Δεν θα ασχοληθώ με την ουσία της σύγκρουσης βουλευτών με τα πανεπιστήμια. Φρονώ ότι οι πρώην πρέπει να τηρούν σιγή στα τρέχοντα θέματα των οργανισμών που κάποτε ηγούντο.
Θα ασχοληθώ όμως με ένα πολύ ανησυχητικό και επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που αναδεικνύει η αντιπαράθεση: μια μοναδική ικανότητα να εστιάζουμε την προσοχή στα ασήμαντα που πουλούν αντί στα σημαντικά που κάνουν τη διαφορά. Διότι τα μεγάλα προβλήματα της χώρας απαιτούν πολιτική και όραμα, τεχνογνωσία και σοβαρότητα. Είναι με μια λέξη, δύσκολα. Ενώ τα ασήμαντα είναι εύκολα και κάνουν και τους πιο ανίκανους να εμφανίζονται οτι έχουν συγκροτημένη πολιτική. Μέχρι βέβαια να γίνει το μπαμ…βλέπε Μαρί, βλέπε οικονομία, βλέπε παντού…
Αλλά καθώς το πολιτικό σύστημα επιδίδεται σε λαϊκιστικές ακροβασίες προς τέρψη των πολιτών, τα προβλήματα συσσωρεύονται και το σύστημα ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους να τους τα φορτώσει: από τους “ναινέκους” στους “καλοταϊσμένους πανεπιστημιακούς”. Δεν είναι βεβαίως οι ναινέκοι που έθεσαν στους πολίτες τα αδυσώπητα διλήμματα του 2004, ούτε οι πανεπιστημιακοί που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία το 2013. Και όμως με αυτούς ασχολούμαστε όποτε είναι βολικό.
Ας δούμε λοιπόν τι ακριβώς αποκαλύπτει η αντιπαράθεση της Βουλής με το Πανεπιστήμιο.
Μετά την ερασιτεχνική απόπειρα για κατάργηση της Ιατρικής Σχολής ενώ οι φοιτητές έγραφαν εισαγωγικές εξετάσεις, η ίδια ομάδα βουλευτών πρωτοστατεί στην πλήρη αποδόμηση του πανεπιστημίου. Γιατί; Διότι έτσι οι Βουλευτές μπορούν να προσποιηθούν οτι ανταποκρίνονται στο κοινωνικό αίτημα για νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών. (Αλήθεια, ποιο πραγματικό πρόβλημα έλυσε ένα απερίσκεπτο σταύρωμα και ένα βιαστικό ξε-σταύρωμα;)
Όταν όμως επικεντρωνόμαστε σε αυτά που πουλούν χάνουμε τα σημαντικά.
Οι ίδιοι Βουλευτές ανάλωσαν βδομάδες το 2010 διαστρεβλώνοντας την Έκθεση της Γενικής Ελέγκτριας για θέματα του πανεπιστημίου, ενώ οι προειδοποιήσεις της για εκρηκτικά στο Μαρί λίγες σελίδες πιο πριν, έμειναν ορφανές από το ευγενές κοινοβουλευτικό ενδιαφέρον. Γιατί αλήθεια πήδηξαν από την σελ. 54 “όπου εγκυμονούν κίνδυνοι πλήρους αλλοίωσης και καταστροφής…από πυρίτιδα διαφόρων ειδών” στην σελ. 545 όπου παρατηρούνται “καθυστερήσεις στην υλοποίηση των χρονοδιαγραμμάτων ορισμένων έργων”;
Γιατί σήμερα ασχολούνται με τα Ευρωπαϊκά προγράμματα του πανεπιστημίου αντί με τις εκθέσεις του Συμβουλίου της Ευρώπης για διαφάνεια στα οικονομικά των κομμάτων; Γιατί ξεχνάνε να πουν στους πολίτες οτι για τα μεν ερευνητικά προγράμματα η ΕΕ ασκεί εξαντλητικούς ελέγχους ενώ για τα οικονομικά των κομμάτων η επιτροπή GRECO υποδεικνύει ότι ούτε τα πλέον στοιχειώδη δεν τηρούνται: διαφάνεια για να αποτρέπεται το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος;
Διότι ικανοποιούνται με λαϊκιστικές ακροβασίες: περνάμε γρήγορα στα θέματα που “πουλούν” -διότι ποιος ενδιαφέρεται για 98 διογκωμένα εμπορευματοκιβώτια ή για ακρωνύμια όπως GRECO; Εξάλλου δεν βολεύει να μάθουν οι πολίτες οτι GRECO=Ομάδα Εργασίας Συμβουλίου της Ευρώπης Κατά της Διαφθοράς!
Βεβαίως μέχρι το καλοκαίρι του 2011 το Πανεπιστήμιο είχε διορθώσει πολλές από τις “ελλείψεις και αδυναμίες” που παρατήρησε η Γεν. Ελέγκτρια. Τα εκρηκτικά στο Μαρί, ωστόσο, εξακολουθούσαν να παραμένουν ορφανά από βουλευτικό ενδιαφέρον. Και η Κύπρος έμεινε ορφανή από ευρωπαϊκή αλληλεγγύη κατηγορούμενη για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.
Ορφανές έμειναν δυστυχώς και πολλές οικογένειες.
Καθώς λοιπόν οδηγούν τη χώρα σε αυτή την καταστροφική πορεία ας απαντήσουν στους πολίτες που πληρώνουν και τον δικό τους μισθό (τους “καλοταΐζουν” όπως θα έλεγε κάποιος από αυτούς):
- Θα παραθέσουν τα υποτιθέμενα και μάλλον ανύπαρκτα στοιχεία για παρακολουθήσεις τηλεφώνων στο Πανεπιστήμιο που ισχυρίστηκαν το 2010;
- Θα καταθέσουν τεκμήρια για τα εμφυτεύματα των πανεπιστημιακών και τις πλαστικές τους εγχειρήσεις που τώρα ισχυρίζονται;
Όχι βέβαια. Διότι γνωρίζουν ότι όλα αυτά είναι επινοήματα φαντασίας.
Αυτό που δεν είναι επινόημα φαντασίας είναι οι πολυσέλιδες εκθέσεις προς την ΕΕ για τα ερευνητικά προγράμματα. Ισχυρίζονται ότι “κανείς δεν ξέρει που πάνε τα χρήματα”. Μόνο αυτοί δεν γνωρίζουν…διότι δεν τους ενδιαφέρει να γνωρίζουν. Όπως δεν τους ενδιέφεραν τα εκρηκτικά στο Μαρί. Μέχρι βέβαια που εξερράγησαν… Προσφέροντας τους και πάλι την ευκαιρία να κάνουν το μόνο που ξέρουν: να ξεσπάνε ενάντια σε βολικούς αντιπάλους.
Και πίσω από το ιδιαίτερο μένος βρίσκεται η ενοχή ορισμένων βουλευτών για την «αμαρτωλή ιστορία» με τα υπέρογκα ενοίκια του πανεπιστημίου στην Λεμεσό –όπως τα χαρακτήρισε η Πρύτανης του πανεπιστημίου η οποία, να σημειωθεί, δεν ήταν Πρύτανης όταν υπογράφτηκαν τα συμβόλαια. Ενώ αυτοί επιτίθενται στην Πρύτανη εμείς ας αντιληφθούμε και το ποιός πράγματι ευθύνεται: κομματικά διορισμένη πανεπιστημιακή ηγεσία διοχέτευε δημόσιο χρήμα στην πόλη ομοϊδεάτη Δημάρχου με έγκριση της Κυβέρνησης και της Βουλής. Τι έκαναν οι σημερινοί πρωτοστατούντες εναντίον των πανεπιστημίων; Τίποτα βέβαια. Διότι η μεν μία είναι Λεμεσιανή βουλευτής του τότε συγκυβερνώντας κόμματος και ο έτερος είναι επίσης βουλευτής Λεμεσού. Δηλαδή; Με δημόσιο χρήμα βόλεψαν την πόλη τους για ανάγκες που δεν είχε το πανεπιστήμιο μέσα από διαπλεκόμενους κομματικούς διορισμούς. Τώρα που η κομματοκρατία οδήγησε τη χώρα στην χρεωκοπία τους φταίνε οι Πρυτάνεις -του μεν ΤΕΠΑΚ αν και δεν ήταν τότε Πρύτανης, του δε Πανεπιστημίου Κύπρου για αμαρτίες άλλων.
Κάτι τέτοια κάνει το πολιτικό σύστημα και αυτό είναι το “μεγάλο φαγοπότι”! Δεν είναι η χρηματοδότηση της έρευνας το φαγοπότι διότι αυτή επιστρέφεται στο πολλαπλάσιο με τα ευρωπαϊκά κονδύλια.
Και για να μην ξεχνάμε ότι σημαντικά μπορεί να είναι και τα μικρά:
Η χώρα δεν καταστρέφεται από τον πανεπιστημιακό που με πλήρη διαφάνεια συμπληρώνει τον μισθό του με χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πλουσιότεροι γινόμαστε όλοι από αυτό -έστω και αν κάποιοι ζηλεύουν. Η χώρα καταστρέφεται από τον Βουλευτή που δεν πληρώνει τα πρόστιμα υπερβολικής ταχύτητας λόγω προεδρικής χάρης! Μέχρι να πληρώσει ο κος Βουλευτής δεν έχει κανένα ηθικό έρεισμα να κάνει υποδείξεις στους πανεπιστημιακούς με τα Ευρωπαϊκά προγράμματα.
Μια χώρα σώζεται ή καταστρέφεται από τις Αξίες της. Και δεν είναι οι Αξίες των πανεπιστημίων που κατέστρεψαν την Κύπρο, αλλά όσοι θεωρούν το ψεύδος και την προχειρότητα σταθερές αξίες της πολιτικής διαδικασίας.
ΥΓ Για τους συναδέλφους πανεπιστημιακούς: Προς τιμή τους κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τις περικοπές μισθών. Όφειλαν όμως! Διότι το να περικόπτεις το ευρύτερο δημόσιο με μέσο όρο γύρω στο 12% αλλά να περικόπτεις τους τομείς απ’ όπου αναμένεις την νέα οικονομία να αναδυθεί με 20% και 30% είναι (ακόμη μια) αδιέξοδη άσκηση λαϊκισμού. Κατανοώ όμως τη δυσκολία να ανοίξει κάποιος πολλά μέτωπα με όλους εκείνους τους “παλιάτσους της πολιτικής” που με τις ακροβασίες τους ξεσκεπάζουν τα “μεγάλα φαγοπότια”.
Αναρτήθηκε στο μπλογκ zenios.wordpress.com στις 11 Αυγούστου 2013.
Γράφει: Σταύρος Α. Ζένιος
