Oι πρόσφυγες απελπισμένοι στους δρόμους και η Ευρώπη στα κάγκελα !
Μια βαβέλ τελικά είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση όπου καμία αλληλεγγύη, καμία κοινή εξωτερική πολιτική και καμία συνεργασία μεταξύ των εταίρων δεν υφίσταται. Κάθε χώρα μέλος κάνει το κεφαλιού της και δεν θεωρεί υποχρέωση να εφαρμόσει αυτά που ομόφωνα αποφασίζει. Με την επιδείνωση του προσφυγικού ένας ακόμη μύθος περί Ευρωπαϊκών αξιών και ανθρωπιάς κατέρρευσε. Στην επιφάνεια βγήκε όλη η υποκρισία των εταίρων ενώ κυρίαρχη είναι η ατμόσφαιρα αποσύνθεσης και διάσπασης που επικρατεί στη γηραιά αλβιώνα .
Αυτό που συνέβη μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στην οποία λήφθηκαν αποφάσεις, υποτίθεται σεβαστές από όλα τα κράτη μέλη είναι πρωτοφανές ! Την επομένη η Αυστρία πρωτοστάτησε και συγκάλεσε παρασυνάξεις με χώρες της Βαλκανικής, με την Ελλάδα που είναι η άμεσα ενδιαφερόμενη να μην έχει προσκληθεί, ανατρέποντας αποφάσεις της ΕΕ. Σε μια επίδειξη εθνικού εγωισμού απλά έκλεισαν τα σύνορα τους και πήγαν για ύπνο αφήνοντας μόνη την Ελλάδα να ξεπλέξει ! Αρνούνται να δεχθούν στο έδαφος τους τις λίγες ή πολλές χιλιάδες προσφύγων που τους αναλογούν και προσπαθούν να τους σπρώξουν στην αυλή του επόμενου κράτους μέλους η να τους στείλουν πίσω στο προηγούμενο . Είναι δυνατόν η Ευρώπη των 500 εκατομμυρίων να μην μπορεί να απορροφήσει ένα – δύο εκατομμύρια προσφύγων ; Τη στιγμή που ο Λίβανος, μια χώρα των τεσσάρων και πλέον εκατομμυρίων έχει στο έδαφος της πέραν το ενός εκατομμυρίου Σύρους πρόσφυγες ενώ παράλληλα έχει άλλο μισό εκατομμύριο Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Αν είχε τολμήσει η Ελλάδα ή η Κύπρος να παραβιάσουν αποφάσεις, όχι κορυφαίων συλλογικών οργάνων αλλά έστω άτυπου όπως το Γιούρογκρουπ, θα τις επέκριναν αυστηρά και θα τις τιμωρούσαν. Σε αυτή την περίπτωση ηγέτες της ΕΕ, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο , Ε. Επιτροπή, Εκπρόσωπος Εξωτερικών Σχέσεων , όλοι, δείχνουν απάθεια, αδιαφορία ή το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, αμηχανία.
Το προσφυγικό βέβαια δεν είναι μόνο Ευρωπαϊκό πρόβλημα. Είναι και διεθνές και εδώ είναι που απουσιάζουν δραματικά τα Ηνωμένα Εθνη αλλά και οι Ηνωμένες Πολιτείες στην αντιμετώπιση της μεγάλης ανθρωπιστικής καταστροφής.
Είναι πάντως εκπληκτικό πώς δημιουργούνται οι παρέες στο εσωτερικό της Ενωσης , πώς χώρες μέλη αλλάζουν παρατάξεις- τη μια φίλοι και την άλλοι εχθροί ανάλογα με τα συμφέροντα κάθε φορά. Μια ομάδα χωρών περιστρέφεται γύρω από τη Γερμανία ( Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο), η Αυστρία κινείται αυτόνομα στα Βαλκάνια ανακαλώντας μνήμες του αυτοκρατορικού παρελθόντος ενώ ο νότος φλερτάρει με την αριστερά . Οταν το κύριο θέμα ήταν οικονομικό, την Ελλάδα στήριξαν αυτοί που είχαν παρόμοια προβλήματα – Γαλλία, Αυστρία, Ιταλία. Τώρα στο προσφυγικό, με εξαίρεση την Ιταλία που αντιμετωπίζει τις ίδιες δυσκολίες, Γαλλία και Αυστρία χώρες με ισχυρότατες ακροδεξιές δυνάμεις στράφηκαν εναντίον της Ελλάδας.
Επιπλέον έχουμε μια Ευρώπη χωρισμένη σε δανειστές και δανειζομένους. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις( Βρετανία), ο ηγεμονικός ρόλος που η Γερμανία θέλει να έχει , η ταξική διάσταση του βορρά με το νότο , αποτελούν κομμάτια ενός πάζλ που οδηγεί στην αποσύνθεση. Η ανάδυση της ακροδεξιάς, η αύξηση του ευρωσκεπτικισμού , το τέλος δεκαετιών ευημερίας και κοινωνικού κράτους ενώ η λιτότητα θα συνεχίζεται επί μακρόν, ίσως φέρει πιο κοντά την ημέρα που οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις θα αποτελούν μικρή μειοψηφία. Σε μια εποχή που οι προκλήσεις απαιτούν κοινή δράση των χωρών μελών, η ΕΕ με τις αντιφάσεις της, ενεργεί σαν έθνος κράτος και διασπάται. Τι να περιμένει λοιπόν κανείς από μια τέτοια Ευρώπη;
Γράφει: Σούλα Χατζηκυριάκου
