Για να μην φύγουν άλλες… Της Σκεύης Κουκουμά

Την ερχόμενη Δευτέρα θα συζητηθεί το θέμα που ενέγραψε το ΑΚΕΛ στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Αντρών και Γυναικών και αφορά την ανάγκη για μελέτη των αυξημένων ποσοστών γυναικοκτονιών στην Κύπρο.

Γράφει: Σκεύη Κουκουμά

Τα τελευταία 19 χρόνια έχουν δολοφονηθεί 37  γυναίκες στην χώρα μας από νυν ή πρώην συντρόφους τους  ενώ η βία ενάντια στις γυναίκας αποτελεί την σκληρή καθημερινότητα ενός μεγάλου ποσοστού  των γυναικών του τόπου.

Την ίδια στιγμή αποτελεί αντικειμενική ανάγνωση η ολιγωρία από μέρους των αρμόδιών στην αντιμετώπιση των περιστατικών, η ανεπάρκεια των μέτρων πρόληψης και ένα κράτος το οποίο παρακολουθεί αμέτοχο το φαινόμενο της βίας ενάντια στις γυναίκες ακόμα και όταν αυτό συμβαίνει σε Κυβερνητικά γραφεία όπως έγινε πριν από μήνες σε Τοπικό Γραφείο Ευημερίας. Χρειάστηκε η ανάδειξη του θέματος από δημοσιογράφους για να ευαισθητοποιηθεί το Υπουργείο Εργασίας.

Από την μια η ανοχή στα φαινόμενα, ο επικοινωνιακός χειρισμός απλά και μόνο μέχρι να αλλάξουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και από την άλλη το γεγονός ότι τα ζητήματα βίας δεν μπαίνουν ως προτεραιότητα στην άσκηση πολιτικής θα διαιωνίζουν και θα μεγεθύνουν το πρόβλημα.

Δεν ισχυριζόμαστε ότι η αντιμετώπιση της βίας είναι εύκολη υπόθεση. Εκείνο που λέμε είναι ότι χρειάζεται να μπουν στο προσκήνιο όλα τα εργαλεία που υπάρχουν για να αντιμετωπιστεί.

–           Να μιλήσουμε με ευθύτητα για το θέμα, χωρίς μισόλογα και ωραιοποιήσεις. Να τσακίσουμε τα ταμπού και να ξεριζώσουμε συθέμελα τα στερεότυπα. Δεν υπάρχει περισσότερη και λιγότερη βία. Δεν υπάρχει κανένα ανεκτό όριο βίας σε μια σχέση. Ότι δεν μας σκοτώνει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μας κάνει πιο δυνατές. Μάλλον μας κάνει πιο ανεκτικές.

–           Να μιλήσουμε στα παιδιά – πάντα σύμφωνα με το τι μπορεί να αντιληφθεί η κάθε ηλικία –  για να  ξέρουν τι σημαίνει βία. Να ξέρουν που μπορεί να οδηγήσει. Να ξέρουν ότι δεν ισχύει το « έτσι κάμνουν οι μεγάλοι». Ότι η αγάπη και η βία δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

–           Να μιλήσουμε – ενώ δεν έπρεπε να χρειάζεται – στους δημοσιογράφους και στα ΜΜΕ. Να τους πούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα το σαιξπηρικό σε μια δολοφονία. Ότι, δεν μπορεί το δράμα, ο πόνος και ο άδικος χαμός να μπαίνουν στο ίδιο ζύγι με την επισκεψιμότητα των ιστοσελίδων τους.

–           Να μιλήσουμε με τους δικαστές. Να τους εξηγήσουμε ότι οι ποινές χάδι επαναθυματοποιούν τις γυναίκες. Να τους μιλήσουμε για να ευαισθητοποιηθούν και εκείνοι ακόμη περισσότερο. Να προσπαθούν κατά την διάρκεια των δικαστικών διαδικασιών ( διαζύγιο, διατάγματα κηδεμονίας, διαμοιρασμός περιουσιακών στοιχείων ) να διακρίνουν τους λόγους που οδηγούν στο διαζύγιο, να αντιληφθούν αν υπάρχει βία ακόμη και εάν δεν ειπωθεί.

–           Να μιλήσουμε με κάθε αρμόδιο. Να μάθουν να διαβάζουν τις άφωνες κραυγές των γυναικών. Να μάθουν να βρίσκουν τα θύματα πριν να τους ψάξουν οι ίδιες. Να μάθουν να τις ενδυναμώνουν για να σταθούν στα πόδια τους, για να ξεφύγουν από το καθημερινό μαρτύριο. Αλλά πάνω από όλα να μάθουν να φωνάζουν και οι ίδιοι. Να φωνάζουν και οι ίδιοι όταν χρειάζονται στελέχωση, όταν η νομοθεσία δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα, όταν το ΕΕΕ δεν μπορεί να στηρίξει ουσιαστικά μια γυναίκα- θύμα για να ενταχθεί στην κοινωνία, να καταρτιστεί να βρει δουλειά και να ξαναρχίσει τη ζωή της.

–           Να μιλήσουμε με τους Υπουργούς. Να τους εξηγήσουμε ότι ντρεπόμαστε να επαναλαμβάνουμε όσα ειπώθηκαν κατά την συζήτηση της κύρωσης της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης. Το «εάν η σύμβαση εφαρμοζόταν πλήρως θα στοίχιζε στο κράτος 8 εκατομμύρια ετησίως αλλά με τις εξαιρέσεις που ζήτησε η Κυβέρνηση θα στοιχίζει 800 Χιλιάδες Ευρώ» είναι ότι πιο προσβλητικό για τις γυναίκες ακούστηκε εντός του Κοινοβουλίου. Και δυστυχώς ακούστηκαν πολλά. Ντρεπόμαστε που αντιμετωπίζεται η ίδια η ζωή των γυναικών με όρους Μνημονίων.

–           Να μιλήσουμε και με τους Βουλευτές και τις Βουλευτινές. Να δούμε που και εμείς κάναμε λάθη. Να δούμε εάν μπορούσαν να γίνουν περισσότερα. Να εξετάσουμε  πως και εμείς μπορούμε να αναλάβουμε πρωτοβουλίες μέσα στην ίδια την κοινωνία πέραν του Νομοθετικού μας ρόλου. Πρώτα και κύρια, όμως, να δούμε πως αντιμετωπίζουμε εντός του «οίκου μας» τις γυναίκες, να δούμε τι μηνύματα στάλθηκαν με την ανοχή – όχι από όλους και όλες – στον μισογυνισμό, στην σεξιστικη ρητορική και την παρενόχληση.

Για να μπορούν, όμως να μεγαλώσουν οι κόρες της Κύπρου, οι κόρες στην Κύπρο σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας, σε συνθήκες ισότητας και ισοτιμίας, θα πρέπει πρώτα όσοι ονειρευόμαστε αυτόν τον νέο και διαφορετικό κόσμο να οργανωθούμε και να ξεσηκωθούμε.

Γράφει: Σκεύη Κουκουμά