Ταλαντεύσεις μεταξύ της απόλυτης απαισιοδοξίας και της συγκρατημένης αισιοδοξίας
Που θα φτάσουμε επιτέλους;
Με αυτή την ερώτηση κοιμάμαι και ξυπνώ την τελευταία εβδομάδα. Η ερώτηση είναι μερικώς προσωπική αφού για πρώτη φορά βιώνω –όπως και οι πλειοψηφία των νέων στην ΕΕ και όχι μόνο- την επαγγελματική αβεβαιότητα.
Γνωρίζω παράλληλα πως ακόμα «καλά την έχω». Έχω γονείς που με στηρίζουν και ήμουν τυχερή –γιατί περί τύχης πρόκειται- να γεννηθώ σε μία «ευρωπαϊκή» χώρα που, παρά τα κακά της τα χάλια, προσφέρει στους πολίτες της ελευθερίες, προνόμια και ευκαιρίες που οι πολίτες άλλων χωρών δεν μπορούν ούτε καν να φαντάζονται δυστυχώς.
Παράλληλα η ερώτηση έχει να κάνει με την πολιτική και οικονομική κατάντια της Κύπρου αλλά και λόγω επαγγέλματος –ερευνήτρια Διεθνών Σχέσεων- με τις πολιτικές εξελίξεις παγκόσμια.
Πρέπει να ομολογήσω πως συνολικά οι εξελίξεις με φοβίζουν. Χαρακτηριστικά παρουσιάζω κάποια από τα πιο σημαντικά γεγονότα των τελευταίων ‘βδομάδων ξεκινώντας από τη «γειτονιά» μας.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Σαμαρά μετά από το ναυάγιο της εξαγοράς της ΔΕΠΑ από τη Gazprom πήρε μονομερώς την πρωτοφανή απόφαση να κλείσει την ΕΡΤ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Για τα θετικά και τα αρνητικά της ΕΡΤ έχουν γραφτεί πολλά γι’αυτό δεν θα εμβαθύνω. Η ουσία για την πλειοψηφία των αναλυτών και για ‘μένα βρίσκεται όχι μόνο στους 2,656 εργαζόμενους που θα χάσουν το ψωμί τους στο βωμό του μνημονίου και του (un)success(full) storyτου Σαμαρά, αλλά και στο τεράστιο άλμα που έκανε η ελληνική κυβέρνηση στο δρόμο προς τον αυταρχισμό.
Λίγο παραδίπλα, στην Κωνσταντινούπολη ο Ερτογάν πνίγει την Πλατεία Ταξίμ στα δακρυγόνα με αφορμή τις διαδηλώσεις που οργανώνονται εκεί ενάντια στην «αναπτυξιακή» καταστροφή του πάρκου Γκέζι. Πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι ειδικός στην Τουρκική πολιτική ή ιστορία. Απλά, σαν θεατής, βιώνω την έξαρση του πολιτικού και οικονομικού αυταρχισμού που αν και διαφέρει σημαντικά από τον αυταρχισμό του Σαμαρά, της ΕΕ και του ΔΝΤ, δεν παύει να είναι παράδειγμα της κατρακύλας τόσο του παγκόσμιου πολιτικού φιλελευθερισμού όσο και του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού προς το σκοταδισμό.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο η δολοφονία του στρατιώτη Lee Rigby στο Woolwich του Λονδίνου έχει δώσει τροφή στις ρατσιστικές οργανώσεις όπως το Αγγλικό Αμυντικό Μέτωπο (EDL). Οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν πολλαπλασιαστεί. Από την ημέρα της δολοφονίας του Rigby έχουν σημειωθεί πάνω από 200 Ισλαμοφοβικές επιθέσεις.
Τέλος στις ΗΠΑ, ο Edward Snowden ο οποίος εργαζόταν ως αναλυτής στη CIA αποκάλυψε στη Βρετανική Guardian ότι η Αμερικανική κυβέρνηση, σε συνεργασία με ιδιωτικές εταιρίες όπως η Google, Microsoftκαι Apple, υποκλέπτει προσωπικά στοιχεία και συνομιλίες για να προστατεύσει τους πολίτες της από μια ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση.
Παράλληλα έχει ξεκινήσει η δίκη του Bradley Manning που διέρρευσε χιλιάδες ντοκουμέντα στη Wikileaks. Η πιο σημαντική κατηγορία ενάντια στο Manning είναι πως με την πράξη του βοήθησε τους εχθρούς των ΗΠΑ. Η υπεράσπιση υποστηρίζει πως ο Manningήταν ψυχικά διαταραγμένος. Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού: μέσω αυτής της δίκης η κυβέρνηση Ομπάμα προσπαθεί να ποινικοποιήσει την πληροφοριοδότηση, λογοκρίνοντας έτσι οποιαδήποτε κριτική που στηρίζετε σε απόρρητα έγγραφα.
Παγκόσμια η εικόνα είναι ζοφερή, τα δικαιώματα, οι ελευθερίες και τα κεκτημένα των πολιτών βάλλονται παντού, κάποιων λιγότερο και άλλων περισσότερο. Ο βαθμός εξαρτάται από την γεωγραφική θέση, το χρώμα, την εθνότητα, το φύλο, την σεξουαλικότητα και την τάξη. Δηλαδή είναι θέμα πιθανοτήτων. Φοβάμαι πως βρισκόμαστε στο 1984 του Orwell.
Έτσι ξαναρωτώ: Που θα φτάσουμε επιτέλους;
Είναι εύκολο σήμερα να γίνει κάποιος απόλυτα απαισιόδοξος. Αλλά μπορούμε να δούμε τα πράγματα και αλλιώς:
Για την ΕΡΤ σήμερα μάχονται όχι μόνο οι της εργαζόμενοί της αλλά και ο απλός κόσμος -αν και τον έχει απογοητεύσει στο παρελθόν-, η EBU και τα ΜΜΕ στην ΕΕ.
Οι διαδηλώσεις στην Τουρκία έχουν ξεσκεπάσει το κρυμμένο πρόσωπο του οικονομικο-πολιτικού αυταρχισμού.
Η δημόσια συζήτηση για το ρατσισμό έχει αναζοπυρωθεί στο HB, με την πλειοψηφία των λευκών Βρετανών να απορρίπτουν τους περιθωριακούς ρατσιστικούς οργανισμούς όπως το EDL και την αντίστοιχη πλειοψηφία των Βρετανών Μουσουλμάνων να απορρίπτουν τους ακροδεξιούς Μουσουλμάνους εξτρεμιστές.
Στις ΗΠΑ η αντίσταση ανθρώπων όπως ο Snowden, οι αποκαλύψεις του Manning και η αντίδραση κατά της δίκης του έχουν οδηγήσει σε πρωτόγνωρη -για τη μετα-9/11/2001 εποχή- δημοτικότητα την άποψη πως η ακατάσχετη παραβίαση των πολιτικών ελευθεριών προς όφελος της ασφάλειας δεν είναι ανεκτή.
Έτσι, σήμερα επιλέγω να βλέπω τα πράγματα με συγκρατημένη αισιοδοξία και κριτικό μυαλό, όχι γιατί όλα είναι ρόδινα, αλλά γιατί αν χάσουμε την αισιοδοξία και την ελπίδα μας, που θα φτάσουμε επιτέλους;
Γράφει: Σοφία Δίγγλη
