Κυπριακό, κοντόφθαλμες προσεγγίσεις, μια πορεία γεμάτη λάθη. Του Στέλιου Αχνιώτη

Είναι κοινή διαπίστωση ότι έχουμε απέναντι μας ένα επιδρομέα, μια χώρα που δεν λογαριάζει κανόνες διεθνούς δικαίου, έννομη τάξη και ανθρώπινα δικαιώματα ούτε καν για τους δικούς της πολίτες.

Επικαλούμενη δήθεν την ασφάλεια των Τ/Κ και την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 υλοποιώντας, ουσιαστικά, τα αγγλοαμερικανικά σχέδια που εκπονήθηκαν στα διεθνή ιμπεριαλιστικά μαγειρεία, σε συνθήκες παγκόσμιου διπολισμού, του ψυχρού πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και της τότε Σοβιετικής Ένωσης κατά τις δεκαετίες του ‘50 και ’60, αξιοποιώντας τις συγκυρίες, τη διεθνή αδράνεια και ανοχή κατά τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Η επιθυμία και η πρόθεση της Τουρκίας για προώθηση και επέκταση των δικών της συμφερόντων και επιρροής στην Κύπρο αποδεδειγμένα προϋπήρχε της ανεξαρτησίας της Κύπρου και χρονολογείται από τη δεκαετία του ’50.

Με την εισβολή του ’74 και την κατοχή σημαντικού τμήματος της Κύπρου η Τουρκία συνέχισε και συνεχίζει την εφαρμογή των μακρόπνοων και άνομων σχεδίων της εις βάρος της πατρίδας μας, με απώτερο σκοπό τον πλήρη έλεγχο του νησιού.

Μια πορεία τεσσάρων δεκαετιών γεμάτη λανθασμένους χειρισμούς και ευσεβοποθισμούς από την πλευρά μας, μας έφερε στο σημείο να τεθεί ενώπιον μας το γνωστό σχέδιο ΑΝΑΝ, ένα σχέδιο δήθεν λύσης που «δεν κατέβηκε από τον ουρανό», όπως μας είπε ο κ.Ντε Σότο – τότε Ειδικός Αντιπρόσωπος του ΓΓ των Ηνωμένων Εθνών-, ένα σχέδιο που ο λαός αποφάσισε σε δημοψήφισμα με συντριπτική πλειοψηφία την απόρριψη του.

Δυστυχώς, εξακολουθούμε να συνεχίζουμε να κρατάμε ως σημαία ένα απροσδιορίστου περιεχομένου τίτλο λύσης τη ΔΔΟ, στο οποίο δήθεν δεσμευτήκαμε ενώ η άλλη πλευρά προχώρησε σε ανακήρυξη δήθεν κράτους και εμπεδώνει έκτοτε και ανελλιπώς το διαχωρισμό, εκβιάζοντας το θύμα με τον εποικισμό και άλλα τετελεσμένα. Εμείς απ’ εδώ αντί να χαράξουμε στρατηγική για τον απεγκλωβισμό από τα τετελεσμένα και την απαλλαγή από την κατοχή, έχουμε βάλει ταμπέλλες οι μεν είναι απορριπτικοί και οι δε ενδοτικοί. Διαπληκτιζόμαστε και αναλωνόμαστε στο να δώσουμε περιεχόμενο ή προοπτική σε ένα απροσδιόριστο εφεύρημα. Σε μια λύση που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο,  μια λύση που και αυτοί οι ίδιοι οι εμπνευστές της δεν θα την ήθελαν στην δική τους πατρίδα.

Η όποια λύση συμφωνηθεί θα πρέπει να μην διαχωρίζει το λαό με βάση την εθνική καταγωγή, τη θρησκεία, το χρώμα, τη φυλή ή οποιαδήποτε άλλα χαρακτηριστικά, διαφορετικά τι άλλο είναι παρά ένας ρατσιστικός διαχωρισμός;  Μια λύση επιβάλλεται να είναι δίκαιη διαφορετικά θα οδηγήσει τον τόπο με μαθηματική ακρίβεια σε νέα δεινά.  Ανεξάρτητα από το τί τίτλο θα φέρει η λύση, θα πρέπει να διασφαλίζει τα αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα και ατομικές ελευθερίες όπως αυτά αναγνωρίζονται διεθνώς.  Κάθε στρεβλή λύση που δεν θα διασφαλίζει αυτά τα στοιχειώδη και ελάχιστα δυστυχώς είναι καταδικασμένη σε πλήρη αποτυχία. 

Ο τόπος μας έχει υποφέρει και υποφέρει για δεκαετίες, ο κόσμος έχει μπουχτίσει από κούφια λόγια, αοριστολογίες και υποσχέσεις.  Έχουμε απέναντι μας ένα αδίστακτο επιδρομέα, ένα κατακτητή που επιζητεί να γίνει ο ηγεμόνας της περιοχής και όχι μόνο.  Θα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ σοβαροί και προσεκτικοί στις κινήσεις, τις επιλογές και στις δεσμεύσεις μας.  Η διατύπωση και της τελευταίας παραγράφου της λύσης, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη και σαφής.  Έχουμε να κάνουμε με μια αναξιόπιστη χώρα που ήρθε και στρογγυλοκάθισε εδώ και οι όποιες ασάφειες θα λειτουργήσουν υπέρ της ως ο ισχυρός σε αυτή τη κατάσταση.

Γράφει: Στέλιος Αχνιώτης