παράγεται ενεργά με δεκάδες ποιοτικές εκδηλώσεις κάθε βδομάδα. Είναι τόσα πολλά τα δείγματα αριστείας που έχει να επιδείξει το Πανεπιστήμιο που δεν χωρούν σε ένα μικρό κείμενο. Οι επιδόσεις είναι αντιστρόφως ανάλογες με το μέγεθος αλλά και τα χρόνια λειτουργίας του.

Για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους που καταλαβαίνει ο κόσμος, το Πανεπιστήμιο Κύπρου παίζει συνεχώς στο Champions League και όχι στο τοπικό πρωτάθλημα, αγωνίζεται με μεγαθήρια και διακρίνεται. Όμως, εκεί που θα περίμενε κανείς πως η Πολιτεία θα ήταν περήφανη για όλα αυτά, μόνο στα λόγια το κάνει. Στην πράξη προσπαθεί να τα μειώσει, να τα εκμηδενίσει, να τα φέρει στο ίδιο, μικρό μέγεθος των υπόλοιπων δεικτών της εθνικής μας μιζέριας. Γιατί, όμως, να επιδιώκει τη μετριότητα; και κυρίως γιατί κανείς ουσιαστικά δεν αντιδρά;

Πραγματικά, είναι αυτοκαταστροφικό αυτό που η Βουλή πέτυχε την περασμένη βδομάδα με τη σταύρωση, όχι των κονδυλίων του Προϋπολογισμού, αλλά του ίδιου του Πανεπιστημίου. Και δεν νομίζω ότι αυτό έγινε από λάθος ή αβλεψία. Θεωρώ ότι τρεις είναι κυρίως οι λόγοι για το μένος που εκφράστηκε εναντίον του Πανεπιστημίου στη Βουλή και αποτυπώθηκε στην τελική απόφαση.

1. Η κριτική στάση αρκετών πανεπιστημιακών απέναντι στους φορείς της Εκτελεστικής και της Νομοθετικής εξουσίας. Φαίνεται ότι ενοχλήθηκαν οι πολιτικάντηδες από την αμφισβήτηση αυτή και αποφάσισαν «να μας κανονίσουν», όπως άφηναν (και ακόμα αφήνουν) να νοηθεί.
2. Τα ιδιωτικά συμφέροντα που δεν βολεύονται με την τεράστια διαφορά που υπάρχει στους δείκτες αριστείας υπέρ του Πανεπιστημίου. Το 70% του συνόλου των ερευνητικών κονδυλίων που εισρέουν από διεθνείς χρηματοδότες έρχεται στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και μόνο το 10% σε όλα μαζί τα υπόλοιπα πανεπιστήμια. Η ίδια αναλογία, ισχύει, βέβαια, και στους αριθμούς των νέων μεταπτυχιακών φοιτητών που εργοδοτούνται στα προγράμματα αυτά.  Αν μιλήσουμε για αριθμό δημοσιεύσεων σε διεθνή περιοδικά στις διάφορες επιστήμες, το ποσοστό ανεβαίνει πάνω από 90% στο Πανεπιστήμιο Κύπρου σε σχέση με τα υπόλοιπα. Όπως είναι φυσικό, ένα μικρότερο σε εμβέλεια και σημασία πανεπιστήμιο συμφέρει πολλούς, γιατί «χαλάει την πιάτσα». Δεν συμφέρει όμως τους φοιτητές και τους γονείς τους, αφού θα υποβαθμιστούν τα πτυχία τους με όλα τα επακόλουθα που ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Και, ως επί το πλείστον, δεν φοιτούν τα παιδιά των πλουσίων στα δημόσια Πανεπιστήμια!
3. Τέλος, ο λαϊκισμός έπαιξε και εδώ ρόλο. Το ζητούμενο για τους περισσότερους  Βουλευτές ήταν να βγουν και να πουν ότι έκοψαν κονδύλια, άρα έκαμαν τη δουλειά τους. Μα είναι τόσο μυωπικό αυτό και τόσο οπισθοδρομικό, που δεν θα έπρεπε να απορούμε γιατί φτάσαμε ως εδώ. Είναι σαν να σκοτώνεις την κότα και να θριαμβολογείς επειδή θα γλυτώσεις τα έξοδα για τους σπόρους που την τάιζες, αγνοώντας το κέρδος που θα είχες από τα αυγά (ή τις ιδέες, στην προκειμένη περίπτωση) που θα σου γεννούσε.

Ακούμε κάποτε πως κάθε λαός αξίζει τους ηγέτες που έχει. Εγώ λέω πως μας αξίζουν καλύτεροι ηγέτες από αυτούς που έχουμε. Σε όλα τα επίπεδα. Ηγέτες που θα αντιμετωπίζουν την κριτική ως αυτό-διορθωτικό μηχανισμό και όχι ως ενόχληση. Ηγέτες που θα νοιάζονται για το κοινό καλό και όχι για το καλό της «ομαδούλας» τους, με όποιο τρόπο και αν την ορίζουν. Ηγέτες σύγχρονους που να βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Αλλιώς, η χρεοκοπία είναι σίγουρη, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά και κοινωνικά. Και δεν μας αξίζει αυτό. 

Γράφει:  Στέλιος Γεωργίου