Τρία χρόνια ξηρασίας. Του Στέφανου Στεφάνου

Τρία χρόνια ξηρασίας. Περίπου έτσι θα μπορούσε να περιγράψει κανείς τη διακυβέρνηση του τόπου από την κυβέρνηση του ΔΗΣΥ.

Προεκλογικά, οι κυβερνώντες είχαν λύσεις για όλα. Μετεκλογικά, ακόμα και τρία χρόνια μετά που ανέλαβαν την προεδρία, οι κυβερνώντες συνεχώς επαναλαμβάνουν ότι για όλα φταίνε οι προηγούμενοι. Αυτό και μόνο δείχνει την ανυπαρξία έργου.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πραγματοποιήσει δημοσιογραφική διάσκεψη για τα πεπραγμένα της Προεδρίας του. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε, τι έγιναν εκείνα τα δύο γεφυρωτικά δάνεια που έλεγε πως είχε εξασφαλίσει και ότι με αυτά θα κέρδιζε χρόνο για να κάνει ουσιαστική διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας.

Ούτε γεφυρωτικά δάνεια είδαμε αλλά ούτε και διαπραγμάτευση έγινε. Αντί διαπραγμάτευσης οι εταίροι μας –οι φίλοι του, όπως έλεγε ο Πρόεδρος- τού έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο για να συμφωνήσει στο κούρεμα διαπραγματεύσεων. Και δυστυχώς ο Πρόεδρος συγκατάνευσε.

Κούρεμα καταθέσεων. Άλλη πονεμένη ιστορία! Οι δεσμεύσεις του Προέδρου ήταν κι εδώ σαφείς και ξεκάθαρες και δεν σήκωναν καμία αμφισβήτηση. Έλεγε ότι δεν πρόκειται να δεχθεί κούρεμα καταθέσεων γιατί αποτελεί καταστροφή για την Κύπρο. «Δεν υπόσχομαι, δεσμεύομαι», έλεγε.

Μετεκλογικά, άλλαξε η προεδρική ατάκα. «Προτιμώ να είμαι ωφέλιμος αντί αρεστός» επαναλάμβανε ο Πρόεδρος. Αφού κέρδισε τις εκλογές, ο Πρόεδρος αναίρεσε όλα τα βασικά «δεσμεύομαι».

Υπήρχε άλλη διέξοδος ή υποχρεωτικά έπρεπε να ακολουθήσουμε τον καταστροφικό δρόμο των πειραματισμών; Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι ξεκάθαρη. Ναι, υπήρχε διέξοδος. Ο Πρόεδρος θα έπρεπε να υποδείξει ότι το κούρεμα καταθέσεων δεν θα καταστρέψει μόνο την κυπριακή οικονομία, αλλά θα επηρέαζε αρνητικά ολόκληρη την Ευρώπη. Όμως, αυτή τη διασύνδεση με την υπόλοιπη Ευρώπη ο Πρόεδρος την ακύρωσε καταργώντας την παρουσία των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα. Αφού τις ξεπούλησε σε χρόνο ρεκόρ και σε εξευτελιστική τιμή ευχαρίστησε κιόλας τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό κ. Σαμαρά για την «αμοιβαία επωφελή συμφωνία».

Αυτά όλα, βέβαια, είναι παρελθόν και οι πολίτες ενδιαφέρονται για το παρόν και το μέλλον και όχι τόσο γιατί φτάσαμε μέχρις εδώ. Τα όσα λέχθηκαν όμως για το πρόσφατο παρελθόν, δεν έχουν στόχο να ανακαλύψουν δικαιολογίες. Στόχο έχουν να καταδείξουν ότι τα όσα βασανιστικά ζούμε σήμερα, που προέκυψαν από το κούρεμα καταθέσεων και την τραπεζική ληστεία, δεν ήταν ανάγκη να τα ζήσουμε και θα μπορούσαμε να τα αποφύγουμε.

Η Κύπρος σήμερα έχει γίνει η τρίτη πιο άνιση χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση πίσω μόνο από τη Λετονία και τη Λιθουανία. Είναι πρωταθλήτρια στην ΕΕ στους ρυθμούς ανάπτυξης της ανισότητας γεγονός που σημαίνει ότι η ανισότητα μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι πολύ πιθανόν, αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές της Κυβέρνησης, να συνεχίσει να διογκώνεται. Στην Κύπρο υπάρχουν διακόσιες σαράντα χιλιάδες συμπατριώτες μας που ζουν στο όριο ή κάτω από το όριο της φτώχειας.

Οι κυβερνώντες πανηγυρίζουν ότι επειδή είμαστε καλοί μαθητές βγήκαμε από το μνημόνιο. Από το μνημόνιο τυπικά βγήκαμε, όπως άλλωστε προέβλεπε η συμφωνία μας με τους δανειστές, αλλά η επιτήρηση και τα μέτρα μένουν μέχρι την αποπληρωμή του 75% του δανείου. Έχουμε, δηλαδή, πολλά χρόνια μπροστά μας.

Η ανάπτυξη, την οποία διαφημίζουν οι κυβερνώντες, είναι λογιστική. Προκύπτει από την αναπροσαρμογή της παραγωγής με βάση τον αρνητικό πληθωρισμό. Τα πλεονάσματα έχουν επιτευχθεί όχι σαν αποτέλεσμα της ανάπτυξης και της ενίσχυσης της παραγωγής, αλλά από τη δραματική συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και των αναπτυξιακών επενδύσεων. 

Εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας η ανισότητα και η φτώχεια διευρύνονται, η κοινωνική ανασφάλεια ενισχύεται. Για να αλλάξουν τα πράγματα επιβάλλεται ριζικά να αλλάξει η κοινωνικο-οικονομική πολιτική των κυβερνώντων.

Η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να ξεπουλά εθνικό πλούτο, να διαθέσει πόρους και να επενδύσει στη βιώσιμη ανάπτυξη. Όταν το κάνει αυτό, τότε θα προσελκυστούν ξένες επενδύσεις, τις οποίες για τρία χρόνια διαφημίζουν οι κυβερνώντες αλλά ακόμα δεν είδαμε.

Πραγματική ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει όσο μειώνονται τα εισοδήματα των πολιτών. Η κυβέρνηση θα πρέπει να τερματίσει την πολιτική συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους και αποφασιστικά να το στηρίξει. Έτσι, το κράτος θα μπορεί να καλύψει τις εύλογες ανάγκες της κοινωνίας και ειδικά, των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού που υποφέρουν.

Ξεχωριστό σημαντικό κεφάλαιο αποτελεί το τραπεζικό σύστημα. Παρά τη στήριξη δισεκατομμυρίων που έχει λάβει, αυτό δεν έχει ακόμα σταθεροποιηθεί. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια είναι τόσο ψηλά που απειλούν τη σταθερότητά του. Τα δανειστικά επιτόκια, παρά τη μείωσή τους, εξακολουθούν να είναι ψηλά ενώ συγκεκριμένες τράπεζες συνεχίζουν να συμπεριφέρονται ως σύγχρονοι τοκογλύφοι. Η κυβέρνηση αντί να χρησιμοποιήσει την επιρροή της για να αλλάξει την κατάσταση, με την ανοχή της τροφοδοτεί τις απαράδεκτες τραπεζικές πρακτικές.

Πολλά, λοιπόν, χρειάζεται να αλλάξουν για να πάει η Κύπρος μπροστά. Θα αλλάξουν; Η απάντηση μπορεί να δοθεί με σιγουριά. Όχι, δεν θα αλλάξουν! Και πώς να αλλάξουν, αφού το μνημόνιο είναι το ιδεολογικό μανιφέστο των κυβερνώντων, όπως οι ίδιοι παραδέχονται.

Η Κύπρος χρειάζεται αλλαγή! 

Γράφει: Στέφανος Στεφάνου