Να θεραπεύσουμε την Αρρώστια και όχι το Σύμπτωμα! Του Σταύρου Μαλά

Δεν θα σχίσω τα ιμάτια μου γιατί ο Ιωνάς έχει πολλή «τσίππα» και δεν παραιτείται συνεπεία του συμβάντος στην Λεμεσό. Αυτή την κουλτούρα κουβαλά. 

Ούτε γιατί ο ΠτΔ δεν τον απαλλάσσει, ως θα έπρεπε, από τα καθήκοντα του και τα φόρτωσε όλα στον τέως Αρχηγό. Τουλάχιστον τους πολιτικούς έχουμε το δικαίωμα να τους κρίνουμε και να τους διώξουμε όταν έρθει η ώρα. Αν ξεχωρίζουμε φυσικά τις μούμιες σε πολιτικές βιτρίνες.

Το συμβάν στη Λεμεσό ήταν ένα ακραίο σύμπτωμα ενός πιο ευρύτερου και υποκείμενου προβλήματος της κοινωνίας μας. Αυτό που εκφράζεται αρχικά από πολλούς σαν μια συναισθηματική ανασφάλεια για συμβίωση και που εξελίσσεται στους λίγους (αλλά αρκετούς για να βλάψουν) σε ένα τυφλό εθνικισμό.

Όλοι «φοιτούμε» σε ένα ανοικτό πανεπιστήμιο που οι σχολές του είναι, σε μεγάλο βαθμό, τα πολιτικά κόμματα. Αυτά διαμορφώνουν στους πλείστους από εμάς τις απόψεις και πεποιθήσεις μας. Κατάφεραν λοιπόν αυτά να καλλιεργήσουν τουλάχιστο κοινωνικές τάσεις προς την ιδέα της συμβίωσης;

Εδώ ξεχωρίζει η υπεροχή του ΑΚΕΛ που ακόμα και σε δύσκολους καιρούς φρόντιζε να διανοίγει οδούς για κοινούς αγώνες με τους Τ/Κ, και με κόστος. Τα υπόλοιπα κόμματα είτε απέχουν είτε συμμετέχουν με την λογική του “lip service”. Βλέπω κινήσεις και στον ΔΗΣΥ αλλά σπασμωδικές, προφανώς λόγο ιστορικών βαριδιών και έλλειψη κουλτούρας.

Χειρότερα όμως είναι τα πράγματα στα σχολεία μας, τα οποία θα έπρεπε να είναι πραγματικά εργαστήρια επιμόρφωσης ανήλικων για την υπόθεση της συμβίωσης. Σε αντίθεση με τα πολιτικά κόμματα, εκεί τα πράγματα θα έπρεπε να λειτουργούν πιο συντεταγμένα και με επιστημοσύνη, να προσαρμόζουν τον τρόπο διδασκαλίας τους και να καλλιεργούν την υπόθεση της συμβίωσης και όχι μόνο. Και εκεί όμως λειτουργούμε με τη λογική του “lip service” και της σαλαμοποιήσης της γνώσης. Εκεί είναι που μπαίνει ο πρώτος σπόρος του εθνικισμού και του φανατισμού όσο και αν δεν το αποδεχόμαστε. Αυτό το γνωρίζω και από πρώτο χέρι γιατί έχω και παιδιά και διδάσκω και φοιτητές συνάμα.

Τα σχολεία και το σύστημα εκπαίδευσης μας πότε θα το αγγίξουμε με τόλμη; Και εδώ είναι που φαινόμαστε άτολμοι (παρόλο που κάποιοι προσπάθησαν). Στα σχολεία μας καλλιεργούμε μια κουλτούρα σε ανήλικους που περίπου υποβάλλει ότι το παρελθόν ενός αλλόθρησκου είναι προϊόν γενετικών τάσεων που κληρονομούνται! Και οι απόψεις αυτές αναπαράγονται από εμάς τους «ώριμους» απόφοιτους στην ευρύτερη κοινωνία και ενίοτε εκφράζονται και με ακραίο τρόπο.

Αν οι Ευρωπαίοι, που κατασφάχτηκαν μεταξύ τους σε δύο παγκόσμιους πολέμους κατάφεραν  να οικοδομήσουν ένα ειρηνικό στερέωμα, στο οποίο εμείς σήμερα είμαστε μέρος και (κάποτε) το υπερηφανευόμαστε, τότε για το δικό μας ειρηνικό στερέωμα γιατί δεν εργαζόμαστε συντεταγμένα και τολμηρά;

Οι πραγματικοί πατριώτες είναι εκείνοι που υπερηφανεύονται για το Κράτος τους για αυτά που κάνει, ενώ οι εθνικιστές είναι υπερήφανοι για το έθνος τους ότι και να κάνει.

Κάποτε και εμείς θα είμαστε πρόγονοι κάποιων απογόνων μας και θα αποτελέσουμε αντικείμενο ιστορικής ανάλυσης, για αυτό να εργαστούμε ώριμα για να κάνουμε κάποιους (αν δεν είμαστε εμείς) πιο περήφανους.

Γράφει:  Σταύρος Μαλάς