15 Αυγούστου και με λύπη άκουσα την Γέλενα Ισινμπάγεβα, μετά την νίκη της στο άλμα επί κοντό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου που είχα παρακολουθήσει με χαρά λίγο πριν, να δηλώνει την υποστήριξή της στην καινούρια ομοφοβική νομοθεσία της χώρας της που απαγορεύει την «προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας».
Χρησιμοποιώντας φράσεις όπως «εμείς θεωρούμε τους εαυτούς μας φυσιολογικούς ανθρώπους» δήλωσε πως οι Ρώσοι είναι διαφορετικοί από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και πως, ουσιαστικά, φοβούνται για το μέλλον της χώρας τους εάν επιτραπεί η δημόσια υποστήριξη των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στην ίση μεταχείριση.
Η στάση της με λύπησε αλλά δεν με εξέπληξε. Η Ισινμπάγεβα είναι προϊόν του περιβάλλοντος στο οποίο μεγάλωσε και πολίτης μίας χώρας που βαδίζει σταθερά στο δρόμο του αχαλίνωτου επιθετικού ανδρισμού που χάραξε ο Πρόεδρος Πούτιν και που υποστηρίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία.
Αυτό που με εξέπλιξε ήταν η αναφορά στις δηλώσεις της Ρωσίδας αθλήτριας στα κυπριακά ΜΜΕ.
Λες η κυπριακή κοινή γνώμη και η κυπριακή κοινωνία γενικά να υποστηρίζει την ίση μεταχείριση όλων των πολιτών ανεξαρτήτως του φύλου, της εθνότητας, της θρησκείας και της σεξουαλικότητάς τους και να μην το έχω καταλάβει;
Μπα…
Λίγους μήνες πριν σε δημοσκόπηση του CyprusNews.eu οι περισσότεροι συμμετέχοντες δήλωναν πως δεν έχουν πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους αλλά… η διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους σαν πολίτες ή δεν είναι απαραίτητη ή αν γίνει πρέπει να έιναι μεσα στα όρια…
Τα όρια τα θέτει κατ’εξοχήν ο κυπριακός ανδρισμός ο οποίος έχει παρόμοια χαρακτηριστικά με το Ρωσικό και καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την αντιμετώπιση του «Άλλου» κοινωνικά, πολιτικά και νομικά.
Τρέφεται, συντηρείται και δικαιολογείται από την εκκλησία, την πολιτική ελίτ και διαιωνίζετε από μια μεγάλη μερίδα Κύπριων γυναικών που έχοντας μεγαλώσει σε ένα πατριαρχικό καθεστώς, μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την ελπίδα να γίνουν Άνδρες και όχι Άνθρωποι.
Αυτό έχει συνέπειες όχι μόνο στους άνδρες αλλά και στις γυναίκες, οι οποίες αντιμετωπίζονται στις πλείστες περιπτώσεις σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας νομικά, πολιτικά και κοινωνικά.
Ο ίδιος αυτός ανδρισμός τοποθετεί τους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες στο περιθώριο, όπου γίνονται οι «Άλλοι» στους «φυσιολογικούς» κυπριακούς «Εαυτούς».
Σαν «Άλλοι» αντιμετωπίζουν ψυχολογική και σωματική βία στα σχολεία, στο στρατό και στο δρόμο. Σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν μπορούν, ειδικά στο στρατό που θρέφει και επικροτεί τον άκρατο επιθετικό ανδρισμό, να καταφύγουν στη δικαιοσύνη γιατί τα πράγματα τότε θα γίνουν χειρότερα.
Σε εξαιρετικές περιπτώσεις σαν αυτή του αυτή του Άγγελου Φαίδωνος, όπως δείχνουν τα τελευταία ρεπορτάζ, η ομοφοβία οδηγεί ακόμα και σε φόνο δείχνοντάς πια ξεκάθαρα πως αποτελεί παθολογικό πρόβλημα για τη κυπριακή κοινωνία.
Παρ’όλα αυτά οι δηλώσεις της Ισινμπάγεβα αποτέλεσαν είδηση στην Κύπρο της ομοφοβίας…
Στην Κύπρο του άκρατου ανδρισμού, της περιθωριοποίησης και θυματοποίησης του «Άλλου» θα ‘πρεπε να αφήσουμε την Ισινμπάγεβα στην ησυχία της και να δούμε πως μπορούμε εμείς να εξαρθρώσουμε τις δομές του πατριαρχισμού που τελικά βοηθούν μόνο την εκκλησιαστική και την πολιτικο-οικονομική ελίτ.
Καλύτερο μέλλον θα έχουμε μόνο εάν ξεκινήσουμε να σεβόμαστε και να αντιμετωπίζουμε τον Άνθρωπο σαν Άνθρωπο παρά την όποια διαφορετικότητα και να υποστηρίζουμε τα δικαιώματα όλων στην ίση μεταχείριση από την πολιτεία όσον αφορά θέματα δικαιοσύνης και θέματα όπως την ισότητα στο γάμο.
Όπως δηλώνει ο Αμερικανικός Εθνικός Οργανισμός Γυναικών «Hey, hey! Ho, ho! Homophobia’s got to go!»
Γράφει: Σοφία Δίγγλη
