Οι πρόσφατες προκλητικές δηλώσεις του τουρκοκύπριου ηγέτη κ. Έρογλου έφεραν ξανά στο προσκήνιο την τακτική που ακολουθεί η τουρκική πλευρά στο Κυπριακό.
Από τη μια, προσπαθεί να προκαλέσει εμπλοκή και αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις με τις θέσεις που καταθέτει στο διαπραγματευτικό τραπέζι. Από την άλλη, με επικοινωνιακές τακτικές προσπαθεί να φορτώσει, σε περίπτωση αδιεξόδου, τις ευθύνες στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Κι αυτό, η τουρκοκυπριακή πλευρά το επιδιώκει με ένα απλό τρόπο. Κάνοντας στροφή 180 μοιρών από προηγούμενες θέσεις του ο κ. Έρογλου υποστηρίζει τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων από το σημείο που αυτός τις είχε διακόψει το Μάρτιο του 2012.
Είναι φανερό ότι ο κ. Έρογλου εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ανυπαρξία συγκεκριμένης πολιτικής στο Κυπριακό από μέρους της κυβέρνησης. Αυτό το γεγονός επιτρέπει στην τουρκική πλευρά να επιδιώκει με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια: να υποσκάπτει την προοπτική των διαπραγματεύσεων και να βγαίνει κερδισμένη στις εντυπώσεις.
Δεκατέσσερις μήνες αφότου ανέλαβε την εξουσία, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να αποφασίσει ποια γραμμή θα ακολουθήσει στο Κυπριακό. Θα συνεχίσει να συζητά ουσιαστικά από μηδενική βάση, δίνοντας τη δυνατότητα στην τουρκική πλευρά ανεμπόδιστα να κωλυσιεργεί ή θα αποφασίσει να δώσει προοπτική στις διαπραγματεύσεις ζητώντας να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις από το σημείο που τις διέκοψε η τουρκική πλευρά;
Αν συνεχίσει την τακτική της συζήτησης από μηδενική βάση, η εξέλιξη είναι προδιαγεγραμμένη. Οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών θα συνεχίσουν να διευρύνονται, οι διαπραγματεύσεις θα αποτελματωθούν και θα καταλήξουν σε αδιέξοδο. Αυτό βολεύει πλήρως την Τουρκία αφού εκμεταλλεύεται την παρέλευση του χρόνου για να ενισχύει τα κατοχικά τετελεσμένα επί του εδάφους. Πολύ περισσότερο δε που είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε μια τέτοια εξέλιξη ο διεθνής παράγοντας θα επιμερίσει ευθύνες και στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Σε ένα αδιέξοδο δε, ενυπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος κάποια ξένη δύναμη να επιχειρήσει να επιβάλει ένα σχέδιο λύσης που δεν θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα του λαού μας.
Η διέξοδος από αυτή την κατάσταση είναι μια. Ο πρόεδρος να ζητήσει τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων από το σημείο που διακόπηκαν, αξιοποιώντας το κεκτημένο που δημιουργήθηκε στις διαπραγματεύσεις στο διάστημα 2008 – 2010 με την επίτευξη σημαντικών συγκλίσεων σε τρία από τα έξι κεφάλαια του Κυπριακού: τη διακυβέρνηση, την οικονομία και τα ευρωπαϊκά θέματα. Με πολλές από τις συγκλίσεις, ο κ. Έρογλου διαφωνεί. Αν εγκλωβισμένος στους τακτικισμούς του υποχρεωθεί να συμφωνήσει, τότε έστω και μέσα από δυσκολίες ανοίγει η προοπτική λύσης. Αν απορρίψει την πρόταση, τότε η τουρκική πλευρά θα φορτωθεί τις ευθύνες για το αδιέξοδο.
Επιτέλους, ο πρόεδρος ας εγκαταλείψει τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ας αποφασίσει να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων πριν να είναι αργά.
Γράφει: Στέφανος Στεφάνου
