Όταν ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ μου ζήτησε να συνδράμω την εκλογική προσπάθεια του κόμματος στις ευρωεκλογές 2014, η απάντηση μου ήταν άμεση. Αν και δεν ήμουν ούτε είμαι μέλος του κόμματος (ή οποιουδήποτε κόμματος) απάντησα θετικά. Η πολιτική με ενδιαφέρει.
Δεν με ενδιαφέρει ως καριέρα ή διότι μου λείπουν οι επαγγελματικές προκλήσεις ή διότι έχω προσωπικά κενά να γεμίσω. Έχω μια διεθνή επιτυχημένη σταδιοδρομία, μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή με δυο μικρά παιδιά που με χρειάζονται ακόμη, λίγους πολύ καλούς φίλους. Η πολιτική με ενδιαφέρει στο βαθμό που μπορώ να συμβάλω στη χάραξη πολιτικής, να συνεισφέρω στην διαμόρφωση κοινής γνώμης, να βοηθήσω στο να προλαβαίνουμε κρίσεις και αδιέξοδα. Με αφορά αν μπορώ να προσθέσω αξία στην πολιτική ζωή της χώρας μου με τις γνώσεις και τις διεθνείς εμπειρίες. Απάντησα λοιπόν στον αρχηγό του κόμματος τότε -και θα έδινα την ίδια απάντηση σήμερα- «Οτιδήποτε έχει να κάνει με την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα και την Ευρώπη είμαι έτοιμος να βοηθήσω». Σε αυτούς τους τομείς μπορώ να συνεισφέρω όπως εγώ αντιλαμβάνομαι την πολιτική: με ορθολογικές προτάσεις στηριζόμενες σε μελέτη και έρευνα, με τεκμηριωμένα επιχειρήματα και σύνθεση των αντιθέσεων. Είπα επίσης ότι είμαι έτοιμος να βοηθήσω την φιλελεύθερη παράταξη, με ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς, που κλήθηκε να κυβερνήσει τη χώρα σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο.
Σήμερα δεν μπορώ να δώσω την ίδια απάντηση για συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές. Σήμερα αναμένεται από εμένα να συνδράμω στην ανανέωση ενός κομματικού μηχανισμού που πριν μερικούς μήνες αγωνίστηκε για να μην αλλάξει τίποτα. Η πρόσκληση είναι βεβαίως και αυτή τη φορά τιμητική. Οι πολίτες επιζητούν ανανέωση του πολιτικού προσωπικού και τα κόμματα οφείλουν να ανταποκριθούν. Η χώρα μας το χρειάζεται και χαίρομαι που ο αρχηγός του ΔΗΣΥ αναγνωρίζει αυτή την ανάγκη. Έχω πεισθεί για την ειλικρίνεια των προθέσεων του. Τον ευχαριστώ για την πρόσκληση και του εύχομαι κάθε επιτυχία. Αλλά δεν αναθεωρώ την άποψη μου περί πολιτικής: ούτε οι γνώσεις μου στην οικονομία και στα τραπεζικά, ούτε οι ευρωπαϊκές μου εμπειρίες θα αξιοποιηθούν ιδιαίτερα στο νομοθετικό σώμα. Η λογική μου λέει όχι. Μου ζητάνε επίσης να δώσω μια κομματική μάχη χωρίς να είμαι κομματικό μέλος και η συνείδηση μου δεν το επιτρέπει.
Και είναι κάτι ακόμη. Όταν βρέθηκα στο ίδιο ευρω-ψηφοδέλτιο με τον Πρόεδρο του ΕΥΡΩΚΟ, με τον οποίο διαφωνούσα σε θέματα διαφάνειας και διαπλοκής, δεν το έκανα θυσιάζοντας τις αρχές μου για μια θέση στο ευρωψηφοδέλτιο. Το έκανα ακριβώς για να αναμετρηθούν οι δικές μου θέσεις με τις δικές του. Η επικράτηση μου έστειλε το μήνυμα και ο ίδιος εγκατάλειψε το κόμμα από όπου ζητούσε ψήφο. Δεν επικράτησα της κας Θεοχάρους η οποία, αφού δεν διορίστηκε Επίτροπος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας όπως επιδίωκε, επίσης εγκατέλειψε το κόμμα της. Συμπαθής είναι η κα Θεοχάρους, αλλά δεν πιστεύω ότι με πύρινους λόγους μπροστά σε άδεια έδρανα βοηθούμε την Κύπρο στο ευρωκοινοβούλιο. Πιστεύω στα νηφάλια επιχειρήματα που πείθουν τους συνομιλητές μας. Ωστόσο η πύρινη ρητορική επικράτησε των νηφάλιων επιχειρημάτων. Έδωσα τότε μια μάχη που μερικώς κερδήθηκε, αλλά και εκεί που χάθηκε η στάση μου δικαιώθηκε: αυτοί που κέρδισαν τους ψηφοφόρους του ΔΗΣΥ δεν τους εκπροσωπούν πλέον στο Ευρωκοινοβούλιο. Σήμερα, ωστόσο, δεν μπορώ να βοηθήσω. Δεν μπορώ να είμαι στο ίδιο ψηφοδέλτιο με υποψήφιους που δεν πληρώνουν τα πρόστιμα τους, που βρίζουν γυναίκα συνάδελφο τους ή διαφημίζουν στα κοινωνικά δίκτυα τις γαστρονομικές τους παρανομίες.
“Επιλέγω να παραμείνω ενεργός αλλά αδέσμευτος πολίτης. Αυτή είναι πολιτική πράξη. Η χώρα μας χρειάζεται ανεξάρτητες φωνές που να αγωνίζονται για το κοινό καλό. Αυτό θα συνεχίσω να πράττω χωρίς κομματική δέσμευση.”
Δεν είμαι υπεράνω της ανάμειξης στην ενεργό κομματική πολιτική, αλλά αν ποτέ αυτό γίνει θα είναι όπως εγώ αντιλαμβάνομαι την πολιτική: με συγκεκριμένες θέσεις, με ορθολογικές προτάσεις, με βάσιμες προοπτικές οι αγώνες μου να αλλάξουν τα πράγματα.
Όχι, επομένως, αυτή τη φορά! Αυτό το όχι είναι και η απάντηση σε όσους ενίοτε ισχυρίζονται ότι οι θέσεις μου τάχα στοχεύουν σε κάποια θέση σε ψηφοδέλτιο ή διορισμό κάπου. Τα σαλιγκάρια είναι που φθάνουν ψηλά έρποντας και γλύφοντας. Δεν το έχω ανάγκη αυτό το παιγνίδι. Στέκομαι εδώ που στέκομαι και λέω αυτά που λέω, διότι έτσι τα βλέπω, έτσι τα νοιώθω, και δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Αναρτήθηκε και στο μπλογκ zenios.wordpress.com
Γράφει: Σταύρος Α. Ζένιος
